บทที่๑๔ ทำไมหวานหรือแค่ฝันหวาน
สัมผัสยุกยิกตรงผิวแก้มสร้างความรำคาญจนไม่อาจหลับต่อไป หญิงสาวปัดแก้มเพราะคิดว่าแมลงไต่เวียน แต่สิ่งที่สัมผัสได้ด้วยมือบอกว่าใหญ่โตกว่าแมลงมากนัก ทั้งยังปัดหรือสะกิดก็ไม่หายไปจึงลืมตาขึ้นมอง
“ว้าย!” แค่หล่อนจะร้องตกใจก็ถูกผ้าขนหนูผืนเล็กปิดมาบนใบหน้า แล้วตามมาด้วยแรงกดที่เน้นบนริมฝีปากที่เผลอจะกรีดร้องของหล่อน อาการบดคลึงเหมือนที่พระแสงจูบหล่อนเมื่อคืน ช้องนางรวมกำลังแล้วผลักเขาออกห่างก่อนดึงผ้าที่ปิดบังบนหน้าออก ใช่เขาจริงๆ
“ทำอะไรของนาย”
“จูบเมียไง แต่เมียยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันแถมนอนน้ำลายยืดอีก จึงต้องมีเครื่องป้องกัน” เขาบอกแล้วยิ้มพร้อมขยับไปนั่งห้อยขาริมเตียง
ช้องนางรีบใช้หลังมือปาดแก้มปาดปากก็พบว่ามีรอยชื้นจริงๆ หล่อนไม่เถียงเพราะเถียงไม่ออกเนื่องจากตนเองนอนน้ำลายยืดจริงแต่แค่บางวันเท่านั้นเอง
“หิว”
“หิวอะไร!” ช้องนางไม่รู้ว่าทำไมต้องตกใจคำพูด
