บทที่๕ ห้ามสำออย
อย่าสำออยเป็นไข้ขึ้นมาละ จำไว้ว่าเราตกลงกันแล้วว่าหล่อนจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับหลานชายฉัน หล่อนแค่เสนอตัวมาช่วยเป็นไม้กันหมาเท่านั้นอย่าทำเกินหน้าที่ อย่ามาบอกว่าหวังดีเกินไป เข้าใจตรงกันนะ
ใครไม่เป็นช้องนางคงไม่เจ็บปวดและคันหัวใจเท่า ยายมาลัยพูดดักทางเสียหมด เช่นคำพูดข้างต้นนั้นไม่ได้มาเคาะประตูสั่ง แต่ส่งข้อความมาเตือน บอกเรื่องห้ามยุ่งเกี่ยวกับคุณพระนั้นพอเข้าใจ แต่ห้ามป่วยไข้นี่มันห้ามกันได้ด้วยหรือ
ถ้าซวยเป็นไข้ขึ้นมาจะทำยังไง เพราะหล่อนไม่เชื่อว่าการกินยาดักไว้เหมือนหลายๆ คนทำนั้นจะได้ผลจริง
“ปูที่นอนตรงนั้นทำไม” พระแสงถามเมื่อเห็นช้องนางดึงที่นอนเล็กไปปูข้างเตียงเหมือนเมื่อคืนวาน หล่อนชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตา
“ฉันจะนอนตรงนี้ เผื่อเป็นไข้จะได้ไม่ติดกัน”
“เป็นไข้หรือ” เขาไม่ถามเปล่าแต่ถลาลงไปนั่งชิดแล้วใช้หลังมือแตะหน้าฝาก แก้มและแขน “ตัวไม่รุมไม่
