ตอนที่ 3
903 Words
ณ บริษัทมาตินแอร์ไลน์ ดาริกามองตึกสูงตรงหน้า และรีบเดินเข้าไปข้างในทันที
"ขอโทษนะคะพี่ ที่นัดสัมภาษณ์งาน อยู่ชั้นไหนคะ" ดาริกาเอ่ยถามประชาสัมพันธ์
"อยู่ชั้น 54 ค่ะ ขึ้นลิฟท์ตัวที่6 นะคะ" ประชาสัมพันธ์เอ่ยบอกสาวเฉิ่มตรงหน้า
"ขอบคุณนะคะ" ดาริกาเอ่ยขอบคุณ ก็เดินไปรอที่หน้าลิหท์ทันที
"ติ้งต่อง~" เสียงลิฟท์เปิดออก ดาริกาก็มองชายหญิงตรงหน้า ที่กำลังกอดจูบกันอย่างดูดดื่ม
"มองอะไรยัยเฉิ่ม" นิคโคลัสละจูบจากแฟนสาว แล้วหันมาต่อว่าผู้หญิงที่มองเขา กับแฟนสาวอยู่
"อ่อ ก็คุณมาทำอะไรกันในลิฟท์ล่ะ" ดาริกาเมื่อได้สติก็รีบต่อว่าเขา ที่ทำอะไรประเจิดประเจ้อ หน้าตาก็ดีไม่หน้าทำตัวแบบนี้เลย
"นี่เธอว่าฉันเหรอห้ะ ยัยเฉิ่ม" นิโคลัสพูดไปแบบไม่พอใจ
"ฉันไม่ได้ชื่อยัยเฉิ่ม ถ้าคุณอยากมากนักก็ไปทำกันที่อื่น นี่มันที่สาธารณะ" ดาริกาเอ่ยบอกด้วยเสียงขุ่น
"นี่ยัยเฉิ่ม เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!!" นิคโคลัสเริ่มโกรธจัดที่เธอมาต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้
"จะใครก็ชั่งหัวคุณสิ ไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อย" ดาริกาด่ากราดใส่ชายหนุ่มฝรั่งคนนี้แบบไม่แคร์
"นี่เธอ!! มันจะมากไปแล้วนะ" นิคโคลัสพูดเสียงดังใส่สาวเฉิ่มตรงหน้า ก่อนจะสำรสจสาวตรงหน้าแล้วพูดดูถูกเธอว่า
"ก็แค่ผู้หญิงจืดๆคนหนึ่ง ที่ไม่มีใครเอา มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันห้ะ" นิโคลัสต่อว่าสาวตรงหน้าแบบสะใจ
"การแต่งตัวของฉันมันหนักหัวคุณรึไง "ดาริกาเริ่มโกธรที่ชายหนุ่มตรงหน้า ดูถูกเธอ
"หึ แต่งตัวแบบนี้ชาตินี้ทั้งชาติ ผู้หญิงอย่างเธอก็หาผัวไม่ได้หรอก " นิคโคลัสเอ่ยเสียงดัง
"ไอ้บ้า...ฉันหาได้ไม่ได้ มันก็เรื่องของฉัน"ดาริกาเอ่ยด่าแบบสุดทน
"พอเถอะค่ะนิค เดียวตกเครื่องนะคะ อย่าไปถือสายัยนี่เลย ไปกันเถอะค่ะ" เจสสิก้าเอ่ยห้ามแล้วเกาะแขนแฟนหนุ่ม แล้วรีบดึงเขาออกไป
"ฝากไว้ก่อนเถอะ วันนี้ถือว่าเธอ โชคดีที่แฟนฉันห้ามไว้ " นิคโคลัสบอกก่อนจะเดินออกไป
"ไอ้ลามก" ดาริกามองอย่างอึ้งๆ ก่อนจะด่าตามหลังเขาไป นี่เธอซวยแต่เช้าเลยเหรอ เจอแต่คนบ้าๆ ก่อนจะรอลิฟท์ต่ออีกรอบนึง พอเธอขึ้นมาสัมภาษณ์งานก็ต้องอึ้ง เมื่อเห็นคนมาสัมภาษณ์นับสิบคน เธอจึงได้รอจนเป็นคนสุดท้าย
"เชิญค่ะ ท่านประธานรอคุณอยู่" ดาริกาจึงลุกขึ้นและเดินเข้าห้องไป
"สวัสดีดีค่ะ ท่านประธาน " ดาริกาเอ่ยออกไปอย่างนอบน้อม
"นั่งสิ " คุณหญิงญาดาสั่งคนตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอง
ดาริกาก็นั่งลงตามที่ท่านประธานสั่ง
"เอ้า นี่หนูคนเมื่อวานนิ" คุณหญิงญาดาเอ่ยทักขึ้นอย่างดีใจ ที่เห็นเด็กสาวที่ช่วยเธอเมื่อวาน
"อ่อ คุณป้า เอ้ย!! ท่านประธาน" ดาริกาไม่รู้จะเอ่ยอะไรได้แต่พูดผิดๆถูกๆ
"หนูมาสมัครงานใช่ไหมลูก " คุณหญิงญาดาถามเด็กสาวอย่างเอ็นดู
"ใช่ๆค่ะ " ดาริการับคำแบบดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้ง
"ดีเลย ฉันรับหนูเข้าทำงานกับฉัน พรุ่งนี้เริ่มงานได้เลยนะ" คุณญาดาเอ่ยบอกกับหญิงสาวด้วยเสียงดีใจ
"ไม่สัมภาษณ์หนูก่อนเหรอคะ" ดาริกาถามออกเพื่อความแน่ใจ แล้วแอบสงสัยในใจว่าทำไมถึงรับเธอง่ายจัง
"ไม่ต้องหรอกจ๊ะ ฉันถูกชะตากับหนู มาทำงานกับฉันนะ" คุณหญิงญาดาบอกออกไปก็ยิ้ม
"จริงเหรอค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ท่านประธาน" ดาริกาไหว้ขอบคุณและเอ่ยด้วยความดีใจ
"ไม่ต้องเรียกป้าว่าท่านหรอก เรียกคุณป้าแทนเถอะนะลูก" คุณหญิงญาดาบอกด้วยความเอ็นดู
"ก็ได้ค่ะ แต่ถ้าต่อหน้าคนอื่น หนูขอเรียกว่า ท่านประทานนะคะ" ดาริกาเอ่ยออกไป เพราะเธอรู้สึกเกรงใจ
" ได้สิจ้ะ แล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ ป้าจะถามเมื่อวานก็วุ่นวายกันจนลืมเลย" คุณหญิงญาดาตอบด้วยรอยยิ้ม แล้วถามชื่อของเด็กสาวตรงหน้า
"หนูชื่อ ดาริกาค่ะ คุณป้าเรียกดาวเฉยๆก็ได้ค่ะ หนูแต่งตัวแบบนี้มาทำงานได้ใช่ไหมคะ" ดาริกาเอ่ยถามเพราะบุคลิกภายนอก ของเธอมักจะมีคนคอยว่าอยู่เสมอ แต่เธอก็เลือกที่จะแต่งตัวแบบนี้
"ได้สิจ้ะ หนูจะแต่งแบบไหนก็แล้วแต่หนูเลยจ้า.." แต่เดี๋ยวต่อไป..ฉันจะเปลี่ยนหนูเอง.. คุณหญิงญาดาคิดอยู่ในใจ ขอแค่เด็กคนนี้มาทำงานกับเธอก็พอ
เธอชอบเด็กคนนี้นอกจากจะมีน้ำใจแล้ว ยังเป็นเด็กที่แข็งแกร่งซึ่งตรงข้ามกับบุคลิกของตัวเองมาก และที่เธอรับเด็กสาวเข้ามาทำงาน เธออยากตอบแทนน้ำใจของเด็กสาวคนนี้ จึงรับเธอเข้ามาทำงานด้วย
- Writer
