“งั้นถ้ารู้สึกไม่ดี มาริจังบอกหมอนะ”
“อื้มมมมม” อยากจะยิ้มให้หมอจังเลย แต่ยิ้มไม่ออก เจ็บจี๊ดลึกๆ
ริมฝีปากอุ่นค่อยๆประทับลงหัวไหล่ของฉันอย่างแผ่วเบา มือใหญ่ลูบผ่านเรียวแขนช้า q แล้วร่างของฉันก็ถูกอุ้มขึ้นมาจากพื้น โดยไร้เดรสที่ปกปิดร่างกายอีกแล้ว มีเพียงบราและแพนดี้ตัวจิ๋วเท่านั้น ร่างของฉันถูกวางอย่างแผ่วเบาบนโซฟาหนัง อาจจะมองว่าวิธีนี้สิ้นคิด แต่ฉันคิดแล้ว ถ้าเกิดว่าฉันถูกจับกลับไปอีก เพื่อที่จะไม่ให้หมอไม่ถอดใจที่จะไปช่วยฉัน นี่มันเลยเป็นการเดิมพันด้วย
“มาริยะจะโกรธไหมนะ” แล้วจู่ๆหมอก็ถามถึงฉันขึ้นมา ดีใจจัง แค่นี้ก็ดีใจมากๆแล้ว ฉันยืดตัวไปจูบสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากของหมออีกครั้ง เพื่อบอกว่าฉันโอเค คนที่ไม่โอเคมันตายอยู่ ช่างหัวมัน เพราะถ้าหมอถามฉัน ฉันโอเค
ริมฝีปากเรียวที่ก้มลงมาจูบช้าๆอย่างละมุนละไม มันชวนทำให้คนที่โหยหาความรักจากใครสักคนอย่างฉัน หลงใหลได้ปลื้มไปกับมัน กลิ่นลมหายใจ
