หญิงชราฟังจบแย้มยิ้มโดยพลัน ลูบศพไร้วิญญาณเอ่ยชมเบาๆ
"ลูกปลาน้อยเจ้าเก่งนัก ยามตกตายผู้คนยังชื่นชมมิขาดสาย แม่ภูมิใจนักที่ชายแดนยังมิแตก ผู้คนมิล้มตาย เจ้าทำเพื่อผู้คนมากมายแม่ภูมิใจนัก นับแต่นี้แม่จะมิร่ำไห้ วางใจเถิดจากไปให้สบาย บุตรชายเพียงผู้เดียวของข้า..."
ทหารตกตะลึงหนักนัก มองไปรอบกายก็พบว่ามิมีผู้ใดเป็นญาติของหญิงชราอีก ทหารทั้งกองอัญเชิญศพนั้น จึงคุกเข่าลงกอดขาหญิงชราทั้งสิ้น และขอมอบตนเป็นบุตรชายหญิงชราในทันที
หญิงชราดีใจเป็นอย่างยิ่งและขอแรงฝังศพบุตรชายลงที่ข้างเรือนตน หลังจากนั้นทหารเหล่านั้น จึงขอเชิญหญิงชราไปอาศัยใกล้ๆค่ายที่ตนเองนั้นสังกัดอยู่ยามที่หญิงชราไปถึงค่ายนั้น มีผู้คนจดจำได้ว่า นางคือหมอเทวดาที่รักษาผู้คนได้แม้ตามืดบอด ทหารทั้งค่ายต่างคุกเข่ากอดขานางลงทั้งสิ้น เรียกนางว่าท่านแม่ หญิงชราแย้มยิ้มจางๆ หัวเราะเบาๆอยู่ผู้เดียว เอ่ยกับตนเอง ผู้คนฟังก็เศร้าสลดนัก
