การรับสตรีอื่นแม้จะในฐานะลูกจ้างแต่ฟางเหนียงก็ไม่วางใจจนต้องให้สามีออกไปล่าสัตว์เช่นที่เขานั้นชอบจะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้รุ่ยหนิงนัก บางครั้งนางเห็นว่าสายตาของนางมองฉีเฉิงราวกับจะจับกินแต่นั่นก็ไม่สามารถไล่นางออกจากเรือนได้เพราะนางไม่มีความผิดใด ๆ ฉีเฉิงเองก็เอ็นดูนางไม่ต่างจากน้องสาว
“ท่านพี่เจ้าคะ” นางอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าควรพูดออกไปดีหรือไม่เรื่องการให้รุ่ยหนิงออกไปอยู่ที่อื่น
“อากาศเย็นเช่นนี้ไยเจ้าไม่เข้าเรือนเล่า เจ้ามีสิ่งใดอยากเอ่ยหรือ” ชายหนุ่มโอบกอดภรรยาที่ยืนอยู่ในสวนเช่นนี้มาสักพัก
“ข้าว่ารุ่ยหนิงก็ทำงานได้สักพักแล้ว เราส่งนางกลับบ้านนางดีหรือไม่เจ้าคะ ป่านนี้บิดานางคงใจเย็นลงแล้ว”
ไม่รู้ว่านางเอ่ยเช่นนี้ควรหรือไม่แต่ครั้นจะให้อยู่ต่อนางก็รู้สึกไม่สบายใจ
“เรื่องนั้น…” ฉีเฉิงฟังคำภรรยาแล้วรู้สึกคิดหนักแต่มาคิดดูแล้วการส่งรุ่ยหนิงกลับก็เป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยจ
