แอนนาเบลยัดปึกกระดาษเหน็บไว้ที่ขอบกางเกงแล้วประคองปืนไว้มั่น พวกซอมบี้เหมือนจะรู้ว่าพวกเราอยู่ข้างใน พอรวมตัวกันได้ ก็พากันเกาะประตูไม่ต่างจากตุ๊กแก แถมยังรวมพลังกระแทกประตูอีก ดีที่ประตูนี่เป็นแบบเปิดออก การถูกกระแทกเข้ามาจึงไม่มีผลอะไรนัก นอกจากกระจกหน้าต่างที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ จากการถูกซอมบี้ตัวหนึ่งเอาหัวชน
ผมกับแอนนาเบลถอยหลังมาตั้งหลัก จัดการรัวกระสุนปืนเจาะหัวพวกมันผ่านช่องหน้าต่างนั้นเรียงตัวอย่างไร้เมตตา แต่ก็อย่างที่บอก พวกมันมีเป็นร้อย ขณะที่พวกเรามีเพียงแค่สองคน ซ้ำกระสุนปืนก็มีจำกัด โอกาสจะรอดออกไปสูดอ็อกซิเจนข้างนอกนั่นริบหรี่จนแทบมองไม่เห็นเลยก็ว่าได้ กระนั้น พวกเราก็สู้จนถึงที่สุด กระทั่งเสียงเหนี่ยวไกปืนของเราทั้งคู่ดังขึ้นดังแก๊ก เป็นสัญญาณให้รู้ว่ากระสุนทั้งหมดที่มีถูกใช้ไปหมดแล้ว
“บ้าฉิบ!” ผมแทบจะทุ่มปืนลงพื้น ไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าชีวิตจะต้องจบลงแค่นี้ด้วยการกระทำบ้
