ผมได้ยินเสียงเธอร้องไห้อยู่ในห้องของตัวเอง ผมเองเป็นหมอยังไงก็ต้องเข้าไปรักษาเธอ นี่คือหน้าทีของผม แต่ครั้งนี้เธอก็ผิด เธอหนีผม เธอก็รู้ว่าที่ตัวเองเป็นมันคุมยาก ทั้งที่ตัวเองก็รู้ถึงสิ่งที่จะตามมา ผมเปิดประตูเข้าไปในที่ชั้นล่าง ห้องที่ผมมาทุกวัน
“มาทำไม!!!!!” เสียงทักทายจากเจ้าของห้อง ทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมา
แววตาของมาริยะจ้องมาที่ผม มันเต็มไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ ตาที่บวมเป่งบอกบอกถึงการร้องไห้ที่ยาวนาน เธอเสียใจขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ เพียงแค่ผมบอกให้เลิกกับแฟนเนี่ยนะ ถ้าไม่ชอบผมแล้วมาจูบผมทำไม ผมเดินมาหาเด็กน้อยที่นั่งอยู่บนเตียง โทรศัพท์ของเธอยังมีข้อความเข้าอยู่ตลอดเลย อะไรจะชอบเขาขนาดนั้น
“อยากจะมีแฟนให้ถึงเวลาก่อนได้ไหม ไม่ใช่เจอเค้าแค่สองวันก็ตกลงเป็นแฟนกันมันเร็วไปไหม หมอก็อยากจะสอนในฐานะพี่ชาย” ผมพยายามจะพูดกับเธอดีๆ แต่ผมก็ไม่ได้อยากให้เธอมีแฟนไง!!!
“หมอมีสิทธิ์อะไรมาห้าม” เ
