ปานรวีได้แต่นั่งรอพ่อเลี้ยงปักษาอย่างใจจดใจจ่อในใจอยากจะลุกเดินไปตามหาให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียตอนนี้ เป็นเพราะผู้หญิงมารยานั่นคนเดียวที่ทำให้หล่อนไม่อยู่ใกล้ ๆ พ่อเลี้ยงและหล่อนนี่แหละจะเป็นคนจัดการให้มันไปไหนให้พ้นทางรักเอง
“พ่อเลี้ยงทำไมมาช้าจังคะ หรือว่ามีอะไรให้ลำบากรึเปล่า”
ปานรวีปรายตามองไปทางหญิงสาวที่สวมเสื้อของพ่อเลี้ยงปักษาเอาไว้ด้วยความริษยา แค่เห็นพ่อเลี้ยงเอาใจหญิงสาวหล่อนก็แทบจะบ้าแล้ว นี่ยังจะเอาเสื้อผ้าให้มันใส่อีกความริษยาเริ่มแผดเผาใจครูสาวมากขึ้น ปานรวีคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปกอดแขนของพ่อเลี้ยงปักษาที่หันไปมองเอวาอย่างเกรงใจ
“ปล่อยผมก่อนเถอะครับคุณปาน วันนี้ผมจะให้คนในไร่มาช่วยทำฝายนะครับ เดี๋ยวสักพักจะมีช่างภาพมาด้วยผมต้องขอตัวจริง ๆ” พ่อเลี้ยงปักษาเอ่ยออกมาอย่างสุภาพเพื่อรักษาน้ำใจครูสาวที่แม้จะแสดงตัวเกินไปบ้างแต่ด้วยมิตรภาพที่ดีมาตลอดก็ทำให้เขาต้องประนีประนอมกันไป
