จะเริ่มแล้วนะ
1682 Words
เพียงฟ้า...
เมื่อวานคุณวายุกลับมาตอนไหนไม่รู้เพราะหลังจากวางสายคุณย่าเสร็จฉันก็เข้านอนเลย วันนี้เป็นวันหยุดที่ฉันต้องตื่นมาทำอาหารเช้าแล้วก็ทำความสะอาดนิดหน่อยจากที่ปกติวันหยุดฉันต้องนอนตื่นสายแต่ตั้งแต่วันนี้ต่อไปฉันคงทำไม่ได้แล้วล่ะ
คุณอาตันบอกว่าคุณวายุไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องถ้าไม่ใช่เพื่อนหรือคนสำคัญดังนั้นในห้องชุดของคุณวายุก็เลยไม่มีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดน่ะสิ การทำความสะอาดในห้องนี้ปกติถ้าไม่มีเลขาก็จะเป็นคุณอาตันกับคุณคาร์ซัคที่เข้ามาทำ
" เธอทำอาหารเป็นด้วยหรอ "
เสียงคุณวายุที่เดินเข้ามาในห้องอาหารเอ่ยถามขณะที่ฉันกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ เขาตื่นเช้าเหมือนกันแฮะคิดว่าคนเป็นเจ้านายส่วนมากจะตื่นสายช่วงวันหยุดซะอีก
" ทำได้นิดหน่อยค่ะ"
ฉันเงยหน้าไปตอบก่อนจะรีบหันกลับมาสนใจอาหารบนโต๊ะต่อ ให้ตายเถอะ!! ใส่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแล้วมานั่งกินข้าวนี่คืออะไรไหนจะซิกแพคและกล้ามเนื้อเป็นมัดๆนั่นอีก นี่
" นั่งสิ ไม่กินหรอข้าวอะ "
คนนั่งหัวโต๊ะเอ่ยขึ้นก่อนจะปลายตามองมาที่ฉันแล้วตักข้าวต้มใส่ปากหน้าตาเฉย นี่เขาลืมไปหรือเปล่าว่ามีฉันอยู่ในห้องนี้นะและฉันก็เป็นผู้หญิงด้วย ผูชายอะไรไม่ระวังตัวบ้างเลยมาแก้ผ้ากินข้าวแบบนี้ได้ยังไงกัน
วายุ...
ผมนั่งมองคนตัวเล็กตักข้าวต้มใส่ปากไม่พูดไม่จา เฮ้อ!!ยัยนี่นะคงถูกคุณย่าจ้างมาให้เป็นเลขาแล้วจับผมแหงๆแต่เชื่อเถอะไม่ถึงเจ็ดวันเดี๋ยวเธอก็หอบกระเป๋ากลับบ้านแบบไม่เหลียวหลังแน่ๆ
เพียงฟ้า...
" อีกสิบนาทีเธอออกไปข้างนอกกับฉัน"
คุณวายุซึ่งนั่งอยู่ที่โซฟาใกล้ๆฉันเอ่ยเสียงเรียบ ขณะที่สายตาของเขายังคงจดจ่ออยู่กับจอมือถือ วันนี้ในตารางก็ไม่ได้ออกไปไหนนี่นา
" ไปไหนคะ ? "
ฉันรีบถาม ก็ฉันยังเตรียมเอกสารไม่เสร็จเลยพรุ่งนี้ต้องออกไปพบลูกค้าอีกไหนจะต้องเตรียมประชุมสำหรับวันถัดไปอีกวุ่นวายชะมัด
" ..... "
ไม่มีคำตอบใดๆจากคนที่นั่งบนโซฟาเขายังนั่งก้มหน้ากดโทรศัทพ์ต่อไป ฉันเริ่มรู้สึกว่าเขานี่มัน...เป็นเจ้านายที่กวนประสาทลูกน้องจริงๆ
" อีกแปดนาที "
คนที่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์เอ่ยขึ้นพลางมองหน้าฉันเหมือนเป็นการเตือนว่าฉันควรไปเตรียมตัวได้แล้วก่อนที่เขาจะก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ต่อ ฉันล่ะจะบ้าตาย!!
" ค่ะ "
ฉันตอบรับแล้วรีบลุกขึ้นจากพื้นพร้อมกับหยิบเอกสารบนโต๊ะไปเก็บ ห้องทำงานให้ฉันก็ไม่มีเวลาจะทำอะไรต้องเอาเอกสารออกมาทำในห้องนั่งเล่นเนี่ย
วายุ...
ผมนั่งมองยัยเลขาตัวเล็กในชุดกระโปรงสีขาวน่ารักพร้อมทรงผมหัวฟูๆนั่นเดินออกมาจากห้องด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์ทำหน้าตาเหมือนไม่อยากไปกับผมงั้นแหละ
ว่าแต่ผมเป็นอะไรวะเนี่ยถึงได้มองเธอนัก อย่าหลงกลเธอนะโว้ยถ้าไม่อยากแต่งงานท่องไว้ๆ คิดได้แบบนั้นผมจึงละสายตาจากเธอก่อนจะหันกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถือในมือต่อ
" เสร็จแล้วค่ะไปกันเลยมั้ยคะ"
คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก
" ยัง "
ผมตอบกลับสั้นๆแล้วนั่งเล่นเกมส์ต่อ กะว่าจะปั่นเธอซะหน่อยดูซิว่าเธอจะทำยังไง
" แต่นี่ก็เลยสิบนาทีมาแล้วนะคะ "
คนตัวเล็กเอ่ยถามขณะที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆผม ตกลงใครลูกน้องใครเจ้านายวะเนี่ย
" จบเกมส์นี้ก่อนค่อยไป "
เพียงฟ้า...
อะไรของเขากันนะไอ้เราก็อุตส่าห์รีบจัดการตัวเองไหนงานฉันก็ยังมาค้างเติ่งอีก จะไปไหนก็ไม่รีบไปแล้วจะให้คนอื่นรีบเพื่อ?
" นี่เธอจะยืนค้ำหัวฉันอีกนานมั้ย!! "
คนนั่งเล่นเกมส์ทำเสียงดุใส่ฉันพร้อมกับส่งสายตาดุๆมาให้ อ้าวหรอฉันก็ลืมตัวยืนเพลินไปหน่อย
" ขอโทษค่ะ "
" เดี๋ยวฉันแต่งตัวก่อน "
หืม? พอพูดจบคนตัวสูงก็เดินกลับเข้าไปในห้องทิ้งให้ฉันนั่งงอยู่คนเดียวแล้วที่ให้ฉันรีบเตรียมตัวสิบนาทีคืออะไร ทีตัวเองนะเหอะ!
ห้างสรรพสินค้า ×××
" คุณวายุ! รอด้วยค่ะ "
ฉันตะโกนตามหลังผู้ชายตัวสูงที่เดินดุ่มๆนำหน้าฉันไปพร้อมกับหิ้วของพะรุงพะรังวิ่งตามเขา มือไม่ว่างแล้วเนี่ยไม่รู้เขาจะซื้ออะไรกันนักหนาหนักก็หนัก!! ช่วยถือก็ไม่ช่วย
" แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ยังไม่ครบอีกหรอคะคุณวายุของที่คุณอยากได้อะค่ะ "
ฉันถามคนตัวสูงตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ตอนนี้คุณวายุไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซื้อของเลยปกติฉันเคยเห็นแต่ผู้หญิงนะที่มาช้อปปิ้งแบบนี้ นี่อะไรเขาเป็นผู้ชายนะทำไมถึงได้ซื้อของอะไรเยอะแยะแบบนี้ล่ะ
" ยัง "
คนตรงหน้าตอบสั้นๆก่อนจะเดินไปเลือกของต่อฉันรู้นะว่าเขาไม่ได้อยากจะซื้อของอะไรพวกนี้หรอก ฉันเคยได้ยินเลขาคนเก่าๆของคุณวายุเล่าว่าคุณวายุชอบกลั่นแกล้งพวกเขาแล้วก็ใช้งานพวกเขาหนักๆเพื่อบีบให้พวกเขาลาออกแต่ฉันน่ะนะไม่ออกหรอกออกแล้วจะเอาอะไรแด... ข่าวก็ต้องกิน หนี้ก็ต้องใช้!!
" ฉันหิวน้ำเธอไปซื้อน้ำมาให้ฉันหน่อยฉันจะรออยู่แถวๆนี้ "
คนตัวสูงที่เดินออกมาจากร้านเสื้อผ้ายื่นถุงกระดาษใบใหญ่ให้ฉํนมาถือเพิ่มอีกก่อนจะบอกให้ฉํนไปซื้อน้ำมาให้ ดี ดี!! ให้มันได้แบบนี้สิ
" ฉันเอาน้ำแร่ยี่ห้อ××× แล้วก็เอสเพรสโซ่ร้อนขอแบบเพอร์เฟคช็อตร้าน @@ ส่วนเธอจะกินอะไรก็ซื้อมาออกเงินให้ฉันด้วยนะเดี๋ยวฉันเดินเลือกของรอแถวนี้
“ ………. ”
“ เร็วๆนะ ฉันไม่ชอบรอนาน "
หลังจากที่สั่งฉันเสร็จคุณวายุก็เดินหายเข้าไปในร้านเสื้อผ้าอีกร้านส่วนฉันก็ได้แต่ถอนหายใจยาวๆแล้วรีบทำตามคำสั่ง ไม่นานฉันก็เดินกลับมาที่เดิมแต่...
" คุณวายุบอกว่าจะรอแถวนี้นี่นา เฮ้อ!!ไปไหนของเขานะ "
คิดไม่ออกว่าเขาจะไปที่ไหนต่อฉันจึงตัดสินใจโทรหาคุณวายุ ของก็หนักเหนื่อยก็เหนื่อยหิวก็หิวแถมเจ้านายยังมาหายตัวไปอีก
[ ว่า ]
หลังจากที่ต่อสายหาคุณวายุได้ไม่นานเสียงปลายที่เพิ่งกดรับโทรศัพท์ก็ทักทายขึ้นเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดที่ทิ้งฉันเอาไว้
" คุณวายุอยู่ไหนคะฉันกลับมาแล้วไม่เจอคุณค่ะ "
[ ฉันอยู่ลานจอดรถเธอมาช้าน่ะฉันขี้เกียจรอ ]
" อ่อค่ะ งั้นฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้นะคะ "
[ อืม ]
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ตอนนี้ฉันวิ่งมาจนถึงลานจอดรถตรงที่คุณวายุเคยจอดรถเอาไว้แต่กลับไม่เจอเขาเลย หายไปไหนนะ เอ๊ะ! หรือว่ากลับไปแล้ว แบบนี้มันแกล้งกันชัดๆ
ฉันมาถึงคอนโดคุณวายุได้สักพักแล้วตอนนี้กำลังเตรียมอาหารเย็นให้คุณวายุที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนและจะกลับมาเมื่อไหร่รู้แค่เพียงว่าฉันทั้งหิวทั้งเหนื่อย ก่อนหน้านี้ฉันนั่งแท็กซี่จากห้างสรรพสินค้ามาแถมรถยังติดมากจึงตัดสินใจหอบของทุกอย่างนั่งวินมาซึ่งระยะทางก็ไกลมากของก็เยอะรุงรังไปหมดและวันนี้ฉันคงต้องเสียมารยาทกินข้าวและเข้านอนก่อนเจ้านายล่ะกันฉันรอเขาไม่ไหวแล้วล่ะ รอนานกว่านี้ฉันได้วีนแตกแน่ๆ
วายุ...
ตอนนี้ผมมาถึงอู่รถขนาดใหญ่แห่งหนึ่งอู่นี้เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงและนับว่าเป็นอู่ที่ใหญ่หรูหราที่สุดในย่านนี้ก็ว่าได้
" มึงกลับมาไทยทั้งทีไม่คิดจะแวะมาหาเพื่อนฝูงบ้างเลยนะไอ้ห่า "
เสียงของราหูเจ้าของอู่ซึ่งเป็นเพื่อนของผมพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้างอนๆตอนนี้พวกเพื่อนๆของผมมารวมตัวกันที่อู่ไอ้ราหูกันหมดเพราะมันมีห้องไว้สำหรับต้อนรับเพื่อนโดยเฉพาะ ปกติถ้าไม่รวมตัวกันที่ผับไอ้เอลฟ์พวกผมก็จะมารวมตัวกันที่อู่ไอ้ราหูนี่แหละ
" ก็กูคิดว่าเคลียร์งานเสร็จแล้วค่อยแวะมาหามึงไงแต่ก่อนหน้านี้กูก็แวะไปหาไอ้เอลฟ์มาแล้วนะเพราะมันอยู่ใกล้กูกว่าพวกมึง"
ผมตอบ
" กูได้ข่าวจากไอ้เอลฟ์ว่าย่ามึงหาหญิงให้อีกแล้วหรอวะคราวนี้สวยมั้ยวะ เด็ดมั้ย "
คราวนี้เป็นเสียงของไอ้เอิร์ธเพื่อนของผมอีกคนถามขึ้นบ้าง
" สวยไม่สวยไปดูเองส่วนเด็ดมั้ยกูไม่รู้เพราะกูยังไม่ได้ลองเด็ด "
ผมตอบกลับติดตลกเพราะไม่ได้สนใจอะไรพลางยกแก้วเหล้าดื่มเรื่อยๆ ปีนึงได้มั้งที่ผมไปดูแลงานที่อาหรับและไม่ได้อยู่กับพวกมันแบบนี้จะว่าไปคืนนี้ขอเมาสักหน่อยดีกว่า
- Writer
