“อากรณ์...”
พอมือเล็กๆ ลูบมาที่แก้ม ใจที่เคยโมโหมากก็เหมือนจะเย็นลง
“อาเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้มาที่แบบนี้”
“อากรณ์ก็ดีแต่ดุ...” เพราะทิฐิในใจทำให้เธอร้องเถียงออกไป ทั้งที่ใจน่ะอยากขอโทษและก็ขอบคุณที่อายอมมาช่วย
“ก็แล้วเนตรทำเรื่องดีๆ บ้างไหมล่ะ”
“อากรณ์ไม่อยากดูแลเนตรแล้วใช่ไหมคะ” สติเพียงน้อยนิดสั่งให้ร้องถามสิ่งที่คาใจมาตลอดออกไป
ปิ๊ง...
ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับเขาที่เดินดุ่มๆ ไปทางที่จอดรถ
อากรณ์ก็ยังเป็นอากรณ์ เขาไม่เคยเห็นเธอเป็นหลานอยู่แล้วนี่ เธอก็แค่ภาระ เป็นลูกของเพื่อนรุ่นพี่ที่มาด่วนลาจากไป
“อาไม่ตอบ...”
เขาวางเธอลงกับเบาะและก็คาดเข็มขัดให้ กมลเนตรก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรักเขามากขึ้นทุกวัน เธอมาเป็นเด็กในปกครองเขาเมื่อสามปีก่อน และนับวันก็มีแต่อาที่จงใจผลักไสเธอออกห่าง
“โตแล้วนะเนตร”
“เนตรไม่ให้อาไป” เธอรวบรวมแรงน้อยนิดรั้งคนที่จะขยับหนีเอาไว้
เพราะความไม่ทัน
