อาทิตย์ต่อมา
สถานบันนิติวิทยาศาสตร์
การทำงานกับตำรวจไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเพราะไอ้ ผอ. เฮงซวยนั่นมันให้ฉันทำงานสองที่นั่นคือช่วยงานสืบสวนพิเศษและงานชันสูตรพลิกศพด้วยแต่ไม่ได้เยอะเหมือนเมื่อก่อนเพราะฉะนั้นฉันเลยต้องวิ่งไปวิ่งมาระหว่างสำนักงานตำรวจกับสถานบันนิติวิทยาศาสตร์ บอกคำเดียวเลยว่าเหนื่อย...
แต่มันก็ไม่ได้มากจนทำไม่ไหวหรอกนะ ฉันรู้ว่าไอ้ ผอ.นั่นต้องการอะไรและแน่นอนว่าฉันไม่มีวันทำตามที่มันต้องการอย่างแน่นอน
“เหนื่อยหน่อยนะครับตาว^_^” แค่นึกถึงก็โพล่งมาเหี้ยนยิ่งกว่าผีซะอีก
“...”
“ไหนบอกให้ผมชื่นใจหน่อยว่าอยากให้ผมช่วยอะไร?” เหมือนจะมั่นใจมากว่าฉันจะร้องขอให้คนอย่างเขาช่วย ฉันน่ะชอบทำงานกว่าที่คิดนะแค่นี้ไม่ได้ทำให้เลิกทำหรอกนะ
“...” ฉันไม่ตอบไม่มองและเดินผ่านเขาไปเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น ขี้เกียจพูดด้วยมันพูดอะไร
