“อย่าสนใจเลย...มันไม่สำคัญ” อดัมปิดประโยคต่อไปของน้ำฟ้าด้วยปากหยักของเขาทันทีเมื่อสิ้นประโยคสุดท้ายของเขา น้ำฟ้าที่ถูกจู่โจมไม่ทันตั้งตัวและลิ้นของคนร้ายกาจล่วงล้ำเข้ามาโดยทันทีไม่รีรอ
“พรึบบบบ!...” เสียงผ้าห่มที่ถูกดึงออกให้พ้นทางจากการขวางกั้น ของอดัมกับน้ำฟ้า มือใหญ่ที่พึ่งดึงผ้าห่มออกไปเลื่อนไปหามือเล็กที่วางอยู่ข้างลำตัวของเจ้าของ ถูกจับและย้ายที่โดยมือใหญ่ของเจ้าของเช่นกัน ลากมาหยุดและวางบนตัวตนที่แข็งแรงร้อนผ่าวในฝ่ามือเล็กนั้น
น้ำฟ้าที่ปากบางยังคงถูกครอบครองดูดกลืนความหวานอย่างต่อเนื่อง พร้อมกับมือบางที่ถูกนำมาเข้าครอบครองเกาะกุมท่อนแก่นกายที่ขยายคับมือเธอยิ่งขึ้น ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นถี่รัวจนเหมือนจะหลุดออกมาประจานตัวเองถึงความตื่นเต้นและซ่านเสียวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
อดัมค่อยๆถอนริมฝีปากของตัวเองออกมาจากริมฝีปากบางอย่างอ้อยอิ่ง เสียงหอบหายใจเป่ารดกันและกัน เมื่ออดัมแตะหน้าผาก
