พี่ชาย [My Brother]
บทที่ 11
"มีน ! มีน ! ลืมตาดิวะ มีน!! พี่ขอโทษ..." พอฉันเริ่มรู้สึกตัว ก็ได้ยินเสียงพี่เมษร้องเรียกชื่อฉันอยู่ บวกกับแรงจากการเขย่าตัวของพี่เมษ รู้สึกโล่งมากจากก่อนหน้านี้ ที่มันรู้สึกว่าอึดอัดหายใจไม่ออกเหมือนก้าวขาเข้าไปในนรกแล้วก้าวหนึ่ง
"เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย ถ้าน้องเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง" ฉันค่อย ๆ ตื่นลืมขึ้น ก็ได้ยินเสียงแม่บ่นพี่เมษเลย โอ๊ยหนักหัวจังวะ ฉันค่อย ๆ ประคองตัวให้ลุกขึ้น
"อ้าว ค่อยๆ ลูก ค่อยๆ" แม่เข้ามาช่วยประคองตัวฉันให้ลุกขึ้น
"เป็นไงบ้างลูก" แม่ถามด้วยสีหน้ากังวล
"ดีขึ้นแล้วค่ะ"
"เมษนี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง น้องว่ายน้ำไม่เป็น เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง" แม่หันไปต่อว่าพี่เมษที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
"แม่บ่นแบบนี้มาร้อยรอบแล้วนะ ใครจะไปรู้ล่ะ ยัยนี่แสบจะตาย มาแกล้งผมก่อนผมก็แค่แกล้งกลับ" หูยยย ไม่มีสำนึก นี่แทบตายเลยนะเว้ย
"เอาเถอะ ๆ ไม่เป็นอะไร
