“คุณปราณนต์คะ คุณหมอมาแล้วค่ะ” แป้งเข้ามาบอกปราณนต์
“อืม”
“เราไปพบคุณลุงหมอกันเถอะค่ะ” เอิงเข็นรถปราณนต์ไปที่ห้องรับแขก
รถเข็นคันนี้เป็นระบบไฟฟ้า เคลื่อนที่ด้วยรีโมทไม่จำเป็นต้องใช้แรงคนเข็น แต่ปราณนต์กลับไม่บอกเธอ ปล่อยให้เธอเข็นรถเขา
“สวัสดีครับคุณปราณ หนูเอิง”
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” ปราณและเอิง กล่าวทักทายลุงหมอ
“ขอผมดูแผลหน่อยนะครับ”
“แผลที่หัวดีขึ้นมากแล้ว ใช้แค่พลาสเตอร์ปิดไว้ก็พอ ส่วนแผลตามตัวก็แห้งหมดแล้ว หนูเอิงดูแลคุณปราณเก่งจริงๆ เหนื่อยมั้ยครับ” ลุงหมอแกล้งถาม
“เหนื่อยค่ะ เพราะคุณปราณดื้อมาก” เธอกระซิบตอบลุงหมอ ทั้งสองหัวเราะออกมา
ชายหนุ่มมองทั้งคู่สลับกันไปมาด้วยความสงสัยว่าคุยอะไรกัน ถึงได้หัวเราะกันสนุกสนานเช่นนี้
“แล้วขาผมหละครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น
ลุงหมอจับขาเขายกขึ้น
“อาการบวมลดลงมากแล้ว อาทิตย์หน้าเอาเฝือกออกได้แล้ว ใช้ผ้าพันแทน เพื่อช่
