มนตราจอมพยศ

ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

“โอ้ย! แทงทะลุหัวใจเลย” ปรมัตถ์ยกมือขึ้นจับหัวใจ

“เป็นอะไรของคุณเนี่ย เพี้ยนหรือเปล่า”

“เป็นคนที่ถูกคุณยื่นมีดมาปักอก ไอ้เราก็คิดรูปร่างไม่สูงพอประมาณ หุ่นล่ำบึกมีกล้ามเนื้อหน่อย ใบหน้าก็หล่อพอไปวัดไปวาได้ น่าจะมีคุณสมบัติพอจะรับตำแหน่งผัวชั่วคราวของคุณได้ แต่ไม่คิดว่าจะถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยอย่างนี้”

ตอนที่ทำก็อายอยู่นะ แต่คงไม่เท่าตอนถูกตอกย้ำ

“แต่ถ้าคุณตัดสินใจรับผมเข้าประจำตำแหน่ง สามีชั่วคราวละก็...จะทำงานให้เต็มที่ เกินค่าจ้างเลยล่ะ”

ตอนแรกเขาก็คิดหนักอยู่นะ แต่เมื่อได้เห็นหน้าสาวเจ้า ได้สัมผัสและพอจะเดานิสัยอีกฝ่ายออก ไหนรสจูบหวาน ๆ ที่ได้รับ ทำให้เขาร้อนรุ่มอยากจะสานสัมพันธ์อย่างใกล้ชิด ถึงแม้อีกฝ่ายจะปฏิเสธ ยังไงเขาก็ไม่ยอมให้หญิงสาวหลุดมือไปได้แน่นอน

รอยยิ้มมาดหมายผุดขึ้นบนใบหน้าปรมัตถ์ โดยดาราเนตรไม่ทันจะได้เห็น เพราะมันเพียงแค่แวบเดียวก็จางหายไปเหลือเพียงแค่สีหน้าเฉยชา

“ว่าไงละคุณ” นิ้วยาวลากไล้นวดคลึงเอวเล็ก ก่อนจะคิดว่าที่ทำลงไปคงยังไม่พอให้หญิงสาวตัดสินใจอย่างที่เขาต้องการ ปรมัตถ์โน้มใบหน้าลงไปแนบจุมพิตบนต้นคอระหงขบกัดเบาๆ สร้างความปั่นป่วนให้กับคนถูกจูบ

“อย่าตัดสินใจนานสิสาวน้อย คู่แค้นของคุณมองมาตาเขียวแล้วนะ จะไม่ให้ผมช่วยจริงๆ เหรอ ไม่คิดรางวัลทบต้นทบดอกแน่นอน”

“แหม...ถามน่าเกลียดเชียว” พีชาริกากัดฟันตอบด้วยขุ่นเคืองใจในคำพูดและการกระทำของยายเด็กกำพร้า ที่ไม่รู้ว่าคุณตาไปเก็บมาจากกองขยะหลุมกองไหน เอามาเชิดชูแล้วยังจะยกมรดกนับพันล้านหมื่นล้านให้ไปอีก

เจ็บใจชะมัด เธอเป็นหลานแท้ ๆ ถึงแม้จะห่างสายไปหน่อย แต่ก็ยังถือได้ว่าเป็นหลานกลับไม่เหลียวแล ส่งแค่เศษเงินเศษทองให้แทบไม่พอใช้จ่ายในแต่ละเดือน

“ฉันคงจะไม่รีบมากอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอทำเรื่องบ้า ๆ ให้อับอายขายหน้าไปทั้งวงศ์ตระกูล”

คับแค้นใจที่ดาราเนตรทำอะไรไม่เคยเห็นหัวกันเลย ถึงขั้นคิดอุตริประกาศหาสามีทางหน้าหนังสือพิมพ์มันมากเกินไปแล้ว เธอคงจะต้องบอกให้พ่อกำราบปราบให้อยู่หมัด ก่อนเรื่องจะเลยเถิดมากไปกว่านี้

พีชาริกาตวัดสายตาเหยียดหยามมองไปที่ชายซึ่งเธอคิดว่าน่าจะเป็น...ผู้ชายไร้ยางอายที่ยื่นสมัครเป็นผัวดาราเนตร ก่อนที่เธอจะตกตะลึงเมื่อได้สบกับเค้าหน้ายาวเรียว หน้าปากกว้าง โหนกแก้มสูง ช่วงจมูกยาว หน้าผากกว้าง จมูกเขาก็โด่งเป็นสัน รับกับปากหนาสีชมพูนิด ที่เด่นอีกอย่างก็คือดวงตาเข้าทรงเสน่ห์ชวนให้หัวใจละลาย

ความรู้สึกเสียดายพุ่งปรี๊ดในหัวใจ ก่อนจะพ่วงด้วยความอิจฉาที่ทำให้พีชาริกาแทบจะกรีดร้องออกมา

แม้ไม่ปรารถนาแต่ดาราเนตรก็จะได้ในสิ่งดี ๆ เสมอ แต่กับเธอ พยายามควานหาแทบตาย สุดท้ายก็ได้เจอแต่ก้อนกรวด

ดาราเนตรถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปกติพีชาริกาก็ตามรังควานจนเธอต้องคอยระวังตัวอยู่ทุกฝีก้าวอยู่แล้ว มาเจออีกฝ่ายในตอนนี้มันคือความยุ่งยาก...มากมายชนิดที่คาดไม่ถึงแน่นอน

ปกติก็รับมือยากอยู่แล้ว แม้ไม่อยากตัดสินใจอะไรโดยไม่ไตร่ตรองไว้ก่อน แต่เมื่อสถานการณ์บังคับ ก็จำต้องยอมรับมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าไม่อยากให้พีชาริกาจะต้องรวมหัวกับพ่อหน้าปลาจวดและล็อบบี้คุณทนายความเพื่อเล่นงานเธอกลับอย่างรวดเร็วเชียวล่ะ

“ตกลง!” ดาราเนตรกัดฟันตอบด้วยขุ่นเคืองใจ

“แต่อย่าได้ใจไปนะ ถึงฉันจะยอมรับ แต่ก็ไม่ได้คิดให้คุณทำอะไรบ้า ๆ เหมือนเมื่อกี้อีก คุณยังจะต้องทดสอบอีกหลายด่าน กว่าที่จะได้มานอนเตียงเดียวกับฉัน” ดาราเนตรขู่เอาไว้ก่อน ทั้งที่ความจริงแล้วเธอนึกไม่ออกเหมือนกัน จะทำอย่างไรกับคนข้างตัวนี่ดี แต่ครั้นจะให้อีกฝ่ายมาถูกเนื้อต้องตัวมากกว่าที่เป็นอยู่ ตอนนี้มันก็ทำไม่ได้เช่นกัน

“จะมาคิดเล็กคิดน้อยในตอนนี้ได้ยังไงกัน ถ้าจะลงเรือลำเดียว ไอ้ที่จูบกันนิดหอมแก้มกันหน่อยมันเรื่องธรรมดา ไปคิดอะไรมาก เดี๋ยวผมจะทำให้คุณนะมีความสุขจนลืมไปเลยว่าเราจำต้องเป็นสามีภรรยากันเพราะเรื่องอะไร” ปรมัตถ์ทาบปากลงบน ขบเม้มแผ่วเบาพอให้คนในอ้อมแขนสะดุ้งเล่นอีกระลอก

ดาราเนตรหน้าตึง ดวงตาวาวจ้าเหลือบมองคนตัวใหญ่ที่กดกอดตัวเองเอาไว้ ก่อนศอกเล็กกระทุ้งเข้าที่ลำตัวกว้างอย่างที่เธอคิดว่าแรงที่สุดแล้ว แต่ไอ้จอมฉวยโอกาสกลับหัวเราะ

“มดกัดยังเจ็บกว่าเลยคุณ”

พีชาริกามองท่าทางหยอกเอินของสองหนุ่มสาวด้วยความหงุดหงิดระคนอิจฉา ดวงตาแวววาวจ้า

“ถามจริงเถอะเนตร เธอเป็นบ้าอะไร ถึงได้ทำอย่างนั้น หรืออยากมีผัวจนตัวสั่น ไม่อายที่จะเอานามสกุลคุณตามาประจานว่าหลานสาวหาผู้ชายมานอนด้วยไม่ได้”

“ใจเย็นเอาไว้ก่อนคุณ อากาศมันร้อนอย่าไปร้อนตามนะ ผมกลัวได้เมียเป็นบ้า” ปรมัตถ์ปราม เพราะรับรู้ถึงอาการสั่นสะเทือนของคนในอ้อมแขน เขาลูบไล้แขนกลมกลึงเพื่อช่วยระงับอารมณ์ให้อีกทาง

“มันเรื่องของฉัน จัดการเองได้ คุณไม่ต้องมายุ่ง ฉันไม่ตบยายปากเสียนั่นคลุกฝุ่นก็ดีเท่าไหร่แล้ว” ดาราเนตรกัดฟันตอบกลับ ถึงจะโกรธจนอยากจะตบคนที่ถอยหน้าลอยตาถามแต่เธอก็ยังยิ้มหวาน หากประกายในดวงตากลับลุกเรืองรอง

“แหม...ไอ้ฉันอยากมีผัวเนี่ย มันก็เรื่องปกตินะริกา เพราะฉันยังไม่เคยมี แต่ไอ้คนที่มีผัวอยู่ทั่วทุกหัวระแหง มองไปทางไหนก็เจอแต่หน้าผัว ทำไมถึงไม่เคยรู้จักยางอายบ้างล่ะ” คิดว่าเธอไม่มีปากโต้ตอบหรือไง แรงมาก็แรงไป ดูสิใครจะเก่งกว่ากัน

“ฉันยังได้ข่าวมา เธอไปทอดสะพานให้คนที่เขามีเมียแล้วด้วย ไม่น่าอายกว่าหรือไงริกา คิดจะทำอะไร หัดมียางอายบางก็ดีนะ ไม่ใช่สักแต่ว่าคนอื่น”

“ดาราเนตร!” พีชาริกาแผดเสียงดังลั่น ดวงตาแดงแวววาวจ้าราวกับเปลวเพลิง อยากจะดาราเนตรให้หน้าเป็นรอยแดงทั้งห้านิ้ว แถมด้วยข่วนให้หนังหน้าใสจนเห็นรอยเลือดฝาดลายพร้อยเหมือนลายเสือ แต่เพราะทำไม่ได้ ในอกในใจเธอมันถึงร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟเผา

เธอจะต้องมีทางเอาคืนดาราเนตรให้เจ็บจนจะร้องไห้ไม่ออก ครั้นจะอยู่ก็อับอายขายขี้หน้าชาวบ้านได้แน่ แค่ต้องอดทนรอ

“จ๋า ทำไมเรียกเสียงดังอย่างนั้นละริกา ฉันก็อยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง หูไม่ได้หนวกด้วยนะ” นิ้วยาวเรียวยกขึ้นส่ายไปมา ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ที่พูดไปก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ฉันหวังดี เลยอยากเตือนเอาไว้ ระวังตัวไว้หน่อย เก็บไอ้หน้าตาเหมือนกับเป็ดตอนที่ออกไข่ของเธอไว้ให้ดี ๆ ล่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นแผลไม่น่ามอง เพราะถูกเมียหลวงตามมาอาละวาด เอาน้ำกรดสาดหน้าเข้าสักวัน”

“แกไม่ต้องตอแหลมาสั่งสอนฉัน เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” พีชาริกามองชายที่กอดดาราเนตรเอาไว้ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะยิ้มหยามหยัน

“แต่ก็นะ แกกับไอ้กุ๊ยข้างถนนนี่ดูจะเข้ากันดีนี่น่า ขนาดกลางถนนแท้ ๆ แดดก็ร้อนจนตับแทบแตก แต่แกก็ยังจะพลอดรักกันได้ไม่อายฟ้าดิน คงอดอยากปากแห้งมานานสินะ ถึงได้จูบกันโดยไม่อายผีสางเทวดา”

ฮึ! คิดหรือว่าเธอกับพ่อยอมให้ดาราเนตรทำอะไรที่ต้องการโดยไม่คิดขัดขวางอย่างนั้นเหรอ มันแค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเองและตอนนี้เห็นแล้วว่าควรเงียบเอาไว้ก่อนด้วย กระโตกกระตากไปอีกฝ่ายจับไต๋ได้ จนหาทางป้องกันและย้อนรอยกลับ สุดท้ายเธอกับพ่อนั่นแหละจะเสียประโยชน์