ซวนฉางเล่อตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดหาวิธี แต่ร่างกายของสตรีผู้นี้อ่อนแอเกินไป รั้งเอาไว้ให้ครบปีก็นับว่ามีบุญแล้ว แต่ชีวิตของเขาก็สำคัญเช่นกัน ถึงอย่างไรก็ยังมีภรรยาและลูก ๆ รออยู่ที่บ้าน จะให้กลับไปเพียงแต่ร่างไร้วิญญาณก็คงไม่ได้ ยิ่งในยามที่ประมุขเยี่ยนมีอารมณ์อ่อนไหวเช่นนี้ หากก้าวเท้าผิดเพียงแค่ครึ่ง ก็อาจถูกโยนลงแม่น้ำลืมเลือน
ชายชราเค้นความทรงจำของตัวเองอย่างสุดความสามารถ ครั้นนึกบางอย่างขึ้นมาได้ก็รีบตอบ
“ผู้น้อยนึกบางอย่างขึ้นมาได้ขอรับ จำได้ว่าฤดูร้อนเมื่อสองปีก่อนสำนักชิงฮวาได้จัดงานประลองยุทธ์ขอรับ หากผ่านพ้นฤดูหนาวนี้ไป ราวสามเดือน...ก็จะครบรอบสามปีแล้วขอรับ”
เยี่ยนอวี่หมิงนิ่งพลางครุ่นคิดตาม หากเป็นไปดั่งที่ตาเฒ่าผู้นี้กล่าวอ้าง ก็เหลือเวลาอีกประมาณสามเดือนเท่านั้น ทว่าฤดูหนาวในหุบเขาผาไม้ชาดนั้นหนาวเหน็บทรมานร่างกายเป็นอย่างมาก ทุกสรรพสิ่งราวกับจะถูกแช่แข็งมิต
