คาวะกลับมาที่ห้องซายูริก็ไม่เจออัยย์แล้ว เขาประหลาดใจนิดหน่อย กำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอัยย์ แพรขนตาหนาของคนบนเตียงก็ขยับเปิด
“....”
ซายูริปรือเปลือกตาขึ้นก่อนจะกะพริบถี่ๆ ครู่หนึ่ง ปรับสายตาให้รับกับแสงภายในห้อง
เพดานสีขาวโพลนที่แต้มด้วยหลอดไฟนีออนดวงเล็กไม่คุ้นตาทำให้เธอสงสัยว่าตนอยู่ที่ไหน ระหว่างไล่สายตาไปมองรอบๆ ก็ปะทะกับร่างสูงที่ยืนอยู่กลางห้องเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ
คาวะ!
หัวใจของเธอกระตุกวูบ พรวดพราดลุกขึ้นนั่งด้วยความตื่นกลัว แต่ร่างกายที่เพิ่งฟื้นจากการนอนอย่างยาวนานทำเธอแค่ชะโงกหัวขึ้นมาได้เล็กน้อยก็ต้องทิ้งศีรษะหนักอึ้งลงไปที่เดิม
“อึก...” ซายูริยกมือข้างที่มีสายน้ำเกลือขึ้นกุมขมับ เหลือบมองไปรอบๆ ห้องหัวใจสั่น นึกเค้นความทรงจำในหัวก่อนที่จะหมดสติ
คาวะมองท่าทางกระวนกระวายของซายูริ ใบหน้าของเขานิ่งสงบ เดาไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ร่างสูงเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง นั่
