ดวงตาเรียวคมหรี่ลงเล็กน้อย “เช่นนั้นไฉนสตรีหลังเรือนถึงได้กล้าถามความการศึกกับรุ่ยอ๋องเช่นข้า ทั้งยังสัมผัสได้ถึงพลังตบะแก่กล้า ไยมิใช่ควรอยู่แค่ในห้องหับ กินนอนอิ่มหนำ รอปรนนิบัติข้าอย่างเดียว”
น้ำเสียงเย็นเยียบแฝงซึ่งความเอาแต่ใจเยี่ยงนี้ บ่งบอกได้ว่าอารมณ์ของบุรุษเริ่มมีโทสะแล้ว
ทว่าลี่เซียนมิได้สนใจ นางกำลังทบทวนความทรงจำขณะถูกกักขังอยู่ในกำไล
เมื่อหลายสิบปีที่แล้วกำไลหยกลายครามซึ่งเป็นสมบัติตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นกระทั่งตกอยู่บนข้อมือหญิงสาวตระกูลคหบดีร่ำรวยถูกโจรทะเลทรายปล้นชิงไป
นางที่สิงสถิตอยู่ในนั้น ย่อมต้องอยู่กับจอมโจรเนิ่นนาน รู้เห็นอะไรมามาก
กระทั่งพวกมันออกปล้นฆ่าชิงทรัพย์อีกครั้งยังร้อยเชือกห้อยคอกับกำไลโบราณหลายร้อยปีวงนี้เอาไว้ด้วยความเชื่อว่าวัตถุโบราณย่อมคุ้มครองให้กำชัย
ท้ายที่สุด...เจ้าโจรนั่นถูกฟันหน้าอกจนเชือกที่ร้อยกำไลขาดกระจาย มันไม่ตายเพราะคิดว
