นิ้วมือเรียวยาวได้รูปจับคีย์การ์ดแตะกับเครื่องอ่านอิเล็กทรอนิกส์ บานประตูที่เปิดเชื่อมไปยังส่วนกลางก็เปิดออกให้อหัสกรเดินเข้าไปหาคนที่กำลังตามตัว เขากวาดสายตาไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ในศาลาตรงมุมด้านหนึ่งของสวนหย่อม เห็นแค่เส้นผมที่ปลิวสยายเขาก็จำได้ทันทีว่านั่นคือ...เธอ แล้วทำไมมานั่งใกล้กับผู้ชายขนาดนี้
ร่างสูงโปร่งแผ่นหลังเหยียดตรงเดินเข้าไปหาโดยไม่รีรอ ได้ยินเสียงหัวเราะดังแว่วมา ปลายหางตาเห็นก้อนกลม ๆ สีขะมุกขะมอมเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ ๆ ทำให้ยิ่งแน่ใจว่าไม่ผิดคน เขาเมินสายตาหนีจากเจ้าก้อนสีเปรอะที่เหมือนว่ามันก็เห็นเขาแล้วเหมือนกัน
คนที่กำลังนั่งสนทนากันหันไปมองเมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้ ฆเณศวรเลิกคิ้วขึ้นมองส่วนนึกรักมีสีหน้าเรียบเฉย มีแต่คนที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าหนุ่มสาวทั้งคู่เท่านั้นที่ทำสีหน้ายุ่งติดไปทางไม่พอใจ ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้น
“ไม่อยู่ห้องทำ
