ตอนที่ 1
792 Words
"ดาว" ดาริกา เทียมไพรศาล สาวน้อยวัย 22 ปี ที่เรียนจบมาด้วยเกรดเฉลี่ยเกียรตินิยมอับดับ1 ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง แต่บุคลิกของเธอกับตรงข้าม กับความสามารถของเธอทุกอย่าง
เพราะเธอแต่งตัวเป็นยายป้าเฉิ่มๆคนหนึ่งจนเพื่อนๆ ต่างก็เรียกเธอว่า ยัยแว่น แต่เธอก็โชคดีที่มีเพื่อนสนิทสองคนคอยเคียงข้าง คือ พัดชาและหนูนิ่ม พัดชาเป็นสาวห้าวๆ ออกแนวทอม แต่ไม่ใช่ทอมเพราะพัดชามีแฟนสุดหล่ออยู่แล้ว คงเป็นเพราะบ้านของพัดชา ทำกิจการเกี่ยวกับค่ายมวย เลยทำให้พัดชาถูกปลูกฝังให้แข็งแกร่งตั้งแต่เด็กๆ เมื่อดาริกาถูกเพื่อนๆที่คณะรังแก พัดชาก็มาช่วยเธอเสมอ
ส่วนหนูนิ่ม เป็นคุณหนูคนสวย ลูกเจ้าของร้านจิวเวอร์รี่และนิตยสาร Lamu ที่ดังติดอันดับต้นๆของเมืองไทย
หนูนิ่มเป็นผู้หญิง ที่มีใบหน้าอ่อนหวาน แต่แฝงด้วยความร้ายกาจอย่างเต็มเปี่ยม ชอบวีน ชอบเหวี่ยง ตามประสาคุณหนูเอาแต่ใจ ซึ่งต่างกับชื่อของเธอโดยสิ้นเชิง แต่ความจริงแล้วหนูนิ่ม เป็นคนที่จริงใจและรักเพื่อนมากๆ
ส่วนเธอนะเหรอ..ดาว ยัยป้าจอมเฉิ่มประจำกลุ่ม เป็นแค่เด็กต่างจังหวัด ที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ แต่ครอบครัวของเธอก็ทำธุรกิจ รีสอร์ทเล็กๆ อยู่ที่ภูเก็ต
พวกเธอทั้งสามคนเป็นเพื่อนกัน ตั้งแต่ปี1 จนกระทั่งจบ ดาริกาไม่เคยคิดว่าเธอจะเจอ เพื่อนดีๆแบบทั้งสอง จนกระทั้งวันหนึ่งเธอได้ช่วยหนูนิ่ม ที่ถูกรุ่นพี่แกล้งจนตกน้ำตกท่าไป เธอและพัดชาจึงรีบกระโดดลงไปช่วยหนูนิ่มไว้ หลังจากนั้นพวกเธอทั้งสาม ก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตลอด
จนตอนนี้เรียนจบ หนูนิ่มก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ส่วนพัดชาก็ดูแลกิจการค่ายมวยที่ต่างประเทศแทนบิดา
ส่วนเธอต้องมาหางานทำงกๆ เพราะตั้งแต่แม่ของเธอเสียชีวิตไป พ่อจึงแต่งงานใหม่กับเมียน้อยที่ซุกไว้ แถมยังแอบมีลูกด้วยกันอีก เธอจึงรับไม่ได้ ที่พ่อหลอกแม่และเธอมาเป็นสิปปี เธอจึงทะเลาะกับพ่อ จนพ่อไล่เธอออกจากบ้าน แถมยังไม่ส่งเงินให้เธอใช้ ความฝันที่จะไปเรียนต่อเมืองนอก ของเธอจึงเป็นอันล้มไป...
เธอไปสมัครงานมาแล้วหลายบริษัทแต่ไม่มีใครสนใจรับเธอ เข้าทำงานเลยทั้งๆที่เธอ จบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งมา แต่เขาก็บอกว่าบุคลิกของเธอ ไม่เหมาะกับงาน นี่เธอหางานมาเดือนนึงแล้วยังไม่ได้สักที่ จนตอนนี้เงินเก็บของเธอ ก็หมดลงไปเรื่อยๆ
"กริ๊งๆ~ กริ๊งๆ~" เสียงโทรศัพท์ของดาริกาดังขึ้น เธอจึงกดรับเมื่อเห็นเป็นเบอร์ เพื่อนของเธอ
"ว่าไงจ๊ะคุณหนูนิ่มคนสวย" ดาริกาเอ่ยทักหนูนิ่ม
"หางานได้รึยังยัยดาว ไปทำงานกับพี่นัทไหม?" หนูนิ่มเอ่ยถามเพื่อนสาว ด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหนูนิ่ม รบกวนแกกับพี่นัทเปล่าๆ" ดาริกาเอ่ยออกมาอย่างเกรงใจ เพราะที่ผ่านมาหนูนิ่มก็ช่วยเธอมาตลอด ถึงแม้จะอยู่ที่ต่างประเทศก็ตาม
"รบกวนอะไร พี่นัทบอกให้แก ไปทำงานกับเขาด้วยซ้ำ" หนูนิ่มบอกเพื่อนสาวออกไป ถึงแม้ดาริกาจะแต่งตัวเฉยๆ แต่ถ้าเปลี่ยนตัวเอง ดาริกาก็สวยมากเลยทีเดียว
"เอาไว้ฉันคิดดูก่อนนะแก " ดาริกาเอ่ยบอกเพื่อนสาว
"ได้ๆ ฉันดีใจนะที่แกเข้มแข็งได้ แบบนี้ฉันก็หายห่วง" หนูนิ่มเอ่ยอย่างดีใจที่เห็นเพื่อนสาว เข้มแข็งแล้ว คงเพราะดาริกาเจอเหตุการณ์หลายๆอย่าง จึงทำให้เธอเข้มแข็งได้
"ฉันไม่ให้แกมาปกป้องฉันตลอดไปหรอกย่ะคุณหนูนิ่ม" ดาริกาแซวออกไปแล้วก็ยิ้มออกมา
"จ้า เดี๋ยวอีกสองเดือนฉันจะกลับไทย ฉันจะไปหานะ" หนูนิ่มบอกเพื่อนสาวไป
"แกพึ่งไปนะหนูนิ่ม จะรีบกลับมาทำไม " ดาริกาถามอย่างแปลกใจ
"ก็ฉันอยากกลับไง แกอย่าถามมากน่า แค่นี้แหละเปลืองตัง" หนูนิ่มพูดตัดบท จะให้เธอบอกได้ยังไง ว่าจะกลับมาเซอไพร์สวันเกิดให้
"เออๆ แล้วโทรหาพัดด้วยนะ มันบ่นๆคิดถึงแกอยู่" ดาริกาบอกออกไป
"เจ้าค่ะ บายนะเพื่อนรัก จุ๊บ" หนูนิ่มก็วางสายไป ดาริกาจึงหางาน ในอินเตอร์เน็ตต่อทันที
- Writer
