แผนกการตลาดที่ครึ่งหนึ่งกรุผนังด้วยกระจกใส ทำให้มองเข้าไปแล้วเห็นทุกอย่างชัดเจนราวกับอยู่ในเหตุการณ์ แค่ไม่ได้ยินว่าผู้หญิงกับผู้ชายในห้องสนทนาอะไรกัน ทว่าดูจากรอยยิ้มและใบหน้าทั้งคู่ คงเป็นเรื่องที่คุยกันถูกคอน่าดู
นายแพทย์ภามตามดูของขวัญอยู่ห่างๆ ตั้งแต่เช้าของวัน แน่นอนว่าย่อมเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว แม้กระทั่งเรื่องที่เจ้าหล่อนแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำเขาก็รู้
“มึงจะเอายังไงกับน้องขวัญวะ”
“กูนัดขวัญไปหย่าวันพฤหัส”
“สรุปเรื่องหย่าพวกมึงเอาจริง?” ภามเงียบไม่พูดต่อ กฤษมองเสี้ยวหน้าเพื่อนแล้วนึกหวั่น ไม่รู้ว่าภามกำลังคิดอะไร “มึงจะจับปลาสองมือไม่ได้นะเว้ย ถ้ามึงไม่ได้รักเมียมึง มึงก็ต้องปล่อยขวัญไป หรือถ้ามึงจะไม่หย่าก็ควรไปจบกับอีกคน”
หย่ากับของขวัญ.. นั่นคือเรื่องที่รู้ว่าควรทำ เขาไม่ควรรั้งเธอไว้ในขณะที่ข้างกายมีใครอีกคนโดยไม่อาจปฏิเสธออกไปว่าไม่ใช่
แต่ทำไมพอได้เห็นภรรยานั่ง
