“ยืนนานเมื่อยรึเปล่า”
“นิดหน่อยค่ะ ขออนุญาตเอาไปทำที่โซฟาได้ไหมคะ”
“ถ้าไม่เข้าใจก็เดินกลับไปกลับมาเพื่อถามน่ะเหรอ?”
“ก็คงแบบนั้นล่ะค่ะท่านประธานในเมื่อในห้องนี้มันมีที่นั่งแค่ตรงโซฟา”
“มีสิ”
“ไม่ทราบว่าอยู่ตรงไหนคะ จะขออนุญาตเอามานั่ง”
“ตรงนี้ไง...ตักพี่นี่”
“...” ฉันยืนมองเขานิ่งและฉันแน่ใจว่าสายตาของฉันตอนนี้ไม่ได้มีอาการของความดีใจหรือเขินอะไรเลยสักแน่นอนล้านเปอร์เซ็น
“ว่าไง นั่งไหมครับ” เขาเป็นอะไร?
“ตลกเหรอคะ?” ฉันถามออกไปนิ่งๆ พอถามจบคนที่ใช้น้ำเสียงราบเรียบทั้งที่คำพูดโคตรจะไม่เรียบก็ยิ้มมุมปากออกมา
“เราคิดว่าไงล่ะ”
“...ไร้สาระที่สุด” ฉันนิ่งไปเพราะกำลังมองหน้าเขาด้วยความโกรธจากนั้นก็พูดออกมา เสียงฉันไม่ได้ดังมากเพราะเป็นการกัดฟันพูดพร้อมกับการข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้
เห็นฉันเป็นอะไร คิดอยากจะพูดอะไรยังไงตอนไหนก็ได้งั้นเหรอ?
ฉันพูดจบก็มองหน้าเขาด้วยสายตาที่แสดงออกชัดเจนว
