กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นและเสียงฮัมเพลงในยามเช้า ทำให้นายแพทย์ภามที่พึ่งเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านเผลอยิ้มออกมา
ชายหนุ่มหยุดยืนมองเจ้าของร่างบางที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะอาหาร เป็นภาพที่เห็นจนชินตาในวันหยุดที่ภรรยาอยู่บ้าน
“ตื่นเช้าจังเลยนะ” ก่อนออกจากห้องเขาเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนติดฝาผนังก็พึ่งหกโมงกว่า ทว่าข้างกายกลับไร้คนตัวเล็ก ทิ้งไว้เพียงไออุ่นจางๆ ที่บอกว่าครั้งหนึ่งเคยมีคนนอนอยู่ข้างกัน
“พี่ภามก็เหมือนกันแหละ เอากาแฟเลยไหมคะ ขวัญไปชงให้”
“เอาสิ” เขามองตามภรรยาที่เดินเข้าไปในห้องครัว ปกติเราสองคนไม่ค่อยกินข้าวเช้า ไม่ว่าวันทำงานหรือวันหยุด ก็จะแค่ดื่มกาแฟคนละแก้วพร้อมขนมปังปิ้งหรือเมนูง่ายๆ อย่างไข่ต้ม ไข่กระทะ ก่อนออกจากบ้านไปทำงานด้วยรถยนต์คนละคัน ทั้งที่ปลายทางคือที่เดียวกันแท้ๆ เป็นอย่างนี้ตลอดเกือบสามปีตั้งแต่ของขวัญย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ไม่ถึงสามเดือน
“กาแฟมาแล้วค่าคุณสามี” เมื่
