“ผมก็แค่กอดปลอบเขาเฉย ๆ เพราะเขาเล่าให้ฟังว่าพ่อแม่ตายก็เท่านั้นเองครับ” และนี่ก็เป็นคำแก้ตัวโง่ ๆ ของผมหลังจากที่ผมและนาวีถูกท่านนายพลลากลงมาสอบปากคำที่ห้องครัวชั้นล่าง ขณะที่เขากำลังละเลียดมื้อเย็นฝีมือลูกชายบุญธรรมเงียบ ๆ
ไม่บอกก็รู้ว่าท่านนายพลไม่เชื่อ ก็สภาพที่เขาเห็นมันไม่ได้ดูเป็นการปลอบแม้แต่น้อย แต่ดูเหมือนผมกำลังจะทำมิดีมิร้ายลูกชายบุญธรรมของเขามากกว่า ทว่าประโยคที่หลุดออกจากปากเขาก็ทำให้ผมต้องเบิกตาโพลง
“ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าพวกนายจะทำอะไรกัน แต่วันหลังก็ช่วยล็อคประตูห้องด้วย”
“ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับท่านนายพล” นาวีโพล่งขึ้นแทบจะในทันที แต่ท่านนายพลไม่สนใจนัก นอกจากยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นจิบ แล้วว่าเสียงเรียบ
“อยู่บ้านเรียกแค่ลุงก็ได้ ไม่ต้องทางการอะไรนักหรอก”
“เอาเป็นว่าผมกับหมอนี่ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณลุงคิดแล้วกันนะครับ อย่าเข้าใจผิด” นาวีพยายามจะแก้ต่างให้ตัวเองอีกครั้ง แ
