ค่ายหน้าด่านเทียนเหมิน
ราตรีมืดมน อีกคนห่างไกล จิตใจฟุ้งซ่าน ลี่เซียนจึงนั่งหมอบตัวอยู่ที่ตั่งข้างหน้าต่าง วางแขนทั้งสองข้างไว้ตรงขอบหน้าต่าง สองมือเท้าคาง สองตาเหม่อมอง ปล่อยให้ลมราตรีพัดพวงแก้มจนดวงหน้ารู้สึกชา ทว่าไม่ยอมไปไหนทั้งสิ้น
อันที่จริง ด้วยพลังของนาง ย่อมตามถังไห่เฉิงได้ไม่ยาก เพียงหายตัววูบเดียว แค่เสี้ยวเวลาก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเขาได้แล้ว
หากมิใช่เขาสั่งเอาไว้ว่าให้อยู่ที่นี่ห้ามไปซุกซนที่ใด
“เฮ้อ...”
หญิงสาวถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย สีหน้าเศร้าสลด เพราะทำได้เพียงเชื่อฟังคำสั่ง กินอิ่มนอนอุ่นไม่ไปซุกซนที่อื่น
เย่เสียที่ยืนมองอยู่ได้แต่อมยิ้มพลางเอ่ย “โธ่เอ๋ย! ลี่เซียน ท่านอ๋องเดินทางจากไปแค่สิบกว่าวันเท่านั้น เจ้าทำหน้าเหมือนจากกันสิบกว่าปีเสียแล้ว อาการหนักมากนะ” นางโน้มตัวลงจับประคองแม่นางน้อยให้ลุกขึ้นยืน “เอาล่ะๆ เจ้ารีบนอนหลับพักผ่อนเสีย ใบหน้าดวงตาจะได้สดชื่นแจ่มใส
