เมื่อบุปผาไร้ใจ ภาค 1+2 (จีนโบราณ)

ตอนที่ 1 ผ้าขาวผืนหนึ่ง ร่างบอบบางมองลูกน้อยสิ้นชีวิตไปต่อหน้าต่อตา เมื่อเช่อเฟยนั้นขออุ้มเจ้าเด็กน้อยในห่อผ้า เจิ้งเฟยเดิมทีมิใคร่ปรารถนาจะพบหน้าสตรีผู้นี้นัก มักนำเรื่องเดือดร้อนใจมาให้เสมอ แต่เห็นว่าพักหลังมานี้ เช่อเฟยทำตัวน่ารักขึ้น มิเหมือนเดิมแล้ว เช่นนั้นจางชิงหนี่ว์จึงสั่งให้แม่นมอุ้มพระโอรสน้อยมอบให้เช่อเฟยได้อุ้มชู แต่คาดไม่ถึงว่านางปีศาจจิ้งจอกนี้กลับโยนลูกน้อยของนางลงพื้น จนเขาแน่นิ่งมิได้ยินเสียงร้องสักแอะ จางชิงหนี่ว์รีบเข้ามาอุ้มลูกชายเอาไว้ด้วยหัวใจอันแตกสลาย ส่งเสียงสะอึกสะอื้นไห้ มองอีกฝ่ายด้วยความเคียดแค้นยิ่งนัก นางส่งเสียงเกรี้ยวกราดแผดเสียงดังลั่น “เจ้าลงมือสังหารลูกชายของข้า!” “หาใช่เช่นนั้นไม่ เป็นพี่สาวเองต่างหากมิระมัดระวัง ข้ามิเคยหาเรื่องท่านสักครา เหตุใดต้องใส่ร้ายข้าด้วยเล่า” นางเสแสร้งตีสองหน้า ด้วยเพราะวางแผนการมาอย่างดี บัดนี้องค์ชายสามคงกำลังเดินทางมา หากนางมิเตรียมการเอาไว้ก่อนหน้า แผนคราวนี้คงไม่สำเร็จเป็นแน่ กล่าวยังไม่ทันจบร่างบอบบางก็ล้มครืนลงเบื้องหน้า มิหนำซ้ำริมฝีปากของนางยังมีโลหิตสีแดงเปรอะเปื้อน ผู้เป็นเช่อเฟยเสแสร้งร้องโอดโอยเสียงหลง กล่าวหาว่าเจิ้งเฟย กำลังทำร้ายร่างกายของนาง ซ้ำร้ายยังวางยาพิษมุ่งหมายปลิดชีพนางอีกด้วย “ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยข้าที ช่วยด้วย นางทำร้ายข้า อย่านะ อย่า!” น้ำเสียงเล็กแหลมร้องอย่างตื่นตระหนก เมื่อเจิ้งเฟยหมดสิ้นความอดทน สติหลุดลอยด้วยความเคียดแค้นสุดหวังใจ ปรี่เข้าไปทาบทับร่างของเช่อเฟยแล้วลงมือบีบคอของนางจนอีกฝ่ายดิ้นรนขัดขืน จนเกิดเป็นการต่อสู้กันขึ้นมา ขณะนั้นเององค์ชายสามเร่งฝีเท้าตามนางกำนัลมายังเรือนของเจิ้งเฟย เมื่อได้รับรู้ว่าเช่อเฟยถูกวางยาจึงตั้งใจไปสอบถาม ด้วยเพราะความร้อนใจเกรงว่าภรรยารักจะถูกทำร้ายจึงรีบวิ่งพรวด ๆ อย่างรวดเร็ว เมื่อภาพเบื้องหน้าทำให้เขาตกตะลึงจนตาค้าง ปากคอสั่นสะท้านเพราะเช่อเฟยนั้นมีโลหิตไหลซึมเปรอะเปื้อนกระโปรง “จางชิงหนี่ว์หยุดเดี๋ยวนี้นะ ข้าบอกให้หยุด!” น้ำเสียงองค์ชายสามเกรี้ยวกราดยิ่งนัก ยกนิ้วชี้หน้าเจิ้งเฟยแววตาดุจมัจจุราชกลืนเมือง “นางเป็นคนลงมือทำร้ายลูกชายข้า นางโยนลูกข้าลงพื้น ท่านดูสิ ท่านเห็นหรือไม่ลูกข้า ลูกของข้า!” จางชิงหนี่ว์ร่ำไห้แทบขาดใจ เมื่อมองลูกชายของนางพระโอรสที่นางเฝ้าประคับประคองด้วยชีวิตนับตั้งแต่ที่ทราบว่ากำลังตั้งครรภ์ ทะนุถนอมครรภ์เป็นอย่างดี แต่บัดนี้เพราะสตรีผู้นี้จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งนัก กระทำการอย่างไร้จิตเมตตาแม้แต่ทารกในห่อผ้า ก็ยังกล้าลงมือจิตใจนางโหดเหี้ยมเกินมนุษย์ยิ่งนัก “ท่านพี่ พี่สาวใส่ร้ายข้า ท่านดูสินางบีบคอ ซ้ำร้ายนางยังใส่ร้ายกล่าวหาว่าข้าเป็นคนลงมือ หากท่านพี่ไม่เชื่อ ลองถามแม่นมดูสิ ข้าจะอุ้มเขาได้อย่างไรกัน หากมิใช่เพราะพี่สาวชิงชังหวังใส่ร้ายข้าต่อหน้าท่าน นางแค้นชิงชังข้าล้วนทราบดี แต่นางกลับลงมือสังหารองค์ชายน้อย ท่านพี่ให้ความเป็นธรรมข้าด้วย” เมิ่งอวี้เจินกดยิ้มที่มุมปากแล้วหายวับไปในพริบตาเดียว เมื่อนางถูกองค์ชายสามประคองลุกขึ้น นางแสร้งซวนเซไร้กำลัง เอนเอียงราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ จางชิงหนี่ว์ทรมานปวดร้าวในอกราวกับถูกหนามพิษเสียดกระดูก ทรมานเจ็บปวดแสนสาหัสเสียอย่างนั้น น้ำเสียงตวาดดังขึ้นอีกครา “องค์ชายให้ความเป็นธรรมแก่ข้าด้วย นางทำร้ายลูกของเรา” แม้เจ็บปวดทรมานเจียนตาย แต่ยามนี้นางมิมีสติให้คิดไตร่ตรองอันใดอีกแล้ว “เจ้าหยุดเอาลูกมาบังหน้ากล่าวหาใส่ร้ายว่านางเป็นคนลงมือ จิตใจเจ้าช่างต่ำช้าเลวทรามยิ่งนัก” แววตาของเขาวาวโรจน์ดุจปีศาจร้าย จ้องเขม็งมายังร่างของพระชายาอย่างชิงชังสุดหัวใจ “ข้าเป็นมารดาของเขา เหตุใดข้าต้องทำร้ายลูกตนเองด้วยเล่า ท่านมันตามืดบอดหลงเสน่ห์นางจิ้งจอก จนหลงสิ้นความรักระหว่างสองเรา” นางยังวาดหวังให้เขาเปิดหูเปิดตา “ความรักรึ เจ้ายังคิดว่าข้ารักเจ้าเช่นนั้นรึ หากมิใช่เพราะเจ้าเป็นต้นเหตุ ตำแหน่งเจิ้งเฟยควรเป็นของเจินเอ๋อร์ ข้ายังหลงคิดว่าเจ้าเป็นสตรีอ่อนโยน แต่ที่ไหนได้มักใหญ่ใฝ่สูง ใส่ร้ายและทำร้ายนางมาแล้วกี่ครั้งกี่หน แต่คราวนี้เจ้ากล้าทำร้ายเลือดเนื้อของข้า ข้ายังจะเก็บเจ้าเอาไว้อีกรึ!” เป่ยหรงจิ่นสีหน้าบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยโทสะอัดแน่น หากมิใช่เพราะสมรสพระราชทาน ชีวิตเขาคงสงบสุขยิ่งนักได้ครองคู่กับคนรัก มิต้องมีสตรีไร้ยางอายเช่นนี้จิตใจโหดเหี้ยมยิ่ง ลงมือสังหารพระโอรสอย่างเลือดเย็น เขามิมีวันอภัยให้นาง โทษคือความตายเท่านั้นที่เหมาะสมคู่ควร น้ำเสียงกึกก้องดังขึ้นในห้องกว้างอีกครั้งแววตาดุจมัจจุราชกลืนเมือง ออกคำสั่งแสนโหดร้าย “ข้ามอบผ้าขาวผืนนี้ให้เจ้าชดเชยความผิดที่ได้กระทำลงไป หวังว่าเจ้าจะรีบตามลูกชายของข้าไป!” “พวกท่านช่างเหมาะสมกันยิ่งนัก ชายโฉดหญิงชั่ว ขอให้สวรรค์สาปส่งพวกเจ้าอย่าให้ได้ตายดี!” เมื่อเขามิเห็นค่า ใยนางจะยื้อยุดเอาไว้ คล้ายว่าทุกอย่างถูกตระเตรียมเอาไว้เป็นที่เรียบร้อย ขันทีผู้หนึ่งยืนถือถาดผ้าขาว ส่งยิ้มบาง ๆ คล้ายเหยียดยามถากถางนางด้วยสายตา เป่ยหรงจิ่นอุ้มร่างบอบบางเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตอย่างทะนุถนอม ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องนอนนี้ไป ยังกระแทกเสียงแข็งขึ้นมาอีกครั้ง “รีบตายไปเสีย ข้าชิงชังเสนียดเช่นเจ้า อยู่ไปก็รกตำหนักสร้างแต่ความเดือดร้อนวุ่นวายใจ หากเจ้ายังชักช้า ข้าจะกราบทูลเสด็จพ่อสังหารล้างแค้นตระกูลจางของเจ้าเสีย!” “ได้ หากข้าตายไป ท่านคงพอใจแล้วสินะ” นางมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อย ๆ เดินลาลับสายตาไป แม่นมที่เมื่อครู่ถูกซื้อตัวเอาไว้ก่อนหน้านี้ ร่ำไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจเช่นเดียวกัน ตระกองกอดทารกน้อยเอาไว้ด้วยหัวใจที่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี “เจิ้งเฟย ข้าน้อยผิดไปแล้ว เป็นเพราะเช่อเฟยเอาชีวิตครอบครัวของบ่าวมาข่มขู่ เช่นนั้นแล้วจึงเป็นเยี่ยงนี้เพคะ หม่อมฉันไม่คิดว่านางจะจิตใจโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้” แม่นมเปิดปากเล่าความจริง ในอ้อมกอดของนางยังตระกองกอดองค์ชายน้อยไร้ลมหายใจเอาไว้อย่างอ่อนโย แม้ร่างเล็ก ๆ นี้จะไร้วิญญาณแล้วก็ตามที “สวรรค์มิเห็นใจข้า เกิดมาแม้กระทั่งมดข้ามิเคยบดบี้ แต่ยามนี้พวกท่านกลับชิงชังชีวิตของข้าเยี่ยงนี้ ข้าโกรธแค้นเขา ชิงชังสุดหัวใจ ขอสาปแช่งอย่าให้พวกเขาได้ตายดี!” ขันทีผู้หนึ่งพ่นลมหายใจออกจากจมูกอย่างหงุดหงิดใจ เดิมทีเจิ้งเฟยผู้นี้ก็มิเป็นที่โปรดปรานขององค์ชายสามอยู่แล้ว จะเป็นหรือตาย มีผู้ใดจะร่ำไห้เสียอกเสียใจเล่า ในเมื่อสาวใช้ของนางล้วนถูกสังหารไปหมดสิ้น บัดนี้ก็เหลือแค่นางผู้เดียวที่ชักช้าร่ำไรอยู่ได้ ขันนี้ผู้นี้จึงใช้ถ้อยคำแดกดันกระทบกระทั่งอย่างจงใจ ให้นางรีบจัดการตัวเองเสีย สีหน้าของขันทีผู้นี้หยิ่งผยองพองขนยิ่งนัก แววตานั้นมองมายังร่างที่นั่งกองอยู่บนพื้นอย่างมิแยแส ทว่าในมือของขันทีผู้นี้มีจดหมายสารภาพความผิด ซึ่งเขาเป็นคนเอ่ยกำชับว่า หากต้องการรักษาชีวิตคนตระกูลจางเอาไว้ เจิ้งเฟยจะต้องลงนามในจดหมายสารภาพความผิด คิดวางยาพิษทำร้ายครรภ์ของเช่อเฟย ซ้ำยังทำร้ายพระโอรสที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นาน มุ่งหมายใส่ร้ายเช่อเฟยให้ถูกโทษประหาร เช่นนั้นแล้วก็สมควรแก่เวลาที่นางจะจากไปเสียที “เจิ้งเฟยอย่าพิรี้พิไรนักเลย วันนี้มิเหมือนวันก่อนแล้ว ตระกูลของท่านจะเป็นหรือตายขึ้นอยู่กับท่านแล้ว รีบ ๆ จัดการตัวเองเสียเถิด ข้ามีงานจะต้องทำอีกมาก มิมีเวลามานั่งดูท่านร่ำลาหรือสาปแช่งผู้ใดหรอกนะ รีบตาย ๆ เสียเถิดข้ารำคาญลูกตาจะแย่อยู่แล้ว” เจิ้งเฟยคือ ตำแหน่งพระชายาเอก ในองค์ชาย เช่อเฟยคือ ตำแหน่งพระชายารอง ในองค์ชาย