สีหน้าเคร่งเครียดของเขาทำให้หญิงสาวงุนงง มือเขากำแน่นเพื่อระบายโทสะที่กำลังเกิด ลูกน้องคนสนิทของพ่อเขามาทำอะไรที่นี่ หวังว่าทุกอย่างคงไม่เป็นอย่างที่เขาคิดหากเป็นอย่างนั้นละก็เขาคงต้องเปิดสงครามกับพ่อตัวเอง
หวังว่า... มันคงจะไม่เกิดโศกนาฏกรรมเหมือนแม่ของเขา
เขาขี้เกียจจะเถียงกับเธออีกต่อไปแล้ว คนอย่างเขาทำได้ก็แค่บังคับขู่เข็ญแล้วก็ดื้อรั้นดันทุรังก็แค่นั้น คนอย่างเขาทำได้แค่เพียงเท่านี้ อยากจะพูดหวานบ้างแต่ปากดันหนัก คงต้องใช้เวลาฝึกกว่าจะพูดคำนั้นออกมายิ่งคำว่ารักแล้วไม่มีในพจนานุกรมของคนอย่างลุคส์ อัลเบอร์ทีนเลยสักนิด
มือหนาคว้ามือบางไว้ รั้งให้เธอเดินออกไป หญิงสาวพยายามสะบัดข้อมือ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ สายตาหลายคู่เริ่มจับจ้องมาที่คนทั้งคู่ร่างบางจึงหยุดออกฤทธิ์
“แม่ครับ”ไทม์เรียกชื่อมารดาทันทีที่เขาเปิดประตูเข้ามา
“ว่าไงลูก”หญิงสาวรีบเดินไปหาลูกทันที
“แม่กับพ่อดีกันแล้วใช่ไหม?”
หญ
