หม่าอวิ๋นเซียงรวบรวมความกล้าถามความออกไป ใจของนางร้อนรนยิ่งนัก ภาวนาว่าขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย “แมวตัวนั้นที่ถูกตามจับสีอะไร มีลักษณะอย่างไร แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”
“สีขาว ตัวอ้วนๆ ขนฟูๆ ไม่คล้ายเป็นแมวจรจัด” เสี่ยวเจี้ยตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ “ป่านนี้เจ้าแมวเคราะห์ร้ายตัวนั้นคงถูกคนจับไปให้คุณหนูแล้วกระมัง ว่าแต่เจ้าถามเรื่องนี้ไปทำไม”
หม่าอวิ๋นเซียงไม่ตอบคำถามนั้น ทำเพียงเอ่ยคำขอบคุณแผ่วเบาแล้ววิ่งออกจากบริเวณนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“อะไรของนางกัน วิ่งหนีเฉยเลย” เสี่ยวเจี้ยมองตามหลังร่างเล็กไปอย่างมึนงง
“เสี่ยวเจี้ย ข้าให้เจ้าไปเอาตะกร้าไฉนจึงได้ไปนานนัก” อาเจียวเอ็ดทันทีที่เห็นคน
“โธ่พี่อาเจียว ข้าก็รีบอยู่นี่อย่างไรเล่า เพียงแต่เมื่อครู่ถูกเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาขวางทางไว้เจ้าค่ะ” นางไม่ยอมบอกความจริงว่าตนมัวแต่ไปฟังเรื่องซุบซิบจากบรรดาสาวใช้ในเรือนใหญ่มา
“เ
