“ฉันขอ...”
“ขึ้นไป”
พอมาถึงรถ รังสิมันต์ที่เดินไปขอกุญแจจากคนขับรถมาแล้วเดินมาสั่งให้ลมหนาวขึ้นรถไป หญิงสาวที่กำลังจะเอ่ยปากขอโทษได้แต่ก้มหน้าขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนที่ชายหนุ่มจะนั่งประจำที่คนขับ เธอไม่อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เวลาเพียงแค่สามเดือนที่มีเธอวาดฝันว่าจะต้องมีแต่ความสุขกับเขาแต่เพียงแค่ไม่กี่วันก็ดันต้องมาเกิดเรื่องขึ้นเสียแล้ว แล้วตอนนี้ไม่รู้เขาจะโกรธเธอไปถึงไหน
“เอาแขนมา”
รังสิมันต์สั่งออกมา ก่อนที่ลมหนาวจะค่อยๆยืนแขนออกไปให้เขา
“ไม่ใช่ข้างนี้ ข้างนั้น”
เขาบอกขึ้นอีกครั้งก่อนลมหนาวจะทำตามอย่างว่าง่าย
“เจ็บไหม?”
“..............”
คำพูดเป็นห่วงเป็นใยทำเอาลมหนาวถึงกับนั่งอึ้งก่อนจะก้มลงมองไปที่มือของชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังลูบไล้ไปมาตรงที่ถูกรามัญจับเอาไว้และพบว่ามันแดงก่ำขึ้นมาแต่เธอกลับไม่รู้สึกว่าเจ็บ เมื่อตอนนี้ความรู้สึกอื่นมันดันมีมากกว่า ลมหนาวนั่งมองความอ่อนโยนที่
