...แพรไหมค่ะ บอกคุณฟาโรห์ว่าแพรไหมขอพบแค่นั้นก็พอ
ผู้หญิงปลายสายบอกฉันแค่นี้ก่อนจะฝากเบอร์ติดต่อกลับแล้วก็วางสายไป ทิ้งให้ฉันถือโทรศัพท์ค้างไว้และท่องชื่อเธอในใจด้วยความสงสัยไม่หยุด
เธอพูดสั้นๆ แค่นั้น น้ำเสียงไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ ให้คาดเดา แต่ใจฉันกลับไม่สามารถอยู่เฉยได้ เซ้นส์ผู้หญิงมันแรงนะคะ มาแบบนี้มันอาจจะต้องมีอะไรแน่ๆ
ก๊อกๆๆ
ฉันเคาะประตูแล้วก็เปิดเข้าไป เพราะมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่เขาอนุญาตให้เข้าไปได้เลยโดยที่ไม่ต้องต่อสายเข้าไปขออนุญาตก่อน
“ครับ” ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกด้วยฝีมือฉันคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานใหญ่ก็เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับพูดออกมาสั้นๆ เหมือนทุกครั้ง
“รับกาแฟไหมคะ” ฉันเดินเข้าไปหาด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเดิม เดินอ้อมโต๊ะทำงานตัวใหญ่ไปหาเขาที่ขยับเข้าอี้หันมาทางฉันเหมือนกัน
“ไม่ดีกว่า มีอะไรรึเปล่าครับ” เขาส่ายหน้าตอบนิดหน่อยก่อนจะถามฉัน เพราะปกติฉันจะไม่ค่อยเข้ามาก
