ด็อกเตอร์ดีนถือวิสาสะไล่พวกผมหน้าตาเฉย ผมอยากจะต่อว่าเขาต่ออีกสักหน่อย ทว่าเสียงรองเท้าคอมแบทที่ดังกระแทกพื้นเบา ๆ พร้อมกับเสียงเลื่อนของประตูที่กำลังเปิดออก ทำให้ผมต้องหันไปมองนาวีที่กำลังเดินออกไป แล้วก้าวตามเขาอย่างรวดเร็ว
“ด็อกเตอร์นั่นพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ ขืนนอนกับนายจริง ๆ ขึ้นมา ได้เสียชื่อว่าเป็นพ่อยอดชายนายริชชีกันพอดี รู้ถึงไหน ผู้หญิงหายถึงนั่น” พอพ้นจากห้องทดลองมาได้ ผมก็พึมพำเบาๆ พอให้นาวีได้ยิน
หากแต่นาวีไม่หือไม่อืออะไร ผมเลยเหลือบมองเขาที่เดินนำไปอยู่ ก่อนที่ผมจะต้องรีบกลืนคำพูดมากมายที่อยากจะบ่นต่อลงคอทันทีที่เห็นว่าซีกหน้าของเขาแดงเรื่อขึ้นมาน้อย ๆ
“นี่นายหน้าแดงเหรอ” ผมโพล่งถามออกไปอย่างลืมตัว
นาวีชะงักกึก พูดขึ้นมาเสียงขุ่นโดยไม่หันมามองผมแม้แต่น้อย
“พูดบ้าอะไรของนาย”
“ฉันถามว่านายหน้าแดงเหรอ” ผมถามย้ำ
“ถ้านายมีเวลาว่างมาถามเรื่องไร้สาระอย่างนี้ล่ะก็ เอาเวลาไปฝึ
