No Love :: CHAPTER 5 [100%]
1531 Words
น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นที่ใบหูของควีน ทำให้เธอหันไปมองก็เจอเข้ากับ ผู้ชายคนหนึ่งที่รุ่นราวคราวเดียวกับเธอ... เขามีใบหน้าที่หล่อคมคาย มีผมสีเทาเข้มซอยละต้นคอ พร้อมกับรอยสักที่เต็มแขนทั้งสองข้าง ใบหน้าหล่อเจ้าเล่ห์ มองเธออย่างหื่นกระหายจนควีนผลักอกแกร่งออกไป
“ใครเป็นลูกสาวนายกัน!!”
“อ้าวเหรอ? งั้น... เป็นเมียแทนดีไหมล่ะฮึ” ควีนจ้องใบหน้าของเขาคนนี้ที่ถือวิสาสะนั่งลงข้างเธอ พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาแนบชิดกับเธอจนลมหายใจร้อนๆ ปะทะลงที่หัวไหล่เปลือยเปล่า
“อย่ามาพูดจากับฉันแบบนี้นะ “ไวท์” นายกับฉันเป็นอะไรกัน นายรู้ดีนะ”
“อืม รู้สิ ฉันมีสักเป็นพ่อเลี้ยงของเธอไง... ถูกไหม?” ชายที่ไวท์ คือชายที่เป็นแฟนใหม่ของแม่ควีน ที่เธอเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นเรื่อง เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีและหน้าตาดีมาก แถมยังพ่วงด้วยการเป็นมาเฟียที่แคนาดาที่แม่เธอไปอยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าทำไมคนหล่อๆ อย่างเขา แถมยังรุ่นเดียวกับเธอ ถึงได้มีรสนิยมไปคบกับแม่ของเธอที่อายุก็ปาเข้าเลขสี่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น แม่ของเธอก็ใช่ว่าจะแก่เหี่ยว แต่แม่ของเธอยังดีสวยราวกับสาวอายุยี่สิบห้ายี่สิบหกด้วยซ้ำ
“ใช่ นายไม่ควรมาทำตัวรุ่มร่ามกับฉันแบบนี้... ฉันไม่อยากมีปัญหากับแม่”
“จะมีได้ไง ในเมื่อฉันมาคนเดียว แม่ของเธอไปสปาที่มัลดีฟส์ ทิ้งฉันให้เหงาหงอย และบังเอิญว่าฉันไปหาที่บ้านป้าโรส... เธอบอกว่าหลานสาวตัวดี มาพักผ่อนที่นี่ ฉันก็เลยตามมา”
“แล้วไง?”
“ก็ไม่แล้วไง... แค่อยากเจอเธอ แหม ทำเป็นเหมือนกับว่า เราสองคนไม่เคยกันเลยเนาะ”
“พูดอะไรของนาย ถอยไปนะไวท์!!” ควีนผลักอกแกร่งให้ออกไป แต่ทว่าก็สู้แรงของเขาไม่ได้เลยสักนิด... มือหนารวบข้อมือของเธอไว้ทั้งสองข้าง และก้มใบหน้าลงหอมแก้มเธอทันที จนควีนตกใจ
“ฮ้า หอมเหมือนเดิม ไปกันเถอะ... ไประลึกความหลังกันดีกว่านะ”
“ไม่!!”
“อย่าคิดขัดขืนฉันนะควีนที่รัก เธอก็รู้ว่าถ้าเธอขัดขืนฉัน... ตัวเธอและแม่ของเธอ จะเจออะไรฮึ” ร่างบางนิ่งไปทันทีกับสิ่งที่เขาขู่ออกมา กี่ครั้งที่เธอขัดขืนเขา เขาก็มักจะใช้วิธีของมาเฟียขู่เธอสารพัด ลำพังตัวเธอไม่เท่าไหร่ แต่แม่ของเธอ... ถึงแม้ว่าแม่จะไม่เคยรักเธอเลยสักนิด แต่เธอก็ไม่อยากให้แม่ต้องมาเจ็บตัวเพราะคนอย่างไวท์แน่นอน
“นิ่งๆ เชื่องๆ แบบนี้ก็ดีนะ เพราะฉันชอบมากกว่าเธอพยศใส่ฉัน... ไปกันเถอะ!!”
หมับ!!
“แกจะพาควีนไปไหน ไอ้หน้าหอยตัวเมีย!!”
“ฟะ ฟา...”
มือหนาของฟาโรห์จับต้นแขนฉันไว้ พร้อมกับใบหน้าหล่อที่นิ่งเฉย เขาจับจ้องมองไปที่ไวท์ทันทีอย่างไม่พอใจ... ไม่ได้นะ ถ้าฟาโรห์เข้ามายุ่งแบบนี้ ไวท์ไม่ปล่อยเขาแน่ ถึงยังไง ฉันก็ไม่อยากให้เขาต้องเดือดร้อนด้วย คนอย่างไวท์ไม่เคยให้ใครมาด่าแบบนี้
“ไอ้หมอนี่ใครกันควีน?”
“คือ เพื่อนฉันเอง พอดีเราสองคนมากินข้าวกัน...”
“เหรอ?”
“ควีน ไปฉันไปส่ง”
“เฮ้ นายยุ่งอะไรด้วย พ่อลูกเขาจะคุยกันนะ” ไวท์พูดขึ้นมา ทำให้ฟาโรห์ขมวดคิ้วทันทีอย่างตกใจ...พ่อลูก? ไม่จริง ให้ตายยังไงเขาก็ไม่เชื่อว่า ไอ้หน้าหอยกะทะตัวนี้ไม่ใช่พ่อของควีนแน่ๆ เพราะดูจากรูปร่างและหน้าตาของมัน หล่อและน่าจะรุ่นเดียวกับเขาและควีน จะใช่พ่อของควีนได้ไง ฟาโรห์มองสบตากับควีนที่ไม่พูดอะไรเลย
“หมอนี่... พ่อเธอเหรอควีน? ฉันไม่เชื่อ”
“เขาเป็นพ่อเลี้ยงฉันเองล่ะ”
“!!!”
“ใช่ และก็นะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับลูกสาวตัวร้ายของฉันซะด้วย คนนอกอย่างแก อย่ายุ่ง!!” ควีนมองไวท์ที่ยกยิ้มที่มุมปาก หันไปกระซิบกับลูกน้องของตัวเองที่ตอนนี้ล้อมรอบฟาโรห์ไว้พร้อมที่จะมีเรื่อง ควีนที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจทันที
“อย่าทำอะไรฟา”
“เหอะ ได้สิ... ถ้าเธอไปกับฉัน เดี๋ยวนี้!!”
“ควีน เธอให้ฉันช่วยได้นะ... มากับฉัน” ฟาโรห์ที่เห็นบรรยากาศเริ่มมาคุ ก็รู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไอ้หมอนี่ไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด ดูจากลักษณะสายตาที่ดูคุกคามควีน และมือหนาที่โอบกอดเอวบางนั่นอีก พ่อเลี้ยงที่ไหนเขาทำกัน ฟาโรห์มองไวท์ที่แสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะก้มใบหน้าลงจูบที่ไหล่นวลของควีน จนฟาโรห์รู้สึกว่าร่างกายของตัวเองกำลังปะทุไปด้วยไฟแห่งความโทสะ
“ควีน!! มากับฉัน เดี๋ยวนี้”
“ขอโทษนะฟา แล้วเจอกันนะ”
“หึ น่ารักจริงๆ ลูกสาวฉัน... ส่วนแก ถ้ายังกล้าเสนอมายุ่งกับลูกสาวที่แสนรักของฉันละก็นะ”
“...”
“ระวังศพแกจะไม่ได้อยู่ที่นี่ ไปกันเถอะ ตัวร้ายของพ่อ” ไวท์ประคองเอวของควีนออกจากร้าน โดยมีสายตาของควีนที่หันไปยิ้มให้กับฟาโรห์ แต่สำหรับเขารอยยิ้มนั่นมันเป็นแค่การบอกว่าไม่เป็นไร มันใช่เหรอวะ!!
“มันใช่เหรอวะควีน... เหอะ ถ้าเธอเลือกจะไปแบบนั้น ฉันก็ทำอะไรไม่ได้หรอกว่ะ!!”
ควีนนั่งรถมากับไวท์ที่กำลังโน้มใบหน้ามาซุกไซ้ซอกคอหอม โดยที่ใบหน้าสวยได้แต่เบือนหน้าหนีทันที ก่อนที่ไวท์จะผละใบหน้าออกมามองลำคอขาวที่แดงไปหมด ทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้ทำรอยไว้
“รอยบ้านี่มาจากไหน?”
“จากไหนก็ไม่สำคัญทั้งนั้น...”
“ฉันถามว่ามาจากไหน!!”
พลั่ก!!
“ฉันเจ็บนะ”
“บอกมา...” ร่างบางถูกผลักให้แนบชิดกับกระจก พร้อมกับใบหน้าหล่อเจ้าเล่ห์ที่ตอนนี้ออกอาการโมโหและหึงสุดฤทธิ์ที่เห็นรอยบนคอของเหยื่อที่เขาเฝ้าวันตะครุบอยู่นาน ควีนยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันไปมองไวท์ที่โมโหเธออย่างสุดๆ
“ก็พอดีว่าฉันไม่รู้ว่าจะเก็บซิงไว้ทำไม ก็เลย...”
“เลยอะไร?”
“เลยยกให้คนอื่นไปแล้ว หึ”
“บัดซบ!!”
เพียะ!! ใบหน้าสวยถูกฝ่ามือหนาตบเข้าที่แก้มทันทีอย่างแรงจนเลือดกบปาก ไวท์จิกหัวของควีนขึ้นมาและจ้องใบหน้าสวยที่ยิ้มเยาะเขาอย่างสะใจ
“ยกมันให้ใคร พูดมา!!”
“ไม่!! ฉันยกมันให้กับคนที่คู่ควรไปแล้ว เพราะงั้น รู้แบบนี้แล้วนายเองก็เลิกยุ่งกับฉันสักทีสิ”
“ฝันไปเถอะควีน อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ นะ!!” ไวท์ผลักร่างเล็กออกไปก่อนจะยกมือเสยผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ผู้หญิงที่เขาเฝ้ามองเธอมาตลอด... กลับกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว โดยที่เขายังไม่ได้มันมา รถหรูเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่ไวท์จะกระชากร่างบางไปที่ห้องของตัวเอง ก่อนจะเหวี่ยงควีนไปที่เตียงขนาดกว้างทันที
“ฉันตามเธอมา ก็เพราะว่าคิดถึง”
“แต่ฉันไม่เคยคิดถึงนาย!!”
“เหอะ ไม่คิดถึงเหรอ? เธอลืมเรื่องราวระหว่างเราไปได้ไงฮึ”
“ฉันไม่อยากจำเรื่องราวบ้าๆ นั่นอีกแล้ว พอที!! เพราะนาย ทำให้ฉันกับแม่ต้องทะเลาะกัน ไอ้คนเลว” ควีนตะคอกเขาอย่างเหลืออด เหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เธอกับแม่ต้องผิดใจกันเพราะเขา มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจดจำเลยสักนิด ร่างหนาของไวท์ ถอดเสื้อออกเผยให้เห็นแผงอกแกร่งที่มีรอยสักเต็มไปหมด พลางขึ้นคร่อมร่างบางทันทีอย่างเหนือกว่า
“แต่ฉันอยากให้เธอจำ... จำไว้ว่า ไม่ว่าเธอจะเสียซิงให้ใครที่ไม่ใช่ฉัน ฉันก็จะเอาเธอมาเป็นเมียเก็บอีกคนให้ได้!!”
“ไม่มีวัน!! ฉันไม่มีวันใช้สามีร่วมกับแม่แน่นอน ปล่อย!!”
“หึ ปล่อยแน่ คราวนี้ ฉันจะปล่อยในกับเธอจริงๆ แน่ควีน... เอาให้ท้องไปเลย ดีไหม?” ร่างบางพยายามขัดขืนไวท์ที่ตอนนี้กำลังปลดชุดเดรสของเธอออก จนเหลือแต่ชุดชั้นใน... ในสมองของเธอตอนนี้ไม่คิดอะไรทั้งนั้น นอกจากขอให้ใครก็ได้มาช่วยเธอที ช่วยเธอให้หลุดพ้นจากคนแบบไวท์ ผู้ชายที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้!! แต่ทำไมกัน ใบหน้าของคนที่เธออยากให้มาช่วยกับเป็น... กับเป็น...
“อย่านะ อ๊ะ ฟา... ช่วยด้วย!! กรี๊ดดดด!!
- Writer
