พระชายาอ้อนรัก

1

เมืองเกาซาน แคว้นจ้าว

ห่างจากกำแพงวังสูงตระหง่านไม่เกินสามสิบลี้ เลี้ยวผ่านถนนซือเป่าที่คึกคักตั้งแต่รุ่งสางจนกระทั่งอาทิตย์ลับขอบฟ้า ถนนเส้นนี้มีทั้งโรงเตี๊ยม โรงน้ำชาที่แย่งกันผุดขึ้นในยามกลางคืน แสงจากไฟโคมแข่งกันแย่งแสงจากดวงดาวมองดูสว่างไสว ทิ้งระยะห่างมาอีกสองหัวมุมถนน จวนใหญ่โตตั้งตระหง่านกินบริเวณเนื้อที่กว้างขวาง เจ้าของจวนคืออัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายนามว่า ‘กุ้ยไป๋เทียน’

เรือนใหญ่และเรือนเล็กที่ตั้งอยู่รวมกันล้อมรอบด้วยต้นไม้มงคลมากมาย ทั้งกุ้ยฮวา ปลูกแซมด้วยสามสหายแห่งเหมันต์ ไผ่ สน และเหมย เพื่อให้เป็นสิริมงคลแก่จวนและผู้เป็นนายเรือน ทุกจวนได้รับการดูแลอย่างดีเพราะมีบ่าวไพร่ใช้สอยนับร้อย

ทว่าเรือนเล็กหลังหนึ่งที่ไม่ได้ตั้งโดดเด่นนัก ด้านหลังสวนสมุนไพรกลับไร้การเหลียวแล แม้แต่หลังคาที่มีรอยรั่วจนทุกคราที่ฝนตกรั่วซึมลงไปเปียกชื้นเครื่องนอน กลับไม่เคยมีคำสั่งให้ปรับปรุงซ่อมแซม ร่างอรชรอ้อนแอ้น กิริยาแช่มช้อยนุ่มนวล มองซ้ายมองขวา ไม่เห็นมีบ่าวไพร่จากเรือนใหญ่ผ่านไปมาทางนี้นางจึงวิ่งกลับมาที่หน้าต่าง คว้าตะกร้าสานด้วยไม้ไผ่ภายในบรรจุไข่ต้มที่ปรุงขึ้นพิเศษไว้เต็มตะกร้าแล้วค่อยๆ แง้มบานประตูออกจากเรือน เร้นกายลอบออกไปอย่างรวดเร็ว…

เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นที่หน้าประตูครัวเมื่อไม่เห็นร่างบอบบางที่มักจะขลุกอยู่ประจำหน้าเตาไฟ หม่าอี้หวาหรือฮูหยินเอกของกุ้ยไป๋เทียนถลึงตามองหาร่างเล็กอย่างดุร้าย

“นังตัวดีหายไปไหน มีใครเห็นฮุ่ยชิงบ้าง”

สาวใช้ในครัวต่างหลุบตาซ่อนหน้า เห็นทีวันนี้คุณหนูรองคงถูกหาเรื่องอีกตามเคย คุณหนูรองดีต่อพวกนางมาก แม้พวกนางจะรู้ว่าคุณหนูคิดลอบออกจากจวนไปที่โรงน้ำชาแต่ไม่กล้าปริปากพูด แม้จะถูกเฆี่ยนตีพวกนางก็ยอมทน มารดาของคุณหนูรองเป็นเพียงอนุ ซ้ำยังเป็นอนุที่ท่านกุ้ยไป๋เทียนชังน้ำหน้า ทำให้ชีวิตของคุณหนูรองกุ้ยฮุ่ยชิงลำบากไม่ต่างจากสาวใช้ในจวน

น้ำเสียงของฮูหยินใหญ่เปลี่ยนเป็นเย็นเยียบระหว่างคิดหาทางกลั่นแกล้งให้คุณหนูรองแต่งกับคนไม่เอาไหน เพราะเวลานี้สามีของนางกำลังรู้สึกอับอายที่ยังไม่มีใครมาขอแต่งฮุ่ยชิงออกไปทั้งที่ถึงวัยออกเรือนแล้ว หรือควรจะยุแยงให้เฉดนางตัวดีเข้าไปอยู่ในหอคณิกาด้วยข้อหาชอบลักลอบออกไปทำเรื่องเสื่อมเสียนอกจวน เห็นทีคราวนี้ฮุ่ยชิงคงต้องมีสามีนับร้อย

หม่าอี้หวาคิดอย่างอารมณ์ดี “พวกเจ้าไม่บอกก็ไม่เป็นไร”

แววตาคมแฝงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บิดขึ้นทีละนิดอย่างชั่วร้าย

“ไปปิดประตูจวนทุกด้าน ห้ามใครเข้าออกจวนจนกว่าข้าจะสั่งให้เปิด เห็นทีคราวนี้ท่านพี่อาจจะส่งตัวนังลูกอนุชั่วไปอยู่ในหอนางโลม เลี้ยงเอาไว้ก็ดีแต่เปลืองข้าวสุก แค่ลูกอนุแพศยาหายออกไปจากจวนสักคน คงไม่มีใครสนใจกระมัง”

เรื่องกลั่นแกล้งลูกเลี้ยงขอให้บอกนางเถอะ นางยอมได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงใจยักษ์แต่ไม่มีทางให้ลูกเลี้ยงอยู่อย่างมีความสุข นางเกลียดตั้งแต่แม่ของฮุ่ยชิงแล้วดังนั้นความเกลียดนี้จึงส่งต่อมาถึงฮุ่ยชิงด้วย

ฮุ่ยชิงไม่ใช่บุตรสาวของนาง มันเป็นเพียงพยานชิ้นเอกย้ำเตือนว่าท่านพี่เคยนอกใจนางจนแต่งหญิงอื่นเข้ามาเป็นอนุ

หลังจากพ้นหัวมุมถนน จนลับตาคนแล้ว ร่างเล็กของฮุ่ยชิงก็ลอบมองซ้าย มองขวา จนแน่ใจแล้วว่าไม่เจอคนรู้จัก นางจึงเลือกใช้เส้นทางลัดเพื่อให้ไปถึงโรงน้ำชาเร็วที่สุด เวลานี้ทั่วทั้งเมืองเกาซาน ชายหนุ่ม หญิงสาวกำลังพากันติดนิยายของบัณฑิตหนุ่มเจ้าสำราญจนเถ้าแก่หรงและคุณหนูสามแห่งจวนสกุลฉินที่ร่ำลือกันว่าเป็นผู้แต่งต่างพากันร่ำรวย

บรรดาชายหนุ่มที่ซื้อหนังสือนิยายไปอ่านต่างเกิดอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว ต้องการอาหารชนิดพิเศษไปบำรุงกำลังวังชา เถ้าแก่หวังที่โรงน้ำชาเป็นคนหัวดี มองเห็นช่องทางค้าขาย จึงมีงานง่ายๆ แต่จ่ายงามให้นางแอบทำอย่างลับๆ ทว่าเวลานี้กลับกลายเป็นสินค้าขาดตลาด มีเท่าไรก็ขายหมดไม่เหลือ

กุ้ยฮุ่ยชิงเป็นธิดาคนรองของกุ้ยไป๋เทียน อัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย ข้าราชบริพารในราชสำนักแคว้นจ้าว นางไม่ใช่ธิดาที่เกิดจากฮูหยินหลวง แต่เกิดจากฮูหยินรองที่งดงาม กุ้ยไป๋เทียนเคยหลงใหล แต่เวลานี้ฮูหยินรองกลายเป็นฮูหยินที่สามีไม่ต้องการแต่ก็ยังชุบเลี้ยงไว้ในบ้าน ด้วยสาเหตุอันใด ฮุ่ยชิงเองก็สุดรู้ ด้วยบิดาเป็นคนที่เดาใจยากคนหนึ่ง

ทุกวันนี้ชีวิตของนางลำบากเสียยิ่งกว่าบ่าวไพร่ในบ้าน หลายปีผ่านไปเลยวัยปักปิ่นจนอายุ19ปี นางต้องอยู่แบบเจียมเนื้อเจียมตัว พูดอะไรก็ผิดหูท่านพ่อไปเสียหมด เงินทองของขวัญอย่าหวังจะได้รับ แค่มีข้าวกินครบสามมื้อก็นับว่าได้รับความเมตตามากแล้ว

บิดารักพี่สาวคนโตที่ออกเรือนแต่งงานไปกับขุนนางขั้นสามที่ทำให้บิดามีหน้ามีตามากขึ้นหลายส่วน ผิดกับนางที่ยังไม่มีแม่สื่อจากบ้านไหนมาส่งเทียบให้เลย

เรื่องนี้ทำให้บิดาชิงชังนางมากขึ้นไปอีกที่อยู่เป็นสาวแก่คาบ้าน ไม่มีชายใดหมายปอง ทำให้ครอบครัวต้องอับอาย นางคิดว่าอยากตัดปัญหาด้วยการไปบวชเป็นชีแต่ก็สงสารมารดาที่ร่างกายไม่แข็งแรงจึงทำได้แต่รอให้บิดาหาคนที่จะมาเป็นสามีให้นาง ถึงตอนนั้นนางก็จะทำตามแต่โดยดีไม่อิดออดเพราะอย่างน้อยก็ถือว่าได้ตอบแทนบุญคุณของบิดา ไม่ทำให้ท่านต้องอับอายไปมากกว่านี้

หญิงสาวลอบออกจากจวนตรงมาตามตรอกที่เต็มไปด้วยโคมไฟสีแดง แล้วเลี้ยวหายไปหลังโรงน้ำชาซึ่งในอดีตที่นี่เคยคึกคักอยู่พักใหญ่ และภายหลังซบเซาลงจนเกือบจะปิดกิจการ แต่เวลานี้โรงน้ำชาของเถ้าแก่หวังมีคนเข้าอย่างครึกครื้นขึ้นมาก็เพราะของดีที่อยู่ในตะกร้า

“คุณหนูมาถึงแล้วหรือ แขกของข้ากำลังรอซื้อไข่ต้มสูตรพิเศษของท่านอยู่พอดีเลย” เฒ่าแก่พูดอย่างดีอกดีใจ

หลังจากเสี่ยวหลงไปกระซิบบอกว่าคุณหนูรองกุ้ยฮุ่ยชิงนำของมาส่ง ตอนนี้กำลังรออยู่หลังร้าน เถ้าแก่หวังเจ้าของโรงน้ำชาก็หน้าบาน ในมือกำถุงเงินแล้วเดินออกมาทางหลังร้าน ด้วยรูปร่างอ้วนลงพุงทำให้เขาเดินได้ช้า

เถ้าแก่หวังปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเฉกเช่นคนใจดี เขามองสตรีที่อำพรางใบหน้าด้วยผ้าแพรแล้วเห็นใจในชะตาอาภัพ หากบิดาของนางรู้ว่าแอบต้มไข่สูตรพิเศษนี้มาขายให้กับลูกค้าในโรงน้ำชา ทั้งนางและเขาคงได้ถูกเล่นงานอย่างหนัก แต่ไข่ต้มสูตรพิเศษจากฝีมือนางซึ่งมีเขาเป็นผู้บอกสูตรกำลังเป็นสินค้าที่ขายดิบขายดีในหมู่บุรุษที่ชอบมาเสพสำราญ มีเท่าไรก็ขายหมด พวกเขาเชื่อกันว่ากินไข่ต้มกับฉี่เด็กชายบริสุทธิ์สูตรนี้เข้าไปจะทำให้ฮูหยินและเหล่าอนุฮูหยินติดอกติดใจในรสรัก

“คุณหนู พรุ่งนี้จะมีไข่ต้มฉี่เด็กบริสุทธิ์มาส่งให้ข้าอีกหรือไม่ ลูกค้าต่างพากันติดใจไข่ต้มของท่าน พวกเขาเล่าให้ข้าฟังว่าบรรดาเมียใหญ่ เมียรอง ต่างชมกันไม่ขาดปาก บางคนถึงกับเรียกหาช่างไม้เข้าไปเสริมขาเตียง”

ร่างเล็กตรงหน้าที่ยืนหน้าแดงระเรื่อเมื่อฟังถึงสรรพคุณไข่ต้มที่นางหอบหิ้วมาขายดีมาก ไข่ต้มของนางมีสรรพคุณหลายอย่างแต่ที่เด่นมากคือเรื่องอุ่นเตียง เห็นว่าเถ้าแก่หวังยังอยากคุยด้วย นางจึงปลดผ้าแพรคลุมใบหน้าออก

“เถ้าแก่หวัง วันนี้ข้ามาส่งไข่แทนคุณหนู คุณหนูบอกให้ท่านฝากเงินไปกับข้า”

“ที่แท้เจ้าเอง สาวใช้จวนสกุลกุ้ย เหตุใดเจ้าจึงต้องสวมรอยเป็นคุณหนู หรือคุณหนูของเจ้าป่วย” เถ้าแก่หวังถามอย่างห่วงใย

สาวใช้ร่างเล็กดวงหน้าสดใสยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วรับถุงผ้าบรรจุเงินซ่อนเก็บเข้าไปในแขนเสื้ออย่างมิดชิด

“คุณหนูข้าไม่ได้เป็นอะไร แต่คนอื่นต่างหากที่กำลังจะเป็น...” นางรีบกล่าวลาเถ้าแก่หวังพลันหมุนกายจากไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้เถ้าแก่หวังมองตามด้วยสายตาไม่เข้าใจ