EP#4“เธอมันคนเห็นแก่เงิน”

1638 Words

เขา คือ คุณปราณนต์ สวัสดิรักษ์ ประธานบริหารกลุ่มยานยนต์ที่ใหญ่ที่สุดในประะเทศ ที่ล่ำลือกันว่าเป็นประธานที่อายุน้อยที่สุด อายุเพียง 23 ปี แต่เขาผู้นี้ไม่ชอบออกสื่อ แทบไม่มีภาพลงตามสื่อหรือโซเชี่ยล มีแต่คนพูดถึงชื่อเท่านั้น เอิงเอยเองก็เคยได้ยินแต่ชื่อ เพราะเธอเรียนบริหารธุรกิจมา ผู้ชายคนนี้เป็นบุคคลที่คนในแวดวงธุรกิจกำลังจับตามอง เขาหล่อสมคำล่ำลือจริงๆ ไม่ทันได้ร่ำลา เพราะมัวแต่ตกใจ เขากับเลขาก็เดินหายไปแล้ว “ทำตัวได้ลึกลับสมคำล่ำลือจริงๆ” เธอบ่นพึมพำคนเดียว เห็นเงินก้อนโตที่เพิ่งได้มาวันนี้ เธอก็ยิ้มไม่หุบเลย กินอิ่มเงินดี วันนี้โชคดีจัง เดือนนี้ไม่ต้องวิ่งวุ่นหาค่าน้ำค่าไฟแล้ว เธอนั่งรถกลับคอนโดอย่างสบายใจ มองนามบัตรในมือตัวเอง ที่ตอนนี้เธอเองรู้สึกเหมือนฝันไป ตอนนี้เธอกำลังคิดใช้ข้อต่อรองที่จะให้เธอไปบ้านคุณการุณวันเสาร์นี้ เพื่อรับเธอเข้าทำงานดีไหมน้า ~วันเสาร์~ เอิงเอยรีบตื่นแต่เช้า นั่งรถแท็กซี่เพื่อไปพบปราณนต์ตามนัดหมาย เอิงเอยไม่ลืมนำชุดที่เค้าให้เธอใส่คราวที่แล้ว เธอนำไปซักแห้งที่ร้านมาคืนเค้าด้วย วันนี้เธอเลือกใส่ชุดสีขาว เสื้อแขนตุ๊กตา ทรงเจ้าหญิง กระโปรงทรงเอ ใส่รองเท้าผ้าใบ กระเป๋าสะพาย 1 ใบ เธอมัดผมหางม้า แต่งหน้าเบาๆ สมวัยของเธอ “โอโห้ บริษัทใหญ่กว่าในภาพเยอะเลย” เธอพึมพำอยู่หน้าตึก เธอเดินเข้าไปในตึก เพื่อขอเข้าพบคุณปราณนต์ “ดิฉันมาขอพบคุณปราณนต์ค่ะ” “ได้นัดไว้ไหมคะ” ประชาสัมพันธ์สอบถามเธอ “เอ่อ..นัดค่ะ” เธอตอบ แต่เหมือนพนักงานจะไม่เชื่อถือ นางมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า “แน่ใจเหรอ ว่าคุณปราณนต์นัดเธอมา มีคนใช้มุกแบบนี้เข้าหาคุณปราณนต์เยอะแล้ว” ประชาสัมพันธ์ดูจากการแต่งตัว ท่าทางแล้ว ไม่น่ามีธุระที่น่าจะเกี่ยวข้องกับประธานของเธอได้แน่ๆ “แน่ใจค่ะ” เอิงเอยยืนยัน “ถ้าไม่ใช่ดิฉันคงต้องให้ รปภ. มาลากคุณออกไปนะคะ” เธอขู่เอิงเอย “ได้ค่ะ” “ไม่ทราบว่าชื่ออะไรคะ” “เอิงเอยค่ะ” ประชาสัมพันธ์โทรไปถามเอกรัตน์ “มีผู้หญิงชื่อเอิงเอย มาขอพบคุณปราณต์ค่ะ” เธอแจ้งเลขาท่านประธาน “ค่ะๆ ได้ค่ะ” เธอหันมามองเอิงเอย ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อว่าประธานของเธอจะนัดผู้หญิงแบบนี้ให้มาหา แต่งตัวก็เชย หรือท่านประธานจะชอบแบบนี้ เธอจะได้ลองใส่บ้าง “คุณเอกรัตน์ ให้คุณรออยู่นี่ก่อนค่ะ” “ค่ะ” เป็นไงหละ ไม่เชื่อเธอดีนัก “สวัสดีครับ คุณเอิงเอย คุณปราณนต์รอที่ห้องแล้วครับ เชิญตามผมมาเลยครับ” “ค่ะ” เธอเดินตามเอกรัตน์ไป เอกรัตน์พาไปขึ้นลิฟท์ที่จัดแยกไว้ กดเลข 14 ติ๊ง~~ประตูลิฟท์เปิดออก “เชิญครับ” เอกรัตน์เดินนำไปห้องปราณนต์ “ค่ะ” เธอเดินตามไปอย่างว่าง่าย ก๊อกๆๆๆ เปิดประตูห้องทำงานของปราณนต์ “คุณเอิงเอยมาแล้วครับ” “รู้แล้ว นายออกไปได้” “ครับ” “คุณเอิงเอยเชิญด้านในเลยนะครับ” เอกรัตน์บอกเอิงเอย เธอค่อยๆ เดินเข้าไป ห้องทำงานของเขากส้างมาก แต่บนโต๊ะทำงานของเขามีกองเอกสารตั้งไว้เต็มไปหมด “คุณรอผมที่โซฟาก่อน” เขาบอกเธอ โดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ เขากำลังเร่งเคลียร์เอกสารเร่งด่วนให้เสร็จก่อนไปบ้านคุณการุณ “ค่ะ” เธอมองไปรอบๆ ห้อง แต่ไม่มีอะไรดึงดูดสายตาได้เท่ากับชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจทำงานตรงหน้าอีกแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเขาเพิ่งจะอายุ 23 ปีจริงๆ “กาแฟครับ” เอกรัตน์ยกกาแฟมาเสิร์ฟให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” เธอสะดุ้งเล็กน้อยเพราะเผลอใจลอยมองชายหนุ่ม เอกรัตน์เดินออกไปนั่งทำงานที่โต๊ะด้านนอก เอิงเอยรีบตื่นแต่เช้า พอนั่งเฉยๆ ก็เริ่มง่วง และเผลอหลับไป ปราณนต์เงยหน้าขึ้นมา เห็นหญิงสาวนั่งรอเค้าจนหลับไป ก็รู้สึกเอ็นดูอยู่ในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา เขาดูเวลาใกล้ 11 โมงแล้ว “นี่ๆ” เขาปลุกเธอ แต่เธอยังไม่ตื่น เขาจึงใช้มือเขย่าเธอ “ตื่นๆ” เอิงเอยค่อยๆ ลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมา “นอนได้น่าเกลียดชะมัด” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ “ห๊ะ คุณว่าอะไรนะคะ” เธอได้ยินไม่ชัด “น้ำลายเธอยืด” “อ๊ะ จริงหรือคะ” รีบเอามือเช็ด “ห้องน้ำอยู่ไหนคะ” “ทางนั้น”ชี้บอกทาง เธอรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ไปเช็คความเรียบร้อย “น้ำลายยืดจริงด้วย” เธอรีบล้างหน้า “ขายหน้าชะมัด” เธอบ่นตัวเอง เธอรีบจัดแจงเช็ดหน้า ทาแป้ง ปัดแก้ม ทาปากนิดหน่อย ตามที่เธอชอบแต่ง เสร็จแล้วเดินออกมา เห็นชายหนุ่มกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะรอเธอ “เรียบร้อยแล้วค่ะ” เอิงเอยบอกเขา “อืม” เขาตอบรับ “เราจะไปกันตอนไหนคะ” “ตอนนี้” เขาปิดแฟ้ม แล้วเดินมาหาเธอ “วันนี้เอิงต้องทำอะไรบ้างคะ” “แฟนผม” เขาตอบหน้าตาเฉย “ห๊ะ ทำอะไรนะคะ” เธอถามย้ำ ชายหนุ่มจ้องหน้าเธอ “แฟนผม” เขาย้ำคำตอบ “จบงาน ผมจะให้คุณ 20,000 บาท” เขารู้ว่าเธออยากได้เงิน จึงเสนอเงินเป็นค่าตอบแทน เธอได้ยินข้อเสนอก็ตาลุกวาว ทำงานวันละ 20,000 บาท เธอจะได้ส่งเงินไปให้ป้าเธอด้วย ป้าเธออายุมากแล้ว แถมเป็นเบาหวานอีก ทำงานหนักไม่ไหว “ตกลงค่ะ” เธอรับข้อเสนอ ใจเธอก็อยากแลกกับการรับเธอเข้าทำงาน แต่เธอก็อยากได้งานจากความสามารถของเธอเองมากกว่า ปราณนต์เดินนำเธอออกไป เธอเดินตาม เอกรัตน์จะตามไปด้วย “เอากุญแจรถมา นายไม่ต้องไป” เขาหันไปสั่งเอกรัตน์ เอกรัตน์งงนิดหน่อย แต่ก็ยื่นกุญแจรถให้ปราณนต์ไป ทั้งคู่ลงลิฟท์มาชั้นล่าง พนักงานต่างมองด้วยความสงสัยว่าเธอคือใคร ทำไมท่านประธานที่แสนจะเย็นชา ไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิง ถึงเดินลงมากับเธอได้ “ขึ้นรถ” เขาขึ้นไปนั่งฝั่งคนขับ “ค่ะ” เธอรีบเปิดประตูรถตามขึ้นไป “คาดเข็มขัดด้วย” เขาหันมาสั่ง “ค่ะ” เธอรีบคาดเข็มขัด แต่ยังไม่ทันเสร็จ ชายหนุ่มก็เหยียบคันเร่ง รถพุ่งออกไปด้วยความเร็ว “คุณขับช้าลงหน่อยได้ไหมคะ” เธอเริ่มกลัว “นั่งเฉยๆ แล้วหุบปาก” เขาสั่ง ถ้าไม่ติดว่า เขาต้องเจรจาการค้าเหล็กกับคุณการุณ เขาคงไม่ทำอะไรแบบนี้หลอก ผู้หญิงนี่วุ่นวายชะมัด ยิ่งเธอสั่งเขา เขายิ่งเร่งความเร็วขึ้นอีก ปาดซ้ายปาดขวา “ว้าย คุณปราณนต์ จะชนแล้วค่ะ เบาหน่อยค่ะ” เธอกลัว ปราณนต์เห็นเธอร้องด้วยความกลัว ยิ่งสะใจ เธอแค่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงิน มีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอย่างเค้า เขาต้องสั่งสอนเธอให้หลาบจำสักหน่อย เขาเหยียบคันเร่งขึ้นอีก “กรี๊ดๆ จอดรถเดี๋ยวนี้ ฉันจะลง” เธอไม่เอาแล้วเงิน “ใครอนุญาตให้เธอลง” “ถ้านายไม่จอด ฉันจะกระโดดลงไป” “กล้า ก็ลองดูสิ” เขาเร่งความเร็วขึ้นไปอีก “คุณปราณนต์ คุณบ้าไปแล้วเหรอ” “ถ้าเธอนั่งเงียบๆ ผมจะลดความเร็วลง” “ได้ๆ ฉันจะไม่พูด” เธอยกมือปิดปากทันที ชายหนุ่มผ่อนคันเร่งลง หญิงสาวค่อยๆ ถอนหายใจออกมา ทำไมเขาถึงใจร้ายแบบนี้นะ ถึงเธอจะทำงานแลกเงิน แต่ก็ถือว่าเธอช่วยเขานะ เธอเอามือปิดปากตัวเองจนถึงบ้านคุณการุณ “ลงมาสิ” เธอไม่ลง เพราะเธอรู้ว่า เขาต้องพึ่งเธอ “จะลง หรือไม่ลง” เขาถามเสียงเข้ม ประจวบกับคุณการุณเดินออกมาต้อนรับ เขาจึงอ้อมไปเปิดประตูฝั่งเอิงเอย ก้มไปปลดเข็มขัดให้ และกระซิบข้างหูเธอ “ลงมา” “ไม่ลง” “แน่ใจนะ” เขาปลดเข็มขัดเสร็จช้อนตัวเธออุ้มลงมาทันที “ปล่อยนะ” เขาวางเธอลง คุณการุณเห็น ก็เข้าใจว่า ชายหนุ่มเอาใจแฟนสาวก็หัวเราะชอบใจ “แหมๆ คุณปราณนต์ นี่เอาใจหนูเอิงเอยจังเลยนะครับ” คุณการุณเอยแซว ชายหนุ่มยิ้มรับ ด้านหญิงสาวเห็นคุณการุณยิ้มมีความสุข ก็ไม่อยากทำให้ท่านเสียใจ จึงทำเฉยไว้ “เชิญๆ ด้านในดีกว่า อาหารพร้อมแล้ว” “ครับ/ค่ะ” ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวบีบ “โอ้ย” ฉันเจ็บนะ “ทางที่ดี เธอเงียบๆไว้ อย่าพูดเยอะ แล้วผมจะเพิ่มให้อีก 10,000 เป็น 30,000” เขารู้ว่า เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อเงิน เขาจึงเสนอเงินให้เธอเพิ่ม “ชั้นชอบเงินก็จริง แต่ไม่ใช่ใครจะเอาเงินมาฟาดหัวได้” เธอสะบัดมือเขาออก หันหลังจะเดินออกจากบ้านคุณการุณ ชายหนุ่มคว้าข้อมือไว้ “ถ้ามีความรับผิดชอบก็ทำงานคุณให้จบ” เธอชะงัก “ชั้นไม่อยากทำงานกับคุณ” “เล่นตัว จะเรียกเงินเพิ่มนะสิ” “นายอย่ามาดูถูกชั้นนะ” เธอเริ่มโมโห ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเถียงกันอยู่นั้น โทรศัพท์ของเอิงเอยก็ดังขึ้น “เอิงๆ ช่วยแม่ด้วย ฮือๆๆ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more