[ 02 ] • เปลี่ยนไป •
1247 Words
งานเลี้ยง
“พี่กระทิงคะ” เสียงแหลมดังขึ้นจากทางด้านหลัง ขณะที่ชายหนุ่มกำลังยืนคุยกับนักธรกิจท่านอื่นอยู่
“พี่คุยกับผู้ใหญ่อยู่เห็นมั้ย” กระทิงหันมาพูดเสียงเข้มใส่เธอ
“นี่ใช่คุณหนูดารินลูกสาวคนเล็กของคุณคิงส์คุณเดียร์หรือเปล่าครับเนี่ย” ชายวัยกลางคนหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมา
“ใช่ค่ะคุณอา หนูดารินเอง” เธอหันไปตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปตามมารยาท
“โตเป็นสาวแล้วนะเนี่ย สวยมากเลยด้วยนะเนี่ย”
“ขอบคุณมากเลยค่ะคุณอา”
“ลุงคิงส์กับป้าเดียร์ไปไหน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้” เขาถามพลางมองสำรวจไปในงาน งานนี้เป็นงานสำหรับนักธุรกิจซึ่งมันไม่น่าจะมีเด็กอย่างเธอเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่แล้ว
“คุณพ่อกับคุณแม่กลับไปแล้วค่ะ” ดารินตอบกลับไป
“อ่าว…แล้วทำไมเราถึงไม่กลับกับพ่อแม่ล่ะ แล้วใครจะไปส่ง?”
“รินบอกว่ารินจะมาหาพี่กระทิง แล้วให้พี่กระทิงแวะไปส่งที่บ้านค่ะ”
“ดาริน..”
“ไม่ได้เหรอคะ?” เธอมองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาออดอ้อน
“พี่ไม่ได้แปลวะ…”
“กระทิง…” เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้งหนึ่งจากทางด้านหลังของดาริน เธอหันหลังกลับไปมองก็เห็นว่าผู้หญิงที่ชื่อแยมกำลังเดินตรงมายังที่เธอกับกระทิงยืนอยู่ “อ้าวน้องดาริน มางานนี้ด้วยเหรอคะ”
“ค่ะ..”
“กระทิง พอดีว่าเพื่อนของแยมกลับบ้านกันไปหมดแล้วอะ กระทิงช่วยขับรถไปส่งแยมหน่อยได้ไหม”
“เอ่อ…ผมก็ต้องไปส่งน้องดารินเหมือนกันน่ะ”
“อ้าวเหรอ ถ้าอย่างนั้นกระทิงขับรถไปส่งน้องดารินก่อนก็ได้ แล้วค่อยกลับมารับแยมที่นี่อีก พอดีว่าแยมมีเรื่องอยากจะปรึกษากระทิงเรื่องงานอยู่พอดี เดี๋ยวค่อยไปคุยที่บ้านของแยมเลย”
“อืม…เอาอย่างนั้นก็ได้ ปะดารินเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”
“ค่ะ”
บนรถ
“ริน…ทำให้พี่รู้สึกอึดอัดหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้น ขณะที่กำลังนั่งรถกลับบ้านพร้อมกับกระทิง
“ไม่นะ” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ น้ำเสียงดูเย็นชามาก
“พี่กระทิงมีเรื่องอะไรอยากจะคุยกับดารินไหมคะ”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“ก็แบบว่า อยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูดอะไรอย่างนี้น่ะค่ะ พี่กระทิงพูดมาได้เลยนะคะรินไม่ซี”
“ไม่นะ” กระทิงตอบสั้นๆ
“เอ่อแล้ว…พี่กระทิงจะไปบ้านของพี่แยมจริงๆ เหรอคะ”
“อื้ม เห็นแยมบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับพี่เป็นเรื่องงาน พี่ก็เลยไม่อยากปฏิเสธ”
“แล้ว…”
“พี่อยากอยู่เงียบๆ นะริน”
“ขอโทษค่ะ” เธอก้มหน้าลง ทุกอย่างเงียบสงัดไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก บรรยากาศดูอึดอัดไม่น้อยเลย
ไม่นานรถของกระทิงก็แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของดาริน เธอกระชับกระเป๋าสะพายของตัวเองพี่จะลงจากรถ
“จอดตรงนี้ล่ะค่ะ ไม่ต้องเข้าไปด้านในหรอก”
“แต่มันมืดนะ เราจะมองเห็นเหรอ” กระทิงมองทอดยาวเข้าไปด้านใน ถึงจะมีไฟเปิดอยู่บ้างแต่ก็ยังมืดอยู่ดี
“รินมีไฟฉายมือถืออยู่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง รีบไปหาพี่แยมเถอะค่ะปล่อยให้เธอรอนานไม่ดีหรอก” เธอส่งยิ้มจางๆ ให้กับคนตรงหน้า ก่อนจะเปิดประตูแล้วลงจากรถไป
“เดี๋ยวก่อน…”
“คะ?” เธอหยุดชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเขา “พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ดูเงียบไปนะ” เขาถามเสียงเข้ม พลางจ้องมองแผ่นหลังของหญิงสาวท่ามกลางความมืด
“ก็พี่อยากอยู่เงียบๆ ไม่ใช่เหรอคะ รินก็เงียบแล้วไง”
“อ๋อเออใช่”
“พี่รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่แยมจะรอนาน ปล่อยให้แฟนรอนานไม่ดีหรอกนะคะ”
“หะ ห๊ะแฟน?” คนด้านหลังดูตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“ค่ะแฟน”
ครืน!!
“รินขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ”
ซ่า!!
หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในบ้านแต่ก็ไม่ทันห่าฝน เขาได้แต่นั่งมองเธอวิ่งเข้าไปจนสุดสายตาท่ามกลางความมืดสลัว ก่อนจะเลี้ยวรถกลับออกไป
ในบ้านคิงส์
“ตายแล้วดารินลูก ทำไมถึงได้ตัวเปียกมาแบบนี้ล่ะ” เดียร์นั่งรอลูกสาวอยู่ที่โซฟาด้านนอก เมื่อเห็นว่าลูกสาววิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับเปียกโชกไปทั้งตัวเพราะตากฝน ก็รีบเดินเข้ามาดูทันที
“รินรีบวิ่งเข้ามาแล้วนะคะคุณแม่ แต่ไม่ทันเปียกหมดเลย” ดารินขยับตัวดูเสื้อผ้าที่เปียกชุ่มของตัวเอง ระยะห่างแค่หน้าบ้านเองแต่กลับเปียกโชกไปทั้งตัวเลย
“ป่ะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะลูก เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“ค่ะคุณแม่ ว่าแต่คุณแม่ทำไมยังไม่นอนคะ?”
“ก็มารอเรานั่นแหละ แม่เป็นห่วงนี่พ่อเราก็ห่วงเหมือนกัน ถ้ายังไม่กลับจะให้การ์ดออกไปตามหาแล้วนะเนี่ย”
“รินรอพี่กระทิงคุยกับเพื่อนน่ะค่ะ” เธอตอบ
“อ่าว แล้วทำไมถึงไม่แวะเข้ามาในบ้านก่อนล่ะ ฝนตกหนักขนาดนี้เดี๋ยวก็เกิดอุบัติเหตุกันพอดี”
“เห็นว่าต้องไปรับแฟนน่ะค่ะ”
“แฟน? กระทิงเนี่ยนะมีแฟน” เดียร์ย้อนคำพูดของลูกสาว เพื่อให้มั่นใจว่าเธอนั้นไม่ได้หูฝาดไป
“ค่ะ” ดารินพยักหน้ายืนยันคำพูดของตัวเอง
“แม่ไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ทำไมล่ะคะ?”
“ก็ตั้งแต่รู้จักกับพี่เรามา เคยเห็นพี่กระทิงเขามีแฟนบ้างไหมล่ะ”
“ก็ไม่แน่นี่คะคุณแม่ พี่กระทิงเขาอาจจะอยากสร้างความมั่นคงในชีวิตให้กับตัวเองก่อน ถึงจะมีครอบครัว”
“อือๆ ช่างเรื่องของพี่เขาเถอะ เราน่ะไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ค่ะคุณแม่”
ดารินรีบวิ่งขึ้นห้องของตัวเอง ก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำทันที ตัวเธอเองจะได้ไม่เป็นหวัดด้วย
ครืน!!
“ว๊าย!” เสียงฟ้าร้องดังอึกทึกครึกโครมราวกับฟ้าจะถล่มลงมาทำเอาดารินถึงกับตกใจจนร้องเสียงหลง ในใจก็นึกห่วงกระทิงที่เพิ่งจะขับรถออกไป ฝนตกหนักขนาดนี้จะขับไปถึงไหนกันเชียว
“พี่เป็นห่วงเขามากกว่าตัวเองอีกเหรอเนี่ยพี่กระทิง” เธอบ่นเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินไปยืนเช็ดผมที่หน้าต่างห้องของตัวเอง
ก๊อก ๆ ๆ “ดารินลูก นอนหรือยัง”
“ยังค่ะคุณแม่ เข้ามาได้เลยค่ะรินไม่ได้ล็อคห้อง”
“แม่เอายาพารามาให้น่ะกินกันเอาไว้ก็ดีนะ ตากฝนมาจนเปียกไปทั้งตัวเลยเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” เดียร์วางกระปุกยาลงบนโต๊ะหนังสือของลูกสาว
“ขอบคุณนะคะคุณแม่”
ครืด ครืด ครืด
“ใครโทรมาดึกเอาป่านนี้ลูก”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” ดารินขมวดคิ้วย่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายนั้น “สวัสดีค่ะ สายจากใครคะ?”
( ญาติของนายกฤตภัทรหรือเปล่าครับ ตอนนี้เจ้าของรถเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำอาการสาหัสครับ ทางเรากำลังส่งตัวไปที่โรงพยาบาลxxxครับ )
“พี่กระทิง!!”
- Writer
