ขืนร้ายพี่เขยสุดที่รัก

ตอนพิเศษ (เด็กหญิงรตา เด็กหญิงรดา)

เด็กหญิงรตา11ขวบ เด็กหญิงรดา 8ขวบ

"พี่ตาเอาน้องหมีของน้องดาคืนมานะ" เด็กหญิงรดาพยายามแย่งตุ๊กตาหมีตัวโปรดที่ถูกพี่สาวมาขโมยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เธอรักตุ๊กตาหมีตัวนี้มาก ตั้งแต่เธอจำความได้จนถึงตอนนี้ เธอไม่เคยได้ของขวัญจากผู้เป็นแม่เลย หรือแม้แต่ของเล่นแม่ของเธอก็ไม่เคยซื้อให้เธอ เธอต้องเล่นของเล่นต่อจากพี่สาวของเธอ เธอต้องรอจนกว่าพี่ตาจะเบื่อ เธอถึงจะมีสิทธิ์เล่นของเล่นชิ้นนั้น และโดยส่วนมากกว่าที่พี่ของเธอจะเบื่อก็มักจะเป็นตอนที่ของเล่นชิ้นนั้นพังแล้ว แต่กับตุ๊กตาหมีของเธอที่พี่สาวของเธอเรียกมันว่าหมีเน่า ตัวนี้เธอได้มาตอนอายุสามขวบ โดยที่แม่ของเธอเป็นคนซื้อให้ ในตอนนั้นเธอดีใจมากที่แม่ซื้อตุ๊กตาให้เธอ ทำให้เธอรักตุ๊กตาตัวนี้มาก ไม่ว่าจะไปไหนเธอก็จะเอาไปด้วยเสมอ ทุกคืนก่อนนอนเธอก็ต้องเอามานอนกอดจนหลับไปทุกคืน แต่ในตอนนี้พี่สาวที่เธอรัก กลับเอาของเธอมา เธอไม่รู้ว่าพี่ตาเอาน้องหมีของเธอมาได้อย่างไรและเอามาตอนไหนเพราะเมื่อเธอมาเห็น ตุ๊กตาน้องหมีแสนรักของเธอก็อยู่ในสภาพหูขาดแล้ว

รตาแอบเข้าไปขโมยตุ๊กตาเน่าของน้องสาวที่เธอไม่ชอบหน้าก่อนจะแวะไปเอากรรไกรในห้องครัวและจัดการตัดหูหมีเน่าของน้องสาวทันทีด้วยความสะใจ ถึงเธอจะเด็กแต่เธอก็มีความรู้สึก รัก หรือเกลียดแล้ว และแน่นอนเธอเกลียดน้องแท้ๆของตัวเอง

"มันอยู่ในมือฉันมันก็ต้องเป็นของฉัน จะไปเป็นของแกได้ยังไง" รตาลอยหน้าพูดกับน้องอย่างสะใจ เธอแอบขโมยหมีเน่าที่น้องของเธอติดจนต้องนอนกอดทุกคืนมาและเอากรรไกรตัดหูมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี รตากับรดาอายุห่างกันเพียงสามปี ตอนที่รดาเกิดใหม่ๆเธอตื่นเต้นมาก ตอนที่น้องอยู่ในท้อง เธอเฝ้าคอยวันที่น้องคลอด เธอรอเจอน้องทุกวันด้วยความตื่นเต้น แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้สึกและสัมผัสได้ตั้งแต่ที่แม่ของเธอท้อง พ่อกับแม่ทะเลาะกันเกือบทุกวัน เริ่มจากพ่อไม่ค่อยกลับบ้าน เธอเห็นพ่อไม่กลับบ้านเกือบอาทิตย์ และแม่ที่นั่งร้องไห้กับโทรศัพท์ทุกวัน ในตอนนั้นเธอไม่เข้าใจเธอคิดว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เธอไม่มีสิทธิ์ยุ่ง แต่เมื่อเวลาผ่านไป ยิ่งแม่ท้องโตขึ้น พ่อของเธอก็เริ่มไม่กลับบ้านนานขึ้น พ่อที่แสนดีเอาใจใส่ดูแลเธออย่างดีกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน พ่อของเธอไม่สนใจไม่ใส่ใจ เธอคุยด้วยบางทีก็ไม่ตอบ ร้ายแรงกว่านั้นคือการตะคอกกลับมาด้วยความรำคาญ จนเธอกลัวพ่อของตัวเองไปเลย ส่วนแม่ของเธอก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่สนใจเธอเหมือนแต่ก่อน รตารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่ที่แม่ท้องน้อง แต่เธอก็ยังมีความหวัง เธอหวังว่าถ้าน้องคลอดออกมาเธอก็จะไม่เหงา เพราะอย่างน้อยเธอก็จะมีน้อง

แต่สิ่งทื่เธอคิดมันผิดหมดทุกอย่าง กว่าจะถึงวันที่แม่จะคลอด พ่อกับแม่ทะเลาะกันทุกวัน ทะเลาะกันหนัก เธอแอบได้ยินแม่บอกว่าพ่อมีเมียน้อย เธอในตอนนั้นยังไม่เข้าใจคำว่าเมียน้อย เธอไม่รู้ว่าเมียน้อยคืออะไร

รตาไม่สามารถที่จะพูดอะไรกับแม่ได้เลย ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปก็จะถูกผู้เป็นแม่เหวี่ยงกลับตะคอกกลับและบอกให้เธออยู่เงียบๆเสมอ จนเธอไม่กลับพูดไม่กล้าออกความคิดเห็นอะไรอีก

"แต่มันเป็นของดานะ คุณแม่ซื้อให้ดาพี่ตาจะมาเอาไปไม่ได้ ฮืออ คืนดามาเดี๋ยวนี้นะ อย่าตัดหูน้องหมีของดา" รดาร้องไห้เสียงดัง เธอพยายามแย่งตุ๊กตาแสนรักของตัวเองคืนจากพี่สาว แต่ก็ไม่สำเร็จ รตาไม่ยอมคืนหนีเน่าที่เธอเพิ่งตัดหูไปให้น้อง เธอชอบที่จะเห็นน้องตัวเองร้องไห้ มันทำให้เธอนึกไปถึงวันที่รดายังอยู่ในท้องของแม่ ตอนนั้นเธอเองก็ร้องไห้ทุกวันเหมือนกัน

"ร้องไห้ทำไม น่ารำคาญ ไม่มีใครช่วยแกได้หรอกนะ" รตาพูดอย่างไม่สนใจ ก่อนจะค่อยเอากรรไกรไปตัดหูอีกข้างของตุ๊กตาตัวเน่าของน้อง แต่ก่อนที่เธอจะได้ตัด รดาก็เข้ามาดึงตุ๊กตาหมีเน่าด้วยแรงทั้งหมดที่มี ทำให้กรรไกรที่กำลังตัดบนหูหมีบาดเข้าที่มือของรตาจนเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมากเพราะแผลค่อนข้างลึก

รดาเมื่อเห็นพี่สาวเลือดไหลก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก เธอรู้แต่เพียงว่าเธอต้องถูกแม่ตีแน่นอน

"โอ๊ย ฮือออออ แม่คะ ฮือออออรดามันแกล้งหนู แม่อยู่ไหน ช่วยตาด้วย ฮือออ รดามันจะฆ่าหนูแล้ว คุณแม่ขาา ช่วยตาด้วย ฮือออ" รตาร้องไห้เรียกแม่เสียงดัง

เพ็ญที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวได้ยินเสียงลูกสาวคนโตร้องก็รีบวิ่งออกมาจากห้องครัวหน้าตาตื่นทันทีด้วยความตกใจ ก่อนหน้านี้รตาเพิ่งจะเข้าไปหาเธอในห้องครัวอย่างอารมณ์ดีอยู่เลย ทำไมจู่ๆถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ได้

เพ็ญวิ่งด้วยความเร็วเต็มที่ด้วยความเป็นห่วงลูกสาวคนโตสุดหัวใจ

"ว๊ายยยตายแล้ว ทำไมเลือดไหลขนาดนั้นลูก นังดาแกทำอะไรพี่แก" เพ็ญร้องเดียงดังด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสภาพมือของลูกสาวคนโปรดที่มีเลือดไหลออกมาอย่างน่ากลัว ก่อนจะหันไปโทษลูกสาวคนเล็กทันทีด้วยน้ำเสียงเดือดดาด

"แม่ รดามันเอากรรไกรมาแทงมือหนู ฮืออออ ตาเจ็บ ฮือออออ ตาจะตายไหม เลือดไหลไม่หยุดเลย ฮือออออ แง" รตาร้องไห้ฟ้องแม่จนรดาที่ไม่ได้ทำแบบที่พี่สาวบอกรีบพูดแก้ตัวทันที

"เปล่านะ ดาไม่ได้เป็นคนทำ พี่ตาเอาน้องหมีของดาไปตัดหู ดาแค่แย่งน้องหมีของดาคืนมาเอง ดาไม่ได้เอากรรไกรแทงพี่ตานะคะแม่" รดาพูดบอกแม่เสียงสั่น เธอไม่รู้ว่าแม่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดไหม เพราะที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคนแรกที่แม่จะเชื่อและเข้าข้างคือพี่สาวของเธอมาโดยตลอด

"หน๊อย นังเด็กเลว แกทำได้แม้กระทั้งพี่สาวของตัวเอง ฉันไม่น่าเลี้ยงแกให้โตมาเลย รู้แบบนี้ฉันน่าจะเอาแกไปทิ้ง ไม่น่าเลี้ยงแกมาเลยจริงๆ ไอ้เด็กตัวซวย ตั้งแต่แกเกิดมาก็ทำแต่เรื่องให้ฉันมาตลอด มือนี้ใช่ไหมที่แกเอากรรไกรมาแทงพี่แก

"สวบบ" เพ็ญกระชากแขนเล็กของรดามาก่อนจะเอากรรไกรแทงเข้าไปที่มือเธอทันทีจนเลือดไหลทะลักออกมาไม่ต่างจากรตาพี่สาวของเธอ

ทั้งรตาและรดาอึ้งในสิ่งที่แม่ทำ รตาไม่คิดว่าแม่จะทำกับรดาขนาดนี้ แต่เธอก็รู้สึกสะใจที่รดาเจ็บเหมือนที่เธอกำลังเจ็บ ส่วนรดาที่โดนผู้เป็นแม่เอากรรไกรแทงเข้ามาในมือ ถึงมันจะไม่ลึกแบบของพี่สาว แต่เธอก็อึ้งและเสียใจที่แม่ทำกับเธอแบบนี้

นอกจากแม่จะไม่ฟังไม่ถามอะไรเธอแล้ว แต่แม่ยังเลือกที่จะเชื่อพี่ตาทันทีที่พี่สาวของเธอพูด และทำกับเธอในแบบที่คนเป็นแม่ไม่น่าทำกันแบบนี้

รดาเสียใจแต่เธอไม่ได้ร้องไห้ออกมา เพราะน้ำตาของเธอมันไหลอยู่ในใจจนเต็มไปหมดแล้ว

"ไปลูก เดี๋ยวแม่พาไปโรงพยาบาลไปทำแผลนะ โอ๋ๆๆ ไม่ต้องร้องนะ เพี้ยงเดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว" เพ็ญโอ๋ลูกสาวคนโตด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอพาลูกสาวคนโตของเธอไปขึ้นรถและขับออกไปทันที โดนไม่สนใจรดาลูกสาวคนเล็กของตัวเองที่นั่งเลือดไหลกอดหมีเน่าของตัวเองที่ไม่มีหูเพราะถูกตัดออกไปแล้วทั้งสองข้าง ด้วยใบหน้าแสนเศร้าถึงแผลของเธอจะไม่ลึกเหมือนของพี่สาวแต่ความเจ็บที่กำลังเกิดขึ้นก็ทำเอาเด็กตัวน้อยที่เพิ่งจะอายุได้แปดขวบเจ็บไม่น้อย

'ดาเจ็บจังเลย ทำไมแม่ไม่พาดาไปหาหมอด้วย"