Chapter 5 หนูเป็นประจำเดือน

1223 Words

“ราตรี!!!” ตรัยเรียกเสียงหลง เขาลุกขึ้นรีบหยิบกางเกงจะสวมเพื่อโผออกจากราวป่าไปแก้ตัวกับสาวน้อยที่ยังไม่เคยแบให้เขาชิมเลยสักครั้ง! แต่ทิวากลับกระชากกางเกงของเขาโยนทิ้งไป หล่อนหันไปมองน้องสาวที่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ พร้อมกับเหยียดยิ้ม เป็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ! “พี่ตรัยขา จะรีบไปไหนล่ะ มาต่อกันอีกยกนะคะ” เมื่อเห็นทิวากอดขาตรัยและลูบไล้ตอนุ่มนิ่มของเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ราตรีก็ได้สติหันหลังวิ่งร้องไห้ออกมาจากราวป่า โดยมีเสือปืนเดินตามไปเงียบกริบอยู่ในความมืด ที่ตรัยและทิวาไม่ทันสังเกตเลยว่ามีชายแปลกหน้ายืนอยู่ใกล้กับราตรีด้วย “ราตรี เดี๋ยว! ปล่อยกูโว้ย อีกะหรี่!” เมื่อรู้เช่นเห็นชาติได้ลองลิ้มรสกันแล้ว ตรัยก็ไม่เก๊กสุภาพบุรุษกับทิวาอีกต่อไป เขาเตะแขนหล่อนออกจากท่อนขา แล้วรีบเก็บกางเกงสวม หยิบเสื้อสวมพร้อมกับวิ่งออกจากราวป่าเพื่อตามง้องอนสาวที่เขารักใคร่ เขาจะไม่แต่งงานกับใครหรอก นอกจากราตรี ก็ในหมู่บ้านนี้และหลายๆ หมู่บ้านใกล้ๆ ที่เขาเคยออกล่าพรหมจรรย์พวกสาวๆ วัยขบเผาะ ราตรีนี่แหละที่เยาว์วัย ขาวผ่อง ผิวพรรณดี และเคลมยากที่สุด จนป่านนี้แค่มือหล่อน เขายังไม่เคยได้จับเลย ไม่รู้เพราะราตรีระวังตัว หรือเพราะทิวาเกาะติดหล่อนตลอดเวลาและคอยกันท่ากันแน่ ชายหนุ่มวิ่งออกมายืนงงอยู่กลางถนนดินที่รอบข้างคือหญ้าต่ำๆ เขามองไปรอบๆ ไม่เห็นแม้แต่เงาของราตรี ทั้งที่หล่อนก็เพิ่งวิ่งออกมาเมื่อกี้เองแท้ๆ หล่อนหายไปไวอย่างกับเงา! “โธ่โว้ย!!!” ชายหนุ่มเตะฝุ่นจนฟุ้ง ก่อนวิ่งไปทางบ้านของสาวน้อยเผื่อจะเจอหล่อนระหว่างทาง โดยที่ตรัยไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า... ตอนนี้ราตรีถูกกระชากตัวเข้าไปหลังต้นไม้ใหญ่ริมทาง หล่อนถูกโจรร้ายวัยฉกรรจ์กอดรัดจากทางด้านหลัง โดยที่มือหนึ่งของเขาขยำเต้านมสาวด้วยความกระสัน อีกมือปิดปากจิ้มลิ้มไว้ไม่ให้หล่อนร้องขอความช่วยเหลือ “อื้อ อื้อ!” ราตรีดิ้นรนขัดขืน แต่ดูเหมือนอ้อมแขนของเขาจะเป็นเหล็กร้อนฉ่า แถมสะโพกหล่อนยังถูกไอ้ปืนโตของเขาเสียดสีจากนอกผ้าซิ่นด้วย มันแข็ง มันร้อน แถมยังใหญ่เท่าแขนหล่อนเลยมั้ง โอ นี่เขาพกปืนมาด้วยเหรอเนี่ย ผู้ชายคนนี้... เป็นใครกันแน่!!! “หอมจังนะราตรี” เสียงของเขาที่กระซิบข้างหูมันสั่นพร่าเหมือนเขาไม่สบาย แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีสิทธิ์จับนมหล่อนแบบนี้ แถมยังเอาปืนจี้ด้วย หล่อนไม่มีเงินให้เขาหรอกนะ บ้านหล่อนไม่ได้ร่ำรวยอะไร แค่พอมีพอกินเท่านั้น “ปล่อยหนูนะ!” ราตรีพยายามพูดออกมาหลังดึงมือเขาออกจากปากได้นิดหน่อย สาวน้อยมองหน้าเขาตาเขียว อูยส์... เขากลัวจะตายแล้ว ปืนแอบคิดด้วยความขบขันเอ็นดู “ใจเย็นคนสวย ถ้าหนูพูดเสียงดังไปพี่สาวหนูจะเห็นเรานะ หนูคงยังไม่อยากเจอพี่สาวหรอกจริงมั้ย” ราตรีหยุดดิ้น หล่อนแอบเห็นทิวาสวมเสื้อผ้าออกมาจากราวป่าแล้ว หน้าตาของพี่สาวยุ่งเหยิงเหมือนกับเส้นผมที่กระเซอะกระเซิงไปเป็นทรงนั่นแหละ ทิวาใช้นิ้วมือสางผมอยู่กลางทางเดินอย่างหัวเสีย “พี่ตรัยนะพี่ตรัย คิดว่าฟันอีทิวาแล้วจะทิ้งได้เหรอ ฝันไปเถอะ รู้จักอีทิวาน้อยไป!” ทิวาสบถสาบานกัดฟันกรอดๆ ก่อนเดินไปอีกทางเพราะไม่รู้ว่าตรัยวิ่งไปไหนแล้ว ที่หมายของหล่อนคือบ้านหลังใหญ่ของผู้ใหญ่บ้าน หล่อนจะฟ้องพ่อเขาว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ยังไงก็ต้องมีงานแต่ง ตรัยหนีหล่อนไม่พ้นหรอก! เมื่อพี่สาวลับตาไปแล้ว ปืนก็ยังไม่ปล่อยหล่อนเสียที เขาก้มลงมาสูดหายใจลึกๆ ตรงแก้มนิ่มของหล่อนด้วย ทำอะไรของเขากันเนี่ย “นี่ พี่จะสอนอะไรให้เอามั้ย” “อะไรเหรอ” หล่อนถามได้เพราะเขาลดมือลงจากปากอวบอิ่ม และลูบลงไปจนถึงเอวบางคอดกิ่วจนสาวน้อยขนลุกไปทั่วร่างด้วยความรู้สึกประหลาดที่หล่อนก็ไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร “แต่พี่ช่วยปล่อยหนูก่อนได้มั้ย แล้วก็อย่าเอาปืนมาจี้หนู หนูไม่มีเงินให้พี่หรอก” “ปืน?” ชายหนุ่มทวนคำงงๆ เขาไม่ได้พกปืนมาเสียหน่อยในคืนนี้ เพราะตกลงกับขวานและกองโจรไว้ว่าแค่มาสืบข่าว ส่วนเรื่องปล้นเป็นเรื่องของคืนพรุ่งนี้ต่างหาก “ก็นี่ไง ในกระเป๋ากางเกงพี่ มีกระสุนหรือเปล่า ไม่กลัวมันลั่นโป้งป้างขึ้นมาเหรอ” หมับ! เชี่ย... ปืนอุทานหยาบคายในใจพร้อมกับกัดฟันด้วยความเสียว เมื่อมือเล็กๆ นุ่มๆ ของหล่อนจับไอ้ปืนโตของเขาหมับแบบเต็มไม้เต็มมือ! แม้ราตรีไม่ได้หันมามองก็เถอะ แต่จะมือแม่นอะไรขนาดนี้เนี่ย “อ๊ะ มันแข็งขึ้นด้วยพี่” ก็แหงสิ! ตอนแรกเขาก็หื่นอยากจะบดบี้หล่อนให้ดิ้นจนละเลยเรื่องหาข่าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนอยู่แล้ว พอหล่อนมาจับมัน ขยับมือหมุบหมับบนด้ามปืนของเขา มันก็ยิ่งอยากเอา! อยากกระเด้า! มันจะไม่แข็งจนเหมือนปืนหินปืนเหล็กได้ยังไง! “กระสุนน่ะ มีสิ” เขาก้มลงกระซิบข้างหูหล่อน และจับมือสาวน้อยให้กำไอ้ปืนโตของเขาแน่นขึ้น อูยส์... แม่เจ้าโว้ย! ปืนสูดหายใจลึกๆ กล่อมตัวเองให้อึดเข้าไว้ อย่ามาล่มคามือสาวก่อนได้เสียว! ถึงหล่อนจะทำให้เขาตื่นเต้นแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อนก็เถอะ “เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่จะยิงให้ดู... เผื่อว่าราตรีอยากเห็นว่าปืนของพี่มันดีกว่าของไอ้ตรัยยังไง!” “อ๊ะ!” ราตรีห่อไหล่ปล่อยมือจากปืนใหญ่ของเขาเมื่อชายหนุ่มโอบกอดหล่อนแน่นขึ้น สาวน้อยยกมือดันหน้าเขาไม่ให้โน้มลงมาหอมจูบหล่อน หัวใจเต้นระรัวด้วยความใกล้ชิด จนมือน้อยๆ ปัดแว่นกันแดดของเขาร่วงลงแทบเท้า ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองสบตาเขา อย่างกับมีมนต์สะกดให้หล่อนหยุดดิ้น ร่างกายนุ่มนวลเริ่มร้อนๆ หนาวๆ สงสัยเพราะหล่อนกำลังมีประจำเดือนแน่ๆ เลย อ๊ะ! น้ำประจำเดือนของหล่อนมันไหลพลั่กออกมาอีกแล้ว “ไม่ต้องยิงปืนให้ดูแล้วจ้ะ ถ้าพี่ไม่ได้จะปล้นหนูก็ปล่อยหนูเถอะนะ หนูเป็นประจำเดือน ต้องกลับบ้านไปใส่ผ้าอนามัยแล้ว เดี๋ยวมันเลอะ” แม้จะอายที่ต้องพูดแบบนี้กับผู้ชาย แต่สาวน้อยก็ไม่รู้จะใช้เหตุผลอะไรที่จะทำให้เขาเลิกยุ่มย่ามกับหล่อนเสียที ด้วยความซื่อจึงพูดสิ่งที่คิดด้วยแก้มแดงๆ ที่ทำให้ปืนยิ่งเอ็นดูสาวน้อยในอ้อมแขนมากขึ้นกว่าเดิมอีก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more