“แล้วเจ้าเล่าไปถูกตาต้องใจบุรุษบ้านไหนเข้า ถึงขนาดฝึกเป่าขลุ่ย เขียนภาพ แถมยังอ่านตำราโคลงกลอนต่างๆ อีก”
จ้าวจิ่นสือยังจำได้ว่าเขาล้อนางในวันหนึ่ง ก่อนที่นางจะหลับใหลไม่ตื่นฟื้นเช่นนี้ เขายังจำแววตาเคืองโกรธของนาง ซ้ำยังถลึงตาใส่แถมยกหมัดขึ้นข่มขู่ แต่เขากลับหัวเราะร่าด้วยความดีใจที่ทำให้นางรู้ว่าเขารู้ความลับของนาง อย่างนางนะรึจะอยู่ดีๆ ลุกขึ้นมาทำตัวเป็นกุลสตรี ท่วงท่าการเดินหรือรับประทานอาหาร ตลอดจนฝึกดนตรีหรือเขียนภาพ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ท่านแม่เคยหาอาจารย์มาฝึกสอน แต่นางก็แทบไม่สนใจเลยสักนิด จนท่านแม่อ่อนใจยอมตามใจนาง ไม่ส่งใครมาอบรมนางอีก
“เอาน่าพี่สาว อยากให้ข้าส่งเกี้ยวขนาดแปดคนหามไปรับเจ้าบ่าวบ้านไหน ข้าก็ยินดีช่วยเหลือให้พี่สาวได้แต่งงานออกเรือน”
นางแสร้งก้มหน้ายกหลังมือขึ้นเช็ดที่ขอบตา เขาเพียงปรายตามองก็รู้ว่านางมารยาไปอย่างนั้น พอรู้ว่าลูกไม้ของนางใช้ไม่ได้กับเขาก็กล
