“ส่วนเธอ!...ทำไมถึงยังมานั่งอยู่ตรงนี้...คำสั่งของฉันมันไม่มีความหมายเลยเหรอไง?” อดัมหันมาพร้อมสายตากึ่งไม่พอใจที่หญิงสาวตรงหน้าไม่เชื่อฟัง
“……” น้ำฟ้าได้แต่เงียบ สายตาก็ยังคงจับจ้องชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้เธอสับสนกับตัวเองอย่างเห็นได้ชัด และที่ยืนเงียบอยู่นั้นเพราะเธอไม่เข้าใจว่าเขาไปทำอะไรมากลับมาถึงได้รับบาดเจ็บ
“จะมองอีกนานมั้ย?” อดัมถามกลับอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะหงุดหงิด และนี้คือสาเหตุว่าเขาไม่อยากมีผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวพันกับชีวิตของเขามากนัก แค่แม่คนเดียวเขาก็หนักใจมากพอแล้ว ให้ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อนที่เขาพึ่งรับตำแหน่งนี้เพียงอายุยี่สิบ ช่วงนั้นแม่มาอยู่ที่นี่กับเขาด้วยความเป็นห่วงเขามาก และทุกครั้งที่เขากลับมาบ้านในแต่ละวันเนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยแผลและรอยช้ำมากมาย และแม่จะต้องเสียน้ำตาทุกครั้ง
“เอ่อ....” น้ำฟ้าได้แต่อึกอักไม่รู้จะต้องทำยังไง
