บทที่10
...เจ้าคือคุณนายสามของข้า...
กว่าลมหายใจของทั้งคู่จะกลับมาปกติดังเดิมก็ผ่านไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น ฤทธิ์ยาก็กำเริบคืนกลับมาสู่กายของเฉินอิงลั่วอีกคราว
“เสี่ยวมาวเจ้าดีขึ้นบ้างหรือไม่”
สายตาสีสวยนั้นมองส่งมาคล้ายจะกล่าวว่า ‘แล้วมันเป็นเพราะผู้ใดกันที่สร้างความทรมานนี้แก่ข้า!’ ด้วยว่าสตินางเริ่มคืนมาเล็กน้อย ทว่าก็เพียงครู่เดียวสั้น ๆ เท่านั้นก่อนไฟราคะอันบังเกิดฤทธิ์ของสุราผสานด้วยยาปลุกกำหนัดจะเวียนกลับมาให้ดวงตาสีฟ้าออกม่วงอ่อนขุ่นข้นอีกครา...
“ท่านพี่เสี่ยวมาวนั้นคล้ายจะเริ่มมีอาการไข้กลับมาอีกแล้วเจ้าค่ะ...ร้อนยิ่งนัก ข้าร้อนเหลือเกิน...ทำเช่นไรดีเจ้าคะ ต้องทำเช่นไรดี? ...”
หยางหรงเหยากดรอยยิ้มชั่วร้ายยิ่งกว่าตัวละครร้ายในซีรีส์ยังภพเก่าที่นางตายจากมา ทว่าเฉินอิงลั่วยามนี้ดวงตาถูกบดบังด้วยไฟราคะอันความร้ายกาจนั้นนางจึงแลดูมิเห็นทั้งสิ้น!
“เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ...เช่นนั้นก
