“อะไรทำให้แกกลับมาบ้านได้ รักษาเด็กผู้หญิงคนนั้นหายรึยัง” พ่อผมถามขึ้นมา โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยซ้ำ จากวันที่ไปดูตัวครั้งนั้น ผมก็ไม่ได้กลับบ้านอีกเลย การที่โดนพ่อหลอกว่าป่วย แล้วกลายเป็นนัดดูตัวมันรู้สึกแย่
“หายแล้ว อย่างน้อยก็ 80% ความทรงจำของเธอกลับมา” ประโยคของผมทำให้คนที่นั่งกินสเต็กเงยหน้าขึ้นมามองผมทันที
“เธอว่ายังไงบ้าง”
“เธอไม่ได้ถูกข่มขืน” คำตอบของผมทำให้อิ่มแทบจะทันที ผ้าเช็ดปากถูกนำขึ้นมาปาลงกับโต๊ะอย่างหัวเสีย การที่เด็กคนหนึ่งไม่ได้ถูกข่มขืน มันไม่ใช่เรื่องดีเหรอ
“การสะกดจิตอาจจะผิดเพี้ยน หรือไม่เธอก็สับสน ทำให้เธอสับสนความเป็นจริงกับเรื่องสร้างขึ้น เธอไม่ได้ถูกข่มขืนได้ยังไงนิติเวชก็ตรวจร่างกายว่ามีการชำเราแล้ว ฉันว่าแกอย่าไปเชื่ออะไรี่คนบ้านพูดเลยหน่า เมื่อไหร่จะไปหาหนูหนึ่ง ยังไงแกก็ต้องแต่งงาน หนีให้ตายยังไงก็ต้องแต่งอยู่ดี”
“ทำไมพ่อถึงคิดว่าความทรงจำมันผิ
