องค์ไท่จื่อเดินทางมาอย่างซอมซ่อนัก ใส่รองเท้าสานฟาง เสื้อปะๆชุนๆมีรูโหว่ขาดเช่นชายขอทาน หัวเป็นก้อนเปื้อนฝุ่นโคลน ร่างกายพอกทายางไม้ จนดูสีคร้ามแดดสกปรกนัก เดินรอนแรมมาหลายคน จนค้นพบโรงเตี้ยมโรงหนึ่ง จึงแสร้งไปขอข้าวกิน
เหล่าโจรโผล่ใบหน้าออกมาดู และตวาดลั่นขึ้นมา
"ออกไปไกลๆที่นี่ ถ้ายังมิอยากตาย หิวก็ไปหาปลาในลำธารเอา อยากได้เงินก็ปล้นชิงเอาซิวะ พวกข้ายังปล้นชิงมา ยังจะมาขอทานอีก เดี๋ยวฆ่าแม่งเลย ออกไปไกลๆให้พ้นและอย่าผ่านทางมาอีก เจ้าพวกสกปรก !!! "
ผู้คนในโรงเตี้ยม หัวเราะเบาๆ ยามที่พบว่าขอทานหนีลนลานไปจนล้มคว่ำ มีหอกเขวี้ยงตามมา ขอทานล้มลุกคลุกคลานหนี มีเสียงสนุกสนาน ตะโกนตามมาโดยพลัน
"เฮ๊ย อย่าไปฆ่ามัน..มันเป็นขอทาน มิได้มีโอกาสนัก ปล่อยมันไป พวกมันก็คล้ายเรา "
องค์ไท่จื่อ ยิ้มเยาะขึ้นมาโดยพลัน จุดพลุไฟทันใด เหล่าโจรจึงวิ่งกรูกันออกมาจากที่ซ่อนนับร้อยและพรางตนมิได้อีก เสวี่ยที่ยื
