บทที่๙ ฉันสงสารตัวเองเหลือเกิน
ไม่ว่าความสัมพันธ์ของสามีและน้องสาวจะเป็นเช่นไรแต่ต่อจากนี้หล่อนจะเป็นขวากเป็นหนามกีดกันทั้งสองให้ถึงที่สุด เพื่อหัวใจตนเอง ฉันสงสารตัวเองเหลือเกิน
ช้องนางสาดน้ำเปล่าเข้าปากแล้วตามด้วยยาแก้ไข้อีกสองเม็ด ก่อนซดน้ำจากขวดอึกๆ จนสำลักน้ำพุ่งออกจากปาก ดีหน่อยที่เม็ดยาไม่ได้พุ่งออกมาด้วย แต่ก็ถูกดุขึ้นเสียงดังไม่แพ้เสียงสำลักน้ำนัก
“ช้าๆ หน่อยก็ได้ แม่พิมพ์เป็นแบบนี้แล้วลูกศิษย์จะเป็นแบบไหน”
“หยุดเลย ฉันสอนพละไม่ได้สอนกินยา ฉันสำลักมันก็เรื่องของฉันปะ ฮ้า!” ช้องนางตวาดอย่างลืมตัว ก่อนนึกได้ว่าเขาไม่ใช่คนที่กำลังเคืองอยู่จึงรีบขอโทษ
“ขอโทษทีลืมตัวไป”
“คิดว่าผมเป็นสามีหรือยังไง” ปองพลพูดยิ้มๆ แล้วนั่งลงใกล้ๆ “ยังไม่หายดี น่าจะพักผ่อนที่บ้านต่อนะครับ”
“อยู่บ้านก็นอนไม่หลับ ไม่ได้พักอยู่ดี”
“ว่าแต่เรื่องเมื่อเช้าคุณพอจะรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
“เท่าที่ช่อเล่าให้
