หลังจากรับรุ่ยหนิงเข้ามาทำงานฟางเหนียงก็หาได้อึดอัดใจกับการอยู่ของสตรีผู้นั้นนักเพียงแต่บางครั้งสายตารุ่ยหนิงยามมองสามีของนางดูลึกซึ้งมากกว่าคนรู้จักทั่วไป การอ่านสายตาสตรีง่ายนักสำหรับฟางเซียนเพราะนางนั้นเจอผู้คนมามากแต่ก็แสร้งไม่เห็นเพราะรักษาหน้าสามีหากโวยวายออกมาโดยไร้หลักฐาน
รุ่ยหนิงเป็นคนเสิร์ฟอาหารในโรงเตี๊ยมหากว่างเว้นก็มักจะช่วยเหลืองานผู้อื่น ฟางเหนียงวางใจในเรื่องงานหลายส่วน ด้านฉีเฉิงเองก็ไม่ได้แสดงกิริยาท่าทางใดต่อรุ่ยหนิงให้นางแคลงใจ เขารักษาระยะห่างโดยขอออกไปล่าสัตว์แทนการช่วยงานในโรงเตี๊ยมและหากมีสิ่งใดอยากให้ช่วยก็ให้ถงถงขนกลับมาให้ในเรือนแทน
ฟางเหนียงนั่งปักผ้าพร้อมกับคิดเรื่องราวรุ่ยหนิงอย่างลืมตัวจนเผลอกดปลายเข็มเข้าเนื้อของตนเองถึงได้สะดุ้งอุทานออกมา
“โอ๊ย!/พี่ฉีเจ้าคะ” เสียงร้องอุทานเบา ๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกชื่อสามีจากสตรีที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก ฟางเหนียงนึกแป
