ซุนยวี่ที่ยืนอยู่ไม่ห่าง หว่างคิ้วกระตุกไม่หยุด รู้สึกประหนึ่งถูกฝ่ามือที่ประกบกันของนักรบมารุมตบหน้าตนกระนั้น
ชั่วครู่ต่อมาไม่รู้เพราะเหตุใด ทันทีที่เหล่าภูตผีปีศาจหันมาเจอถังไห่เฉิง กลับแสดงท่าทางกริ่งเกรง ก่อนจะค่อยๆ อันตรธานหายไปเอง
ถังไห่เฉิงเองยังงุนงงเช่นกัน เขาเพียงไม่มีความหวาดกลัว หาใช่มีอิทธิฤทธิ์ขับไล่ผีร้ายแต่อย่างใด
ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ว่าปราณบริสุทธิ์แห่งเหรินเซียนที่แผ่ซ่านออกมาจากกายแกร่งของรุ่ยอ๋อง ทำเหล่าปีศาจภูตผีในถ้ำแห่งนี้ ล้วนยำเกรงกันถ้วนหน้า พวกมันต่างให้ความเคารพแต่ไม่ชัดเจน ยังคงปรากฏกายให้เห็นอย่างน่าเกลียดน่ากลัวแต่กลับไม่ทำอะไร
การเดินทางฝ่าอันตรายยังคงดำเนินต่อไป กลไกอำมหิตพร้อมปลิดชีวิตผู้คนยังคงมีตลอดทาง ผีร้ายยังปรากฏให้เห็นประปรายแล้วหายไป พวกมันพากันมองถังไห่เฉิงอย่างลนลาน ก่อนเปิดทางอย่างจำนน
ซุนยวี่เห็นเช่นนั้นให้รู้สึกไม่ยินยอมขึ้นมา
เหตุใดเหล่
