Chapter 2 แม่ไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า
1218 Words
เสียงดนตรีงานวัดดังแสบหูจนแทบไม่ได้ยินเสียงพูดคุยกันเลย ราตรีต้องเอียงหูไปใกล้ๆ ริมฝีปากของพี่สาวเพื่อฟังว่าทิวาต้องการบอกอะไรกับหล่อน
“กรี๊ด วันนี้พี่ตรัยหล่อมากเลยราตรี!”
สาวน้อยมองตามที่พี่สาวแอบชี้ให้ดู หล่อนแก้มแดงซ่านเพราะเห็นว่าตรัย ลูกชายผู้ใหญ่บ้านสวมเสื้อผ้าราคาแพงสั่งตัดจากในเมือง เขาดูหล่อเหลากว่าปกติ อย่างกับเทพบุตรมาจุติก็ไม่ปาน
ราตรีแอบหลงรักตรัยมานาน และเขาก็มีใจให้หล่อนด้วยเพราะตรัยมักส่งสายตาหวานเชื่อมให้สาวน้อยเสมอ บางครั้งก็มีของมาฝาก เวลาตรัยลงจากเขาเข้าไปในเมือง รวมถึงมีจดหมายส่งให้หล่อนไม่ขาด แต่ราตรีไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกกับเขาอย่างโจ่งแจ้ง
นั่นเพราะทิวาก็ชอบตรัยอยู่เหมือนกัน และชอบแบบออกนอกหน้าด้วย ไม่ใช่แอบมองแบบหล่อน
“พี่ตรัยขา ไปนั่งชิงช้าสวรรค์กับทิวามั้ย”
ทิวาปราดเข้าไปกอดแขนตรัยและใช้ทรวงอกอวบอัดเบียดต้นแขนเขาบดๆ ยั่วๆ สายตาของหล่อนหวานเยิ้มไปด้วยความคาดหวังว่าเขาจะมีใจ ถ้าถามว่าหล่อนรักตรัยมั้ย ก็ไม่หรอก! แต่หล่อนชอบความหล่อ รวย และดีกรีลูกชายผู้ใหญ่บ้านของเขามากกว่า
“ราตรีไปด้วยกันมั้ย”
ตรัยหันมาชวนด้วยท่าทางอึดอัด เขาอยากจะคุยกับสาวน้อยแก้มใสวัยแรกแย้มมากกว่าทิวาที่ดูก๋ากั่นเจนจัดไปทุกกิริยา แต่ราตรีกลับส่ายหน้าปฏิเสธด้วยแววตาเศร้าๆ
“พี่ตรัยไปกับพี่ทิวาสองคนเถอะจ้ะ เดี๋ยวหนูจะเดินรอแถวๆ นี้นะพี่ทิวา”
“จ้า เอ้า เอาเงินไปซื้อขนมกินรอพี่นะ”
ทิวาใจป้ำยัดเงินใส่มือน้องสาวแล้วฉุดแขนตรัยไปจนถึงชิงช้าสวรรค์ที่วนมาครบรอบพอดี หญิงสาวทำเป็นไม่เห็นแววตาเสียดายที่ตรัยหันไปมองราตรีเป็นระยะ หล่อนฉุดเขาขึ้นชิงช้า และตั้งใจว่าจะเผด็จศึกชายหนุ่มให้ได้เลยคืนนี้
“พี่ตรัยเข้าไปในเมืองมาเหรอจ๊ะ เสื้อตัวนี้ไม่เคยเห็นพี่ใส่เลย”
ทิวาชวนชายหนุ่มคุยจากเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามในชิงช้าสวรรค์ขนาดเล็ก
“อ้อ ใช่”
ตรัยตอบ แต่ก็ยังมองออกไปข้างล่าง เห็นราตรีกำลังซื้อสายไหมอยู่ไม่ไกล พอมองจากที่สูงแบบนี้ก็เห็นเนินอกอวบอัดของสาวน้อยชัดกว่าที่เคยเห็น ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก กลางกายแข็งจนปูดออกมาจากเป้ากางเกง!
ทิวามองตามแล้วทำท่าฮึดฮัดด้วยความริษยา ก่อนจะลุกขยับไปนั่งข้างๆ เขา หล่อนหอมแก้มชายหนุ่มอย่างใจกล้าหน้าด้านจนตรัยสะดุ้ง
“ทำอะไรน่ะทิวา”
ตรัยขยับหนีไม่ได้เพราะชิงช้ามันแคบมาก เขาตกใจจนตาโต กลัวว่าราตรีจะเห็นเข้า
ทิวาลูบไล้เสื้อราคาแพงของเขาอย่างยั่วยวนลงมาจนถึงตอแกร่งที่แข็งอยู่ในกางเกง มือของหล่อนจับมันหมับ! ก่อนกระซิบเขาเสียงกระเส่า
“ลงจากชิงช้าแล้วไปเอากันดีมั้ยพี่ หนูให้ฟรีนะ ถ้าพี่ไม่เอาก็โง่ตายห่าเลย จริงปะ”
ตรัยมองสบตาทิวา ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก
ถึงเขาจะชอบน้องสาวมากกว่าก็เถอะ
แต่ในเมื่อแม่ดอกไม้กลางคืนแสนหวานทำตัวยากนัก เขาจะขยี้ดอกไม้กลางวันจอมร่านให้หายคันเสียก่อนในคืนนี้ เขาก็ไม่ผิดอะไรนี่หว่า!
ราตรีเดินกินสายไหมจนเกือบหมดไม้แล้วแต่ไม่เห็นพี่สาวกับตรัยลงมาจากชิงช้าสวรรค์ซะที สาวน้อยเลยเดินไปส่องดูตามชิงช้าอันต่างๆ แต่ก็ไม่เห็นทั้งสองคนเลย สงสัยจะลงมากันตอนหล่อนเผลอ
อ้าว! แบบนี้ก็หลงกันแล้วล่ะสิ
ตุบ!
“ว้าย”
สาวน้อยอุทานด้วยความตกใจเมื่อหล่อนเดินมองซ้ายมองขวา ไม่ดูทาง ทำให้ชนเข้ากับไหล่กว้างของผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าร้านขายไอศกรีมแท่ง ร่างเล็กๆ ของราตรีล้มลงกองกับพื้นจนฝุ่นดินเลอะผ้าซิ่นไปหมด แถมขนมสายไหมที่ยังกินไม่หมดก็หล่นลงเปื้อนฝุ่นด้วย
“โธ่ น้องสายไหม”
ราตรีหยิบไม้ที่ถูกพันด้วยขนมซึ่งเหลือเล็กน้อยขึ้นมามองด้วยดวงตาแดงๆ สงสารน้องขนมหวานที่ยังไม่ทันถูกหล่อนรับประทานก็คลุกฝุ่นกินไม่ได้ไปซะแล้ว
“หึ!”
ชายที่ถูกชนยกกำปั้นขึ้นปิดปากแอบหัวเราะ ก่อนที่เขาจะหันไปพูดบางอย่างกับพ่อค้าไอศกรีมแล้วนั่งยองๆ ลงตรงหน้าหล่อน ชายหนุ่มยิ้ม แล้วยื่นไอศกรีมรสถั่วดำเหมือนกับที่เขากำลังกินอยู่มาให้
“เอ้า แทนคำขอโทษจากพี่นะ”
ราตรีมองเขา หล่อนมั่นใจว่าไม่รู้จัก แม้ว่าจะมีแว่นกันแดดปิดบังดวงตาของเขาไว้ก็เถอะ แต่หน้าหล่อเหลาคมคายแบบนี้ จมูกโด่งอย่างกับหมอฝรั่งที่เคยมารักษาคนแก่ในหมู่บ้านฟรี ปากรูปกระจับสวย มีหนวดเคราตัดสั้นสมกับเป็นชายชาตรี หล่อนไม่เคยเห็นหน้าเขาที่นี่เลย
“ไม่เอาค่ะ แม่ไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้า”
สาวน้อยตอบซื่อๆ หล่อนทำให้เขาหัวเราะออกมา ก่อนจะถอดแว่นกันแดดออก
ว้าว... ตาเขาสวยชะมัด พอรวมกับเครื่องหน้าครบครันคมเข้มแล้ว เขาหล่อวัวตายควายล้มเลยล่ะ!
ดาราหรือเปล่าเนี่ย!!!
“เอ้า เห็นหน้ากันแล้ว ไม่แปลกหน้าแล้วนะ”
ชายหนุ่มเขย่าซองใส่ไอศกรีมเบาๆ
“แล้วไอติมนี่ก็อยู่ในซอง หนูรับไปได้ พี่ทำขนมหนูตกพื้น พี่ชดใช้คืน ไม่เห็นเป็นไรเลย”
ราตรีรับซองไอศกรีมมาอย่างกลัวๆ กล้าๆ ก่อนที่ชายหนุ่มจะฉวยไม้สายไหมเปื้อนฝุ่นจากหล่อนไปฝากพ่อค้าไอศกรีมทิ้งถังขยะ แล้วยื่นมือให้สาวน้อยจับ
“พี่ชื่อปืน น้องชื่ออะไร”
“ราตรีจ้ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ทีนี้เราก็ไม่ได้เป็นคนแปลกหน้ากันแล้วนะ น้องราตรี”
สาวน้อยยื่นมือให้เขาช่วยฉุดลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มน่ารักไร้เดียงสาที่ทำให้ปืนแทบจะควักหัวใจของเขาไปวางไว้ในมือของหล่อนอย่างง่ายดาย!
“ยินดีจ้ะพี่ปืน หนูชอบไอติมรสนี้มากเลย”
ระหว่างที่สาวน้อยกินไอศกรีมอย่างมุ่งมั่น ปืนก็เหล่มองหาขวานที่มางานวัดเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าเดินหายไปไหนแล้ว จนเจอน้องชายกำลังหลีสาวที่เป็นเป้าหมายอยู่อีกทางหนึ่ง ขวานกำลังหันมาพอดี ปืนจึงใช้ร่างสูงใหญ่ของตัวเองขวางราตรีไว้จนมิด เป็นตายร้ายดีก็จะไม่ให้ขวานเห็นหล่อนในคืนนี้อีกเด็ดขาด!!!
เขาพยักหน้าให้ขวานที่กำลังสืบเรื่องราวในหมู่บ้านจากสาวคนนั้น ให้ทำงานต่อ ขวานเองก็พยักหน้าคืน แล้วกอดไหล่สาวสวยเดินไปอีกทาง ดูท่าแล้วคงไปนอนถามกันทั้งคืนในป่าละเมาะแถวนี้นั่นแหละ เพราะสาวเจ้าเองก็ดูยินยอมให้ล้วงความลับ และล้วงควักง่ายๆ ด้วย!
- Writer
