สามีป้อนรัก

“พี่เขม อุ้มๆๆ ดอกแก้วหน่อยค่ะ” เสียงหวานใสประดุจดั่งระฆังแก้วของเด็กหญิงตัวน้อยทำให้คนรอบข้างต่างพากันอมยิ้ม เขมินทร์เป็นเด็กชายตัวสูงที่กำลังย่างเข้าสู่วัยรุ่น ครอบครัวของเขาเป็นเพื่อนรักกับครอบครัวของการะบุหนิง นอกจากบิดามารดามีความสัมพันธ์อันดีต่อกันแล้ว ลูกๆ เองก็ยังสนิทสนม มีความสัมพันธ์ที่ดีไม่ต่างกันอีกด้วย “มาขี่คอพี่ดีกว่า” เขมินทร์ยิ้มให้น้องสาวตัวน้อยข้างบ้านอย่างเอ็นดู     เขายกร่างเล็กขึ้นวางบนคอ ก่อนจะพาออกวิ่ง กระโดดไปข้างหน้าเหมือนควบม้า รวบขาเล็กๆ ของน้องเอาไว้เพื่อยึดไม่ให้ตกลงพื้น “คิกๆ พี่เขมอย่าวิ่งเร็วสิคะ เดี๋ยวดอกแก้วตก” เด็กหญิงตัวน้อยกอดคอพี่ชายข้างบ้านเสียแน่น หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนาน แม้ปากจะห้ามปรามว่าอย่าวิ่งเร็วก็ตามที “พี่เขมเหนื่อยแล้วเหรอคะ” การะบุหนิงเอ่ยถามพี่ชายข้างบ้านที่วางเธอลงข้างๆ ตัว ในขณะที่ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนสนามหญ้าหน้าบ้านแล้วหอบเหนื่อย “พี่เหนื่อยแล้วครับ เติมพลังหน่อยสิ” เขมินทร์ทำตาปรอยกับน้องตัวน้อย “ก็ได้ค่ะ มาค่ะๆ พุงของดอกแก้วว่างสำหรับพี่เขมเสมอ” เด็กหญิงตัวน้อยนอนอ้าแขนอ้าขาให้พี่ชายข้างบ้านจกพุง “คิกๆๆ จั๊กจี้ค่ะพี่เขม อ๊ายย...” การะบุหนิงหัวเราะจนท้องแข็ง ในขณะที่เขมินทร์ยกร่างเล็กๆ ขึ้นนั่งบนพุงเขาแทน “เอ้า... ยายตัวเล็ก พี่ให้เราจกพุงพี่กลับ จะได้หายกัน” “จริงเหรอคะ” การะบุหนิงจกพุงพี่ชายแล้วจี้เอวด้วย เขมินทร์หัวเราะท้องแข็ง ก่อนจะรวบมือน้อยๆ เอาไว้ เพื่อบอกว่ายอมแพ้ “ยอมแพ้ง่ายจังค่ะ ยังไม่อิ่มเลย” การะบุหนิงซบหน้าบนพุงพี่ชายข้างบ้านที่หายใจหอบ กระเพื่อมขึ้นลงอย่างอ้อนๆ “ให้กินตลอดชีวิตเลยดีไหม ปกติพี่ไม่เคยให้ใครจกพุงเลยนะ” เขมินทร์ช้อนใบหน้าเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้ในอุ้งมือ การะบุหนิงเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผิวพรรณผุดผ่อง แถมยังมีน้ำใจ และว่านอนสอนง่าย เขมินทร์กำลังย่างเข้าสู่วัยรุ่น แม้รู้ดีว่าไม่เหมาะสม แต่ใจของเขาบังเกิดความรู้สึกพิศวาสเกินคำว่าพี่น้องไปแล้ว ไม่ใช่เพราะเขาอยู่ในช่วงวัยรุ่น            แต่เพราะเขารักเธอตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยรู้เลยว่าทำไมถึงได้รักและเอ็นดูการะบุหนิงยิ่งนัก ตั้งแต่เล็กจนโตมาจนถึงบัดนี้ น้องตัวน้อยๆ อยู่ในสายตาพี่ชายข้างบ้านคนนี้เสมอๆ เขาคอยปกป้อง ดูแล ห่วงใย และรักเธออย่างไม่มีข้อแม้ ความรักของเขาคือความหวงแหน อยากปกป้อง อยากดูแล และอยากทำให้เธอมีความสุขที่สุด “พี่จะดูแลและปกป้องดอกแก้วไปตลอดชีวิต ดอกแก้วยินดีจะฝากชีวิตเอาไว้กับพี่ไหมครับ” เขมินทร์เอ่ยถามคนที่นั่งมองเขาตาปริบๆ อยู่บนพุงอย่างแสนน่ารัก “ดอกแก้วรักพี่เขมมากๆ หวงด้วยค่ะ ชีวิตนี้ดอกแก้วมีพี่ชายคนนี้คนเดียว ดอกแก้วยินดีให้พี่เขมดูแลชีวิตของดอกแก้วค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดตามประสา แต่สร้างความอิ่มเอมใจให้เขมินทร์ยิ่งนัก เขาลุกขึ้นนั่งในขณะที่กอดน้องสาวตัวน้อยเอาไว้บนตักอุ่นๆ หอมแก้มฟอดใหญ่อย่างแสนรัก “พี่ก็รักดอกแก้วนะครับ” “แอบขโมยหอมแก้มดอกแก้วอีกแล้ว” เด็กหญิงตัวน้อยลูบแก้มไปมา “หวงเหรอครับ” เขมินทร์ทาบหน้าผากกับหน้าผากน้อยๆ ของน้อง “เปล่าหรอกค่ะ ดอกแก้วชอบให้พี่เขมหอมแก้ม แต่คุณแม่บอกว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัว ให้ผู้ชายหอมแก้มไม่ดีค่ะ” เขมินทร์ฟังแล้วอมยิ้มกับความใสซื่อของเด็กน้อย ถึงเขาจะคิดเกินเลยกับการะบุหนิงเพราะเขาโตพอที่จะรู้จักความรัก แต่มันก็เป็นความรักที่บริสุทธิ์ไม่ได้คิดจะล่วงเกิน          เพราะยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม การะบุหนิงยังเด็กเกินไปนัก ความใกล้ชิดของเขากับน้องสาวข้างบ้านทำให้ผู้ใหญ่เป็นกังวล และสุดท้ายก็ได้ข้อสรุปที่เขาเองยินดีเป็นอันมาก “กับพี่ไม่เป็นอะไรหรอกครับ หอมได้ หอมกี่ทีๆ ก็ได้” “จริงเหรอคะ” การะบุหนิงเอ่ยถามตาปริบๆ อย่างไร้เดียงสา “จริงครับ” “งั้น...” เด็กหญิงหอมแก้มพี่ชายข้างบ้านฟอดๆ กอดคออย่างอ้อนๆ “รู้ไหมว่าพี่หวงมาก ห้ามไปให้ผู้ชายที่ไหนหอมนะครับ” “ไม่ให้ใครหอมหรอกค่ะ คุณพ่อก็บอกว่าคุณพ่อหวงดอกแก้วเหมือนกัน” “ดีแล้วครับ” เขมินทร์ยิ้มเอ็นดูคนขี้อ้อนในอ้อมแขน “พี่เขมล่ะคะ จะให้ใครหอมแก้มหรือเปล่า” “ไม่ครับ พี่จะไม่ให้สาวๆ ที่ไหนหอมแก้มพี่เด็ดขาด” “สัญญานะคะ” เด็กหญิงยื่นนิ้วก้อยให้พี่ชายข้างบ้านเกี่ยว “สัญญาครับ” เขมินทร์เกี่ยวก้อยกับเด็กหญิงตัวน้อยเพื่อสัญญาอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ ความผูกพันที่แน่นแฟ้นมากขึ้น บิดามารดาของเขมินทร์กลัวบุตรชายจะทำอะไรไม่งามกับเด็กน้อย จึงอยากทำให้ถูกต้องตามประเพณี แม้การะบุหนิงจะยังเป็นเด็กตัวน้อย แต่เขมินทร์นั้นกำลังย่างเข้าสู่วัยรุ่น อาจจะดูไม่งามในสายตาผู้ใหญ่ ดังนั้น เขมชาติกับอินทิราจึงไปทาบทามสู่ขอการะบุหนิงกับเพื่อนรักซึ่งอยู่บ้านติดกันให้บุตรชายคนเดียว อยากให้ทั้งสองได้หมั้นหมายกันเอาไว้ก่อน ด้านฝ่ายกรกฎกับเกดแก้วตกปากรับคำเพราะเห็นว่าเด็กทั้งสองเหมาะสมกัน การหมั้นหมายจึงเกิดขึ้นนับจากนั้นเป็นต้นมา “โตขึ้น ดอกแก้วจะแต่งงานกับพี่เขมค่ะ” การะบุหนิงชอบพูดประโยคที่เขมินทร์อยากให้เธอพูดเสมอๆ “ดอกแก้วจะเป็นเจ้าสาวแสนสวยของพี่ครับ เจ้าหญิงน้อยๆ ของพี่”  เขมินทร์อุ้มร่างน้อยขึ้นวางบนตัก โยกตัวไปมาอย่างแสนรัก ภาพนั้นเป็นภาพที่ผู้ใหญ่เห็นจนชินตา แต่ก็อยู่ในขอบเขตเสมอ เพราะเขมินทร์โอบกอดน้องด้วยความเอ็นดูและรักใคร่ แล้วยังทะนุถนอมยิ่งกว่าไข่ในหิน “ไปโรงเรียนโดนใครรังแกหรือเปล่าครับ” เขมินทร์เอ่ยถามน้องน้อยบนตักที่นั่งเล่นโยกไปโยกมาอย่างสนุกสนาน “ไม่มีใครรังแกค่ะ แต่ดอกแก้วโดนล้อ” “ใครกล้าล้อดอกแก้วครับ พี่จะไปจัดการมัน” “เพื่อนๆ ในห้องล้อดอกแก้วค่ะ” “ล้อว่ายังไงครับ” เขมินทร์ก้มลงถามคนบนตักที่ตอนนี้กำลังหน้างอ “ล้อว่าดอกแก้วเป็นแฟนกับนายเอ็กซ์ค่ะ” “นายเอ็กซ์เป็นใครกันครับ” เขมินทร์ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากัน เด็กสมัยนี้ อยู่ประถมก็มีแฟนกันแล้วหรือไง “เป็นเพื่อนในห้องค่ะ ชอบแกล้งดึงผมเปียดอกแก้วเรื่อยเลย แล้วเพื่อนๆ ก็เลยแซวว่านายเอ็กซ์จีบดอกแก้ว” เด็กหญิงฟ้องแล้วทำหน้างอนๆ อย่างไม่ชอบใจ “จีบยังไงถึงได้แกล้งดึงผมเปียของดอกแก้วครับ ถ้าเป็นแฟนกับพี่ พี่ไม่ยอมให้ใครรังแก และพี่ก็จะไม่รังแกคนที่พี่รักด้วย” “นั่นน่ะสิคะ” “ดอกแก้วก็บอกทุกคนไปเลยสิครับว่ามีคู่หมั้นแล้ว” “พอดอกแก้วพูดแบบนั้น ก็โดนล้อค่ะว่าแก่แดด” “ใครล้อ พี่จะไปจัดการมัน” “ถ้าจะไปจัดการ ต้องไปจัดการทั้งห้องนะคะ บางคนบอกว่าดอกแก้วขี้โม้ค่ะ ไม่เชื่อว่ามีคู่หมั้นจริงๆ” การะบุหนิงทำปากยื่นอย่างขัดใจ “ให้พี่ไปจัดการดีไหมครับ” “พี่เขมจะทำยังไงคะ แต่ไม่ทำรุนแรงนะคะ” “ทำไมล่ะครับ” “พวกเค้าเป็นเพื่อนกับดอกแก้วนี่คะ ถ้าทำรุนแรงพี่เขมก็จะกลายเป็นผู้ใหญ่รังแกเด็กยังไงคะ” “เป็นห่วงพี่เหรอครับ กลัวพี่จะโดนว่า” “ใช่ค่ะ ดอกแก้วไม่อยากให้ใครว่าพี่เขมของดอกแก้ว” เด็กหญิงออดอ้อนอย่างแสนน่ารัก “โอเคครับ เดี๋ยวพี่จะจัดการเอง” “พี่เขมจะจัดการยังไงคะ” “ไว้ใจพี่หรือเปล่าล่ะครับ” “ไว้ใจค่ะ” “งั้นพี่จัดการเอง” หลังจากเขมินทร์พูดแบบนั้น เขาก็ไปส่งและไปรับเธอที่โรงเรียนเป็นประจำ การะบุหนิงเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น เพื่อนๆ ที่เคยล้อเธอ ไม่หยอกล้อเธออีก แล้วเวลาที่เห็นเขมินทร์ไปส่งเธอ เพื่อนๆ จะกรูกันออกมาเหมือนดีใจที่ได้เห็นเขา เด็กหญิงเอ่ยถาม แต่ไม่ได้รับคำตอบ เพราะพี่ชายข้างบ้านกลับบอกว่าเป็นความลับ เอาไว้จะบอกตอนโตแล้ว