คู่หมั้นผมคือ ยัยอ้วนอลิส

เด็กหญิงอลิส

10 ปีที่แล้ว 

โรงเรียนมาเรีย อินเตอร์ (อลิสตอนอยู่ ม.1)

"พี่แดน..."

"ใครเรียกมึงวะแดน..?"

"ไม่รู้ดิ.."

"อลิสอยู่นี่คะพี่แดน.."

ชายแดนเดินมากับกลุ่มเพื่อนของเขาก็เห็นอลิสที่ตัวอ้วนตุ้ยนุ้ย กำลังยืนโบกมือและส่งยิ้มหวานมาให้เขาอยู่อีกฝากของถนน

"ยัยอ้วนอลิส.."

"พี่แดนรออลิสตรงนั้นนะคะ อลิสจะข้ามไปหาค่ะ.."

"..."

"มึงรู้จักด้วยหรอวะแดนอ้วนยังกะหมู..พวกมึงดูดิโคตรตลกเลย วิ่งหรือว่ากลิ้งมาว่ะ..555"

"..."

"น้องๆ..พี่ว่าวิ่งมาช้าแบบนั้น กลิ้งมาเลยดีกว่าเร็วกว่าเยอะ..555"

พวกเพื่อนในกุ่มของชายแดนตะโกนแซวอลิสแล้วก็หัวเราะกันเสียงดัง เขาู้สึกหงุดหงิดมากจึงทำได้แค่เดินหนีไปจากตรงนั้น 

"พี่แดน..."

"ไอ้แดนมันไปแล้ว จะวิ่งตามมันไปทำไม..?"

"แล้วพวกพี่มายุ่งอะไรด้วยละคะ..?"

"อ้าว! พวกพี่ก็แค่เป็นห่วง กลัวว่าวิ่งตามมันไปแล้วจะเหนื่อยฟรี เพราะหุ่นอย่างน้องเนี่ยไอ้แดนมันไม่สนใจหรอก..อย่าวิ่งตามมันให้เหนื่อยฟรีเลย.."

"พวกพี่ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดีกว่า.."

อลิสพูดจบก็วิ่งตามชายแดนไปทันที โดยไม่สนใจกลุ่มเพื่อนเขาที่ตะโกนแซวตามหังและก็หัวเราะกันเสียงดังอย่างดูสนุกสนาน 

...

อลิสตอนอยู่ ม.3

ชายแดนพยายามเดินหนีและพยายามไม่เข้าใกล้อลิสเลยเพราะเขาอายที่จะต้องบอกกับทุกคนว่าเธอเป็นคู่หมั้นของเขา เขาเป็นถึงเดือนของโรงเรียนที่มีแต่สาวๆในโรงเรียนทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง และสาวๆต่างโรงเรียนมาตามจีบ ถ้าเขาต้องบอกใครต่อใครว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว และเป็นยัยอ้วนขี้เหร่ละก็ เขาก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน 

"แดน..ทำไมน้องม.3 ตัวอ้วนๆคนนั้นถึงได้ชอบคอยตามมึงตลอดเลยว่ะ กูเห็นน้องเขาตามมึงมาตั้งแต่อยู่ม.1แล้วนะ..?"

"..."

"ที่มึงบอกว่าพ่อแม่มึงกับน้องเขารู้จักกันเนี่ย ไม่ใช่ว่าเขาจับมึงหมั้นกับน้องเขาตั้งแต่เด็ก เหมือนในละครทีวีที่แม่กูชอบดูหรอกใช่ไหม..?"

"ไม่ใช่.."

"แล้วน้องเขามาคอยตามมึงทำไม..?"

"มึงจะไปสนใจทำไม ก็ปล่อยให้ยัยนั่นตามไปซิ.."

"กูรำคาญแทนว่ะ ให้กูจัดการให้ไหม.?"

"จัดการยังไง..?"

"เออนะ..เดี๋ยวกูจัดการให้..."

ชายแดนมองหน้าเพื่อนของเขาด้วยความอยากรู้ ว่าเขาจะตัดการยังไงกับยัยอลิสตัวอ้วน 

"น้องครับ.."

"พี่ที่เป็นเพื่อนของพี่แดนนี่คะ.."

"ใช่ครับ..ไอ้แดนมันบอกให้น้องไปเจอมันที่นี่นะ.."

เพื่อนของเขายื่นกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กๆมาให้อลิสตรงหน้า เธอรับมาแกะออกดู 

"โรงยิมหรอคะ..?"

"ใช่ครับ.."

เพื่อนของชายแดนพูดจบก็รีบวิ่งหนีไปทันที 

....

โรงยิมที่เงียบสงัดเพราะวันนี้โรงเรียนงดใข้โรงยิม 1 วัน เพราะพรุ่งนี้วันเสาร์จะมีการทำความสะอาดโรงเรียนครั้งใหญ่ 

"พี่แดนคะ.."

อลิสเดินเข้ามาในโรงยิมที่ไม่มีคนอยู่เลยสักคน เธอตะโกนเรียกเขาจนทั่วเดินไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ก็ไม่เจอเขา จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดโทรไปหาเขา

ครืดดดดด>>>>> 

เสียงประตูโรงยิมถูกปิดลงทันทีและมีการล้อกจากข้างนอก 

"เดี๋ยวค่ะ..อลิสยังอยู่ในนี้ค่ะ..โอ้ย!.."

อลิสได้ยินเหมือนเสียงประตูโรงยิมปิดลง เธอก็รีบวิ่งมาอย่างไวโดยที่ไม่ทันระวัง สะดุดขาตัวเองจนล้มกลิ้งไปกับพื้นแบะโทรศัพท์บองเธอก็ตกแตกลงพื้นจนมันดับ 

"โอ้ย.! เจ็บจัง ."

อลิสพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนก็เห็นหัวเข่าที่มีเลือดไหลซึมออกมา แล้วเธอก็น้ำตาซึมออกมาด้วยความเจ็บ เดินช้าๆไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดู

"แล้วอลิสจะทำยังไง โทรศัพท์ก็ดับ..ฮือออ..พี่แดน.."

เธอร้องไห้ปล่อยโฮออกมาด้วยความกล้วที่โดนขังอยู่ในโรงยิมคนเดียว แถมโทรศัพท์ก็ใช้งานไม่ได้อีก 

"ไอ้แดน พวกกูจัดการยัยอ้วนนั่นให้มึงละ เชื่อเลยว่าต่อไปนี้ยัยนั้นจะไม่มีทางมายุ่งกับมึงอีกแน่."

"กูว่าคงเข็ดไปอีกนาน.."

"พวกมึงทำอะไรยัยนั่น..?"

"ก็แค่ทำให้รู้ว่า คนอ้วนขี้เหร่อย่างยัยนั่นไม่ควรมายุ่งกับมึงอีกไง..555 ไปหาไรกินกันเหอะพวกมึง.."

ชายแดนเริ่มคิดหนักเพราะรู้สึกเป็นห่วงอลิสขึ้นมา เขาจึงรีบวิ่งไปตามหาตัวเธอจนทั่วโรงเรียนแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ 

"ทำไมโทรหายัยนั่นไม่ติดเลยว่ะ..?"

ชายแดนวิ่งหาตัวอลิสจนทั่วจนมาถึงโรงยิม เขาวิ่งเข้าไปใกล้ก็เห็นน้าภารโรงกำลังเปิดประตูโรงยิมพอดี เขาจึงรีบยืนแอบไม่ห่างจากตรงนั้นมากนักและเขาก็ได้เห็นว่าอลิสอยู่ในนั้นจริงๆ 

"เข้าไปทำอะไรอยู่ในนั้นละหนู..?"

"อึกๆๆ หนูเข้ามาหาพี่ค่ะ.."

"แล้วไหนละพี่นะ..พี่หนูอยู่ไหนละ..?"

"ผมอยู่นี่ครับ.."

"พี่แดน...ฮืออออ"

ชายแดนเดินออกมาจากหลังต้นไม้แล้วก็รีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันที อลิสปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นแล้วโผเข้าไปกอดตัวเขาไว้แน่น 

"น้องผมเข้าใจผิดคิดว่าผมอยู่ในนั้นนะครับ."

"งั้นก็รีบกลับบ้านกันนะ เย็นแล้ว"

"ครับ..ขอบคุณครับ"

น้าภารโรงเดินไปแล้วเขาจึงได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้อลิสยืนกอดเขาร้องไห้อยู่แบบนั้น

"หยุดร้องได้แล้ว.."

"อลิสกลัวนี่คะ..ฮือออ"

"กลับบ้านกันได้แล้ว...ป่านนี้คนขับรถที่บ้านเธอรอแย่แล้วมั้ง"

ชายแดนแกะมือเธอออกแล้วกำลังจะเดินนำหน้าไป แต่พอหันมาก็เห็นว่าเธอยังยืนนิ่งไม่ขยับ 

"ไปซิ.."

"..."

ชายแดนเก็นเลือดที่ไหลออกมาที่หัวเข้าของเธอก็ตกใจมาก จึงรีบวิ่งเข้าไปดู 

"นี่เธอมีเลือดออกด้วย ไปซุ่มซ่ามที่ไหนมาเนี่ย..?"

"เมื่อกี้ตอนที่อลิสเข้าไปตามพี่ในโรงยิม แล้วอยู่ๆประตูมันก็ปิด อลิสก็เลยรีบวิ่งมาจนล้มนะคะ"

"แล้วเดินไหวไหม..?"

"ไม่ไหวค่ะ.."

เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆพยุงตัวเธอให้เดินคู่ไปช้าๆพร้อมกับเขา 

"ขอบคุณนะคะพี่แดน.."

เขาพยุงตัวเธอมาจนเกือบถึงรถของที่บ้านเธอ แต่พอหันไปเห็นเพื่อนของเขาเดินมาเขาจึงรีบปล่อยมือเธอทันที 

"เธอเดินไปที่รถเองนะ ฉันมาส่งแค่นี้แหละ.."

เขาพูดจบก็รีบเดินหนีเธอไปทันที อบิสจึงมองตามเขาไปอย่างรู้สึกงงๆ