เสน่หามนตรา

แกล้ง

"ผมถามว่าต้องการเท่าไหร่" เชคฮบราฮิมยังคงพูดวนซ้ำเช่นเดิมอย่างกลั่นแกล้ง  ท่าทางของม่านฟ้าเวลาเคืองโกรธโมโห มันดูน่ามอง น่าเสน่หามากสำหรับชายหนุ่ม จนเขานั้นอดใจแทบไม่ได้ อยากจะจัดการเธอให้สาสมกับคำด่าทอที่สาดใส่เขาเสียจริงเชียว แม่นางฟ้าเดินดิน

"ฉันไม่ได้ขายตัวนะ ไอ้บ้า!" ม่านฟ้าคนหน้านิ่งต้องหัวเสียหงุดหงิด เมื่อชายหนุ่มคิดเอาแต่มองเธอในแง่ลบ และพร่ำพูดแค่คำเดิม ๆ ออกมา

"นี่คุณ ฉันเสียเวลาไร้สาระกับคุณมามากพอแล้วนะ" และม่านฟ้าเริ่มป่วยการที่จะพูดต่อเมื่อเชคฮบราฮิมเอาแต่ถามแบบเดิมๆ วกวนจนเริ่มเอือมระอา ต้องเริ่มลดน้ำหนักเสียงอ่อนลงอย่างหน่าย ๆ

"ผมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้ตามที่ราชิตเสนอให้แต่แรกที่เจรจากับคุณ" ให้ตายเถอะปกติเชคฮบราฮิมไม่เคยต้องพูดประโยคยาวขนาดนี้มาก่อน แต่กับม่านฟ้าเขาต้องเปลืองน้ำลายแค่ไหน

"เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้วค่ะ..." ม่านฟ้าเชิดหน้าพูดออกมาอย่างขึงขัง

"ทานข้าวกับผมสักครั้งหน่อยเป็นไร...ม่านฟ้า"

"เอ๋...คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไง " ดวงตาคมสีนิลเบิกกว้างทันใดเมื่อชื่อที่เธอไม่เคยบอกเขาสักครั้งแต่เขานั้นกลับพูดมันออกมา

"ไม่มีอะไรที่ผมอยากรู้แล้วไม่รู้" เชคฮบราฮิมผู้หล่อเหลาบอกกล่าวเสียงนิ่ง

"คุณเป็นใครกันแน่" ม่านฟ้าย้อนถามเสียงเรียบ  แววตาสีนิลจ้องมองไปยังดวงตาคมกริบของเชคฮบราฮิมอย่างเป็นคำถาม  เขารู้ชื่อเธอได้ยังไง ?

"เป็นใครไม่สำคัญ" เชคฮบราฮิมพูดเสียงเรียบในระยะประชิดม่านฟ้า

"สำคัญสิ...จะมาให้ฉันทานข้าวกับคนไม่รู้จักได้ยังไง ใส่อะไรให้ฉันกินก็ไม่รู้"

"ผมไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น"

"บอกใครเขาจะเชื่อกันเล่าพ่อคู๊ณ" ม่านฟ้าสบถเสียงสูงสำเนียงภาษาไทยและเบือนหน้าหนี

"เชื่อเถอะ...ว่าผมเชื่อถือได้"

"คุณฟังออก!"

"ครับ" เชคฮบราฮิมเปล่งเสียงภาษาไทยที่ไม่ชัดถ้อยชัดคำแต่ก็ฟังออกว่าคือคำไหน และไม่แปลกที่เชคฮบราฮิมจะฟังภาษาไทยได้ แค่อาจจะฟังไม่กระจ่างทุกคำ เพราะธุรกิจที่เขาทำสืบทอดมารุ่นต่อรุ่น  ไม่ได้ทำแค่ในประเทศเท่านั้น เขามีหุ้นส่วนที่เป็นชาวต่างชาติหลายภาษารวมถึงประเทศไทย...และก่อนหน้าเขาฟังม่านฟ้าออกแค่ไม่โต้ตอบเท่านั้น

"ฉันไม่ไว้ใจคุณ และขอปฏิเสธ" ม่านฟ้าพูดจบตัดบทหันหลังให้ชายหนุ่มหวังจะเดินจากไป แต่เขาก็คว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทันท่วงที และกระตุกแขนเล็กจนม่านฟ้าเซถลา ร่างบางกระทบกับอกแกร่งแข็งแรง  เชคฮบราฮิมยิ้มกริ่มในใจเมื่อเขาได้สัมผัสส่วนนุ่มนิ่มของม่านฟ้าส่วนนั้น เลือดลมในกายชายพลุ่งพล่านเหมือนถูกกระแสไฟแล่นผ่านเมื่อได้สัมผัสหญิงสาวแม้นมีเนื้อผ้าปิดกั้น

"หนึ่งหมื่น!"

"บ้าบออะไรของคุณอีกเนี้ย!" เสียงแหลมแผดขึ้นพร้อมหันประจันหน้ากับเขา พยายามสะบัดแขนและดิ้นพล่านหวังให้หลุดพ้นจากพันธนาการอ้อมกอดที่ชายหนุ่มนั้นฉวยโอกาสกับร่างกายเธอหลายครั้งเพียงแค่เจอกันไม่กี่นาที แต่ก็ช่างไร้ผล  เมื่อยิ่งดิ้นรนเชคฮบราฮิมก็ยิ่งโอบรัดแน่นขึ้น

"ผมจะจ่ายค่าเสียเวลาในการที่คุณทานข้าวกับผม และเพิ่มอีกหนึ่งหมื่นดอลล่า" เชคฮบราฮิมบอกกล่าวร่ายยาว

"....คุณบ้าไปแล้ว" สิ่งที่ได้ยินทำเอาม่านฟ้าถึงกับหยุดนิ่งเงยหน้ามองอ้าปากเหวอฟังอย่างตกใจ หนึ่งหมื่นดอลล่า! ชายคนนี้บ้าไปแล้วแน่ ๆ นั่นมันไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ มันมากมายสำหรับเธอ

"คุณจะได้รับค่าเสียเวลาทันทีหลังจากคุณตอบตกลง"

"........" ม่านฟ้านิ่งเงียบไม่ตอบกลับอะไร เขาเป็นใครกันแน่...หนึ่งใจก็ลังเล นั่นมันเงินจำนวนไม่น้อยเลยนะม่านฟ้า ก็แค่กินข้าว...ม่านฟ้าจ้องหน้าเชคฮบราฮิมอย่างสงสัย พร้อมความในใจที่กำลังวนเวียนว่าเธอจะเอายังไงต่อดี

"บราฮิม คือชื่อของผม....."

".............." ไร้เสียงหวานตอบกลับแม้เขาจะแนะนำชื่อตัวเอง  เพราะม่านฟ้านั้นยังสงสัยในตัวชายคนนี้ อย่างไม่อาจที่จะยังไว้ใจเขาได้เพราะนี่มันไม่ใช่บ้านเมืองของเธอ

"ตกลงตามนี้" ชายหนุ่มตัดสินทันทีอย่างไม่รีรอให้ม่านฟ้าได้พูดต่อ  ใบหน้าเหลอหลาของม่านฟ้า มองสบตาเขาอย่างงวยงงไร้สติสัมปัชชัญญะ  เขาก็หาได้สนใจไม่ เพราะเวลานี้เขารู้แค่เพียงต้องการทานข้าวกับสาวเจ้าเท่านั้น  ใบหน้าเรียวสวยเสลา ดวงตาคมสีนิล เรียวปากเล็กได้รูป คิ้วดกดำเรียงตัวอย่างมีทรวดทรง เขาอยากมองมันนาน ๆ และต้องการมีเธอเคียงกายในทุกเวลา แต่ว่าคงไม่ใช่ตอนนี้เดี๋ยวนางฟ้าเดินดินของเขาจะตกใจไปมากกว่านี้

เหยื่อแตกตื่นอดชื่นมื่นกันพอดี

"เดี๋ยว ๆ คุณ!..." ม่านฟ้าแผดเสียงขึ้นเมื่อถูกลากอย่างไม่ทันตั้งตัว  ชายหนุ่มลากเธอเดินไปยังโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้ เสียงหายใจแรงฟึดฟัดเมื่อเขาต้องมาทำอะไรในแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ไม่เคยตามผู้หญิงขนาดนี้ความอดทนที่มีจึงเริ่มหดหายลง

"ผมเริ่มจะหมดความอดทน" เชคฮบราฮิมถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ เพราะไม่เคยที่จะใช้เวลาในการพูดคุยกับหญิงใดนานเท่าม่านฟ้ามาก่อน เขาไม่ชิน! ปกติมีแต่คนเสนอและเขาแค่เพียงสนองตอบ เขาคงต้องใช้บทเถื่อนเล็ก ๆ เพื่อกำราบหญิงนางนี้เสียแล้ว